Ἐπειδὴ οἱ ἐντόπιοι “προοδευτικοί” ἰθαγενεῖς δὲν φαίνεται νὰ γνωρίζουν πῶς προέκυψαν τὰ καθρεφτάκια καὶ χάντρες ποὺ τόσο πολὺ τοὺς ἀρέσουν, νὰ ποῦμε καὶ τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τοῦ συμφώνου συμβιώσεως. Πρὸς τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος προέκυψε μία ἀνωμαλία σχετικὰ μὲ τὸν θεσμὸ τῶν κληρονομιῶν, ἐξ αἰτίας ἀλλοτρίων ἀντιλήψεων ποὺ παρείσφρησαν στὶς τότε κοινωνίες (κυρίως τοῦ ἀγγλοσαξωνικοῦ καὶ σκανδιναυικοῦ κόσμου). Παρατηρήθη λοιπὸν τὸ γενικευμένο φαινόμενο τῶν ἐκβιασμῶν σὲ νέους ἀνθρώπους ποὺ ἔπρεπε νὰ παντρευτοῦν ὅποιους τοὺς ὑποδείκνυαν οἱ συγγενεῖς τους (συνήθως μὲ μόνον οἰκονομικὸ κριτήριο, μία καὶ τότε εἶχαν παρουσιασθεῖ φαινόμενα νεοπλουτισμοῦ στὸ πλαίσιο τῆς βιομηχανικῆς ἐπαναστάσεως) ἀντὶ αὐτῶν ποὺ ἐπέλεγαν οἱ ἴδιοι, μὲ τὴν ἀπ Συνέχεια