Ὑπάρχουν κάποιοι ἄνθρωποι, τοὺς ὁποίους ἡ Φύσις τοὺς ἔφτιαξε μὲ τέτοιον τρόπο, πρὸ κειμένου νὰ δίδουν ὅλο τους τὸ εἶναι στὸν συνάνθρωπο.
Ἔτσι κι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος. Ὁ δάσκαλος τῶν Πομάκων, ποὺ οὐσιαστικῶς ἀφιέρωσε τὴν ζωή τους στὴν ἀνάδειξί τους, στὴν καταγραφὴ τῶν ῥιζῶν τους καὶ στὴν γνωστοποίησι τῶν προβλημάτων τους σὲ ἐμᾶς.
Ὅταν λοιπὸν συναντῶ τέτοιους ἀνθρώπους ὑποκλίνομαι ἐμπρὸς στὸ μεγαλεῖο τους καὶ τὴν ὀμορφιά τους.
Συνέχεια →