Δὲν ξέρω γιὰ ἐσᾶς, ἀλλὰ ἐμέναν, τὰ τελευταία χρόνια, μὲ τόσες δημοσιότητες στὸ …κουκουρούκου καὶ μὲ τόσα, ἀντίστοιχα, «θαψίματα» -διόλου στὸ κουκουρούκου-, κάθε τὶ ποὺ διακινεῖται γύρω μου καὶ δὲν σπεύδουν ἅπαντες οἱ «πολιτικὰ ὀρθοί» τοῦ κόσμου μας νὰ τὸ ἐξαφανίσουν ἄμεσα, μοῦ «βρωμᾶ» προπαγάνδα.
Ἰδίως φυσικὰ ἐὰν γιὰ κάποιον λόγο αὐτὸ τὸ κάτι κάπου θὰ χρησιμεύση. Τὸ ἐὰν παραλλήλως μποροῦμε νὰ διακρίνουμε καὶ τὴν χρησιμότητά του, ἤ ὄχι, εἶναι ἄλλη ὑπόθεσις, τῆς ὁποίας τὶς παραμέτρους σήμερα ἀγνοοῦμε καί, πολὺ πιθανόν, οὐδέποτε θὰ μάθουμε. Πάντως ὅλα μαζὺ δὲν συνιστοῦν τυχαιότητες μὰ κάτι ἄλλο.
Ἔτσι λοιπὸν καὶ τώρα, μὲ τὸν φερόμενο ὡς ἕναν ἀπὸ τοὺς βιαστὲς καὶ δολοφόνους τῆς 19χρονης κοπέλλας, ὑποχρεοῦμαι νὰ προβληματισθῶ καὶ νὰ ἀναρωτηθῶ γιὰ τὸ πόσο …ἀθῴα εἶναι ἡ λῆψις τοῦ ξυλοδαρμοῦ καὶ τὰ παρελκόμενά της. Συνέχεια