Πρὶν τέσσερα-πέντε χρόνια σὲ ἕνα πάρτυ μία πολὺ ὡραία φίλη ἔφερε στὴν παρέα, γιὰ πρώτη φορά, τὸν κολλητό της.
Ἔκανε «μπᾶμ» ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅτι ἦταν κουνιστός, θηλυπρεπὴς καὶ θηλύγλωσσος· ἰδανικὸς ὅμως γιὰ παρέα, χιουμορίστας καὶ ἑτοιμόλογος. Κάποιαν στιγμή, πρὸς τὸ τέλος, ἦλθε ἡ συζήτησις σὲ ἕνα θέμα θρησκευτικοῦ δικαίου γιὰ τὴν Ἐκκλησία· τότε ὁ κολλητός της πετάγεται καὶ μᾶς ἀφήνει ἀφώνους, νουθετώντας μας: «μακρυὰ τὰ παιδιά σας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μὴν καταντήσουν σὰν καὶ ἐμένα». Συνέχεια