Ἠχηρὸ χαστοῦκι.
Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὁ πολιτικὸς λόγος στὴν Ἑλλάδα ἔχαιρε πολὺ μεγάλης ἐλευθερίας. Ἀκόμη καὶ κατάπτυστες περιπτώσεις κιτρίνων δημοσιευμάτων μὲ γυμνὲς φωτογραφίες τῆς Δήμητρας Λιάνη ἢ μὲ πλαστὴ φωτογραφία που ἐμφάνιζε ὡς Ναζὶ τὸν Κωνσταντῖνο Μητσοτάκη ἢ ἀκραίας ἀθυροστομίας ὅπως τοῦ Εὐαγγέλου Γιαννοπούλου, δὲν κατέληγαν στὶς αἴθουσες τῶν δικαστηρίων. Μόνο κάποιοι θρησκόληπτοι ἐξαντλοῦσαν τὴν λογοκριτική τους διάθεση κατὰ τῆς τέχνης καὶ τῆς ἐπιστήμης: κινηματογραφικὲς ταινίες, ὅπως «Ὁ Χριστὸς Ξανασταυρώνεται»· λεξικά, ὅπως αὐτὸ τοῦ Μπαμπινιώτη· βιβλία, ὅπως τὸ «Μ εἰς τὴν νιοστή» τοῦ Μ. Ἀνδρουλάκη· ἐκθέσεις ζωγραφικῆς, ὅπως τὸ Outlook· ταλαιπωρήθηκαν στὶς αἴθουσες τῶν δικαστηρίων. Αὐτὴ ἡ ἐντυπωσιακὴ ἐλευθερία τοῦ πολιτικοῦ λόγου ἔλαβε τέλος τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ «hate speech» ἀπὸ τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη στὴν Ἑλληνικὴ νομοθεσία καὶ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος στα «Ἑλληνικά» ΜΜΕ. Ἐκσυγχρονισθήκαμε, ἐπιβεβαιώνοντας τὸν Κικέρωνα: «Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη». Συνέχεια →
Like this:
Like Loading...