«Ἔτσι»; Τί μοῦ ἦλθε πάλι; Κάθε πρωΐ καὶ μία νέα ἰδέα;
Ὄχι. Κάθε στιγμὴ καὶ μία νέα συνειδητοποίησις. Κάθε στιγμὴ κι ἕνα βῆμα.
Ἐὰν δὲν γίνουμε ὅλοι «Ἔτσι», δὲν θὰ γίνουμε κάτι.
Τὸ πιστεύω πλέον.
Κάποιοι διαχωρίζουν ἢ ἐπιμερίζουν τὰ προβλήματά μας. Κάποιοι τὰ ῥίχνουν ὄλα στὸ μνημόνιο καὶ στὸ μεσοπρόθεσμο. Ἢ στὸν GAP καὶ τὴν παρέα του.
Κι ὅμως, τὰ προβλήματα εἶναι τὸ ἐξῇς ἕνα: Ἐμεῖς!
Ἐμεῖς χάσαμε ταὐτότητα. Συνείδησι. Ἐμεῖς βολευθήκαμε. Ἐμεῖς ἐνδώσαμε. Ἐμεῖς κρυφθήκαμε. Φοβηθήκαμε. Ἀπαρνηθήκαμε συνείδησι, συλλογικότητα, παιδεία, ἀρχές, ἦθος, μνῆμες, ὄνειρα…
Συμβιβασθήκαμε! Παραιτηθήκαμε. Ἀδιαφορήσαμε.
Εὔκολα ἀπαρνηθήκαμε τὴν ἱστορία μας. Ἀκόόμη πιὸ εὔκολα δεθήκαμε στὰ ἅρματα τῆς μοδός καὶ τοῦ πολυφορεμένου. Κι ἀκόμη πιὸ εὔκολα ἀφήσαμε τὴν Ἑλληνικότητά μας.
Ὄχι, δὲν εἶναι θέμα ἐθνικισμοῦ. Οὔτε θέμα ὑπερμέτρου πατριωτισμοῦ. Οὔτε θέμα ἀραχνιασμένου μυαλοῦ.
Διότι ἐγὼ μιλῶ γιὰ Πατρίδα. Καὶ ἡ Πατρὶς δὲν εἶναι μόνον σύνορα. Δὲν εἶναι μόνον ἐδάφη ἢ ἐπεκτατικὲς βλέψεις ἢ ξεχασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.
Πατρὶς εἶναι ἡ γλῶσσα, τὸ τραγούδι, τὸ καλημέρα, τὸ καλησπέρα, τὸ ἡλιοβασίλεμα, ὁ φίλος, ὁ παιδικὸς ἔρως, ἡ μάννα, τὸ παιδί…
Πατρὶς δὲν εἶναι τὰ ντουβάρια. Εἶναι ὅμως ἡ ζωή μας καὶ ἡ ζωὴ ὅσων θὰ ἀκολουθήσουν.
Πατρὶς δὲν εἶναι τὰ στενὰ γεωγραφικὰ ὅρια. Πατρὶς εἶναι ἡ ἐλευθερία, ὁ Ἔρως, ἡ σοφία, ἡ ἐπιστήμη, ὁ ἄνθρωπος.
Ἐὰν λοιπὸν δὲν νοσταλγήσουμε ὡςτὲ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀναδομήσουμε καὶ τελικῶς νὰ ἀποκτήσουμε ἐκ νέου τὸ δικαίωμα νὰ ἔχουμε, ὅλα αὐτά, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἔχουμε κάτι. Παρὰ μόνον τὸ τίποτα.
Ἐὰν δῆλα δή δὲ γίνουμε «Ἔτσι» δὲν θὰ γίνουμε τὸ ὁ,τιδήποτε!
Πάντα φτωχοὶ ἤμασταν. Ἀνθρώπους μόνον «πλουσίους» φτιάχναμε!
Αὐτὸ εἶναι τὸ «Ἔτσι». Νὰ ξαναμάθουμε τὸν τρόπο νὰ φτιάχνουμε Ἀνθρώπους. Κοινωνίες! Ἑλλάδα!
Υ.Γ. Ὁ χρόνος «τελειώνει».
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.