Τί καϋμός κι αὐτός; Τί πόνος μαῦρος κι ἄσπρος καί πορτοκαλί νά φαίνονται τά πράγματα διαφορετικά ἀπό ὅ,τι εἶναι;
Τί βλακεία κουβαλοῦν στά κεφάλια τους;
Ἔως πότε ἡ δική τους βλακεία θά καταδυναστεύῃ τήν ζωή ὅλων μας; 

Παρακολουθοῦσα τὴν ἀπόγνωσι τοῦ Νταράλα, τὸ γιαούρτωμα τοῦ Μπένυ, τὸ κράξιμο τοῦ κάθε ἠλιθίου κουδουνισμένου, τὰ νεράντζια, τὰ μπουκάλια νεροῦ, τὰ φτυσίματα… καὶ τὴν προσπάθειά τους νὰ ἀποφύγουν τὴν δημόσια ἔκθεσι, τὴν ἀναξιοπρεπὴ φυγοπονία τους, τὴν ἀποφυγή τους νὰ παρίστανται στὶς παρελάσεις… Προβληματίστηκα.. 
Δέν καταλαβαίνουν; Δέν ἀντιλαμβάνονται; Ἢ κάνουν πώς δέν καταλαβαίνουν;

Σαφῶς καὶ καταλαβαίνουν! Σαφῶς κι ἀντιλαμβάνονται! Σαφῶς καὶ βλέπουν, μετροῦν, καταγράφουν, τρέμουν, ἀποχωροῦν ἀλλὰ κι …ἐλπίζουν! 
Ναί, εἶναι τόσο ἠλίθιοι, ποὺ κατὰ βάθος ἀκόμη κάτι ἐλπίζουν. Τί; Ἀγνοῶ ἐπακριβῶς… Ὑποψιάζομαι, ἀλλὰ στὸ σύνολον ἀγνοῶ….
Ἐὰν κρίνω ἀπὸ τὸν Παπουτσῆ, τότε σίγουρα ἔχει ἐπιδράσει καταλυτικῶς ὁ φόβος του. Ἀλλὰ αὐτὸς ἔχει βαμμένα τὰ χέρια του μὲ αἶμα ἄμεσα. Κυττᾶ διαρκῶς πίσω του…  Ὄχι μόνον λόγῳ τῶν συναινέσεων καὶ τῶν συμφωνιῶν καὶ τῆς  σιωπῆς. Αὐτὸς ἔχει δράσει, ἔχει τσακίσει κεφάλια, ἔχει σκοτώσει… 

 Ὁ κάθε ὅμως μικρὸς ἢ μεγάλος συνεργός, ὁ κάθε νεοταξίτης ποὺ συστρατεύθηκε μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ μᾶς καταργοῦν τὴν μνήμη, τὴν συνείδησι καὶ τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθέρα διαβίωσιν, τὸ κάθε τσογλάνι, παλιοτόμαρο, ὑστερόβουλο κάθαρμα γιατί πασχίζει νά φαίνεται ἐν τελῶς διαφορετικός ἀπό αὐτό πού εἶναι;
Ἔχει τήν ἐσωτέρα ἀνάγκη νά ἀναζητᾶ δικαιολογίες γιά τίς πράξεις του καί νά αὐτοαθωώνεται ἢ ἁπλῶς ἐνδιαφέρεται μόνον νά παρατείνῃ τήν διάρκεια τῆς ἐξουσίας του;

Ἔχουν τοὺς λόγους τους! Ξέρουν αὐτοὶ ὅλοι τὸν τρόπο νὰ μᾶς χειριστοῦν! Καὶ τὸν τρόπο νὰ μᾶς ἐξουσιάσουν!
Βασίζονται σὲ μίαν ἀρχή, παναρχαία: τὴν μνήμη!
 Ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἐμεῖς συμπεριφερόμαστε ὡς ἀμνήμονες. Ἔτσι, ὡς ἀμνήμονες ποὺ συμπεριφερόμαστε, πολὺ γρήγορα ξεχνᾶμε ἢ ἀγνοοῦμε, ἢ πείθουμε τοὺς ἑαυτούς μας νὰ ἀγνοήσουν, προηγούμενα ἐγκλήματα ποὺ ὑπέστημεν. (Ἐὰν τὸ συνδυάσουμε ὅλο αὐτὸ μὲ τὶς πληροφορίες ποὺ μᾶς μεταφέρει ὁ Σόλων γιὰ τὴν ἱστορία μας, τότε  ἔχουμε κάνει δευτέρα φύσιν μας τὴν ἀμνημοσύνη!)
Ἐκεῖ βασίζονται καὶ γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο κόπτονται τόσο πολὺ νὰ συμπεριφερθοῦν ὣς νὰ μὴν συνέβῃ  κάτι. 
Πασχίζουν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὶς ἀκραῖες συμπεριφορές κάποιων ὁμάδων. Ἀλλὰ ἐπιμελῶς ἀποκρύβουν (ἐμπαίζοντάς μας μέσα στὰ μοῦτρα μας) γιὰ τὴν εὑρυτέρα,  ἀπὸ ὅλους μας οὐσιαστικῶς, ἀποδοχὴ τέτοιων πράξεων! 
Γίναμε ὅλοι κᾶφροι; Ἢ ἀλλάξαμε τήν σχέσιν μας μέ τήν μνήμη μας;
Ἕνα σύστημα ποὺ δομήθηκε μὲ γνώμονα τὸ ψεῦδος, φροντίζει ποικιλοτρόπως νὰ μᾶς ἀποδεικνύει καθημερινῶς πὼς εἶναι ἀνᾷ πάσᾳ στιγμὴ ἕτοιμο νὰ ἐπαναλάβῃ τὰ πάντα, ἀπὸ τὴν ἀρχή, δίχως νὰ ἀλλάξῃ κεραία ἀπὸ τὰ πεπραγμένα του! 

Εἰρωνία; Θρᾶσος; Ἀναίδεια; 
Ὄχι, τίποτα ἀπὸ τὰ παραπάνω! Ἐμπειρία ἀπλῇ!
Ἔτσι τοὺς δείξαμε πὼς εἴμαστε κι ἔτσι μᾶς μεταχειρίζονται. Ὡς βρέφη! Τὰ βρέφη ξεχνοῦν γρήγορα.. Κι ἐμεῖς ξεχνᾶμε γρήγορα. Αὐτὸ τοὐλάχιστον ἔχει ἀποδείξει ἡ ἐμπειρία… 
ΚΙ ἐὰν ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ συνδυάσουμε αὐτὲς τὶς πληροφορίες καὶ νὰ καταλήξουμε σὲ ἀσφαλὴ συμπεράσματα γιὰ τὸ εἶδος ὅλων αὐτῶν ποὺ μᾶς φορτώθηκαν, ὣς τὲ τελικῶς νὰ τοὺς ἀποδομήσουμε, τότε γιατί συζητᾶμε; Γιά μία ἀπό τά ἴδια;
Ἀλλάξαμε ἐμεῖς; Ἐὰν ἄλλάξαμε ἔχει καλῶς… Διαφορετικῶς μόνον καλῶς δὲν ἔχει…
Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο λοιπὸν βλέπουμε ὅλα αὐτὰ τὰ σούργελα νὰ ἐπαναλαμβάνονται καὶ νὰ παίζουν μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερον πᾶθος στὴν παράστασιν τοῦ παραλόγου! Φθηνοὶ ὑποκριτές, ἀνόητοι, ἀνήθικοι, ἀνέντιμοι, ἀνίκανοι, μικρόνοες… Ἀλλὰ κάτι τὸ ἔμαθαν καλά!!! Ἔμαθαν τὴν δική μας ἀμνημοσύνη! 

Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, παραθέτω τοὺς λόγους Νταράλα. 
Στὴν πρώτη περίπτωσιν συζητᾶ μὲ τὴν Τσαπανίδου καὶ ὁμολογεῖ (ξεκάθαρα) πὼς συμφωνεῖ γιὰ τὴν ἀπώλεια ἐθνικῆς κυριαρχίας. (Καὶ γιὰ τὰ μνημόνια καὶ γιὰ τοὺς «μονοδρόμους»….)

Στὴν δευτέρα περίπτωσιν ἀρνεῖται τὰ ἴδια του τὰ λεγόμενα. Αὐτοαναιρεῖται. Ἐμπαίζει μὲ τὴν μνήμη μας, τὴν ἀντίληψίν μας καὶ τὴν λογική μας.  Ἀρνεῖται τὴν σύμπραξίν του μὲ τὸ μΠΑτΣΟΚ ἀλλὰ ἀγαπάει τὴν χἈννούλα του…. Καὶ τὴν στηρίζει….
Ξέρει αὐτός ποῦ ἀπευθύνεται;

 

Ξέρει; Ἢ νομίζει ὅ,τι ξέρει; 

 Φιλονόη.

Υ.Γ. 1.Ξέρει αὐτός.. Ὁ κάθε αὐτός.. Δὲν μοῦ ἀρέσει τίποτα ἀπὸ τὸν λόγο ἡμιμαθῶν, ἀμαθῶν καὶ ἠλιθίων. ΤΙΠΟΤΑ!!! Καὶ πρὸς τοῦτο ἀγωνίζομαι! Ἀρκετά! Πρέπει νὰ μπῇ τελεία ἐπὶ τέλους!

Υ.Γ.2. Θὰ μποροῦσα νὰ ἁλιεὐσω δεκάδες τέτοιου εἴδους κωλοτοῦμπες… Ἀξίζει τόν κόπο ὅμως ἢ δέν ἀξίζει;

φωτογραφία