Τὸ παρακάτω μοῦ ἐπαρουσίασε ὁ Νῖκος. 

Στὴν συζήτησιν ποὺ ἔγινε, μετὰ τὴν δημοσίευσίν του, διάβασα διάφορα.
Τὰ σημαντικότερα ἦταν τὰ σχόλια τῆς Νικολέττας.
Ἦταν μεγάλη ἡ ἀμφισβήτησις ποὺ διετύπωσε ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἀλληλεγγύη καὶ τὴν ἀνθρωπιά ποὺ μᾶς προέκυψαν καὶ ἰδίως ἦταν ἀκόμη μεγαλυτέρα ἡ φοβία της πὼς τὸ φαινόμενον, ἄν καὶ ἔχῃ ἀρχίσει πράγματι νὰ ἐξαπλώνεται, εἶναι πρόσκαιρον.

Το μυστικό του 8χρονου που άφησε άφωνη τη δασκάλα του

 Άφωνη άφησε δασκάλα σε Δημοτικό Σχολείο κοινότητας των Κοκκινοχωρίων, ένας οκτάχρονος μαθητής, όταν τυχαία, ανακάλυψε το «μυστικό» του πριν λίγες ημέρες.

Μέχρι εκείνη τη μέρα, το υπέροχο μυστικό, μοιραζόταν ο οκτάχρονος με συνομήλικο συμμαθητή και φίλο του. Ο φίλος του οκτάχρονου, μας ανέφερε η δασκάλα του με την παράκληση να τηρηθεί απόλυτη εχεμύθεια, είχε πατέρα άνεργο και φαίνεται ότι μια ημέρα, είπε στον οκτάχρονο φίλο του, πως σε λίγες ημέρες -του είπε η μάμα του- δεν θα είχε υλικά να του φτιάχνει σάντουιτς για το σχολείο και ήταν στεναχωρημένη.

Ο οκτάχρονος, όπως είπε στη δασκάλα του, χωρίς να πει στη μητέρα του το γιατί, της ζήτησε να του μοιράζει το σάντουιτς από τη μέση, για να… μπορεί να το τρώει πιο εύκολα.

Στην πραγματικότητα όμως, εδώ και εβδομάδες, κάθε ημέρα ο οκτάχρονος έδινε το μισό του σάντουιτς στο φίλο του. Κάθονταν στο παγκάκι στην πίσω μεριά του σχολικού γηπέδου το διάλειμμα, μοίραζαν το σάντουιτς και έτρωγαν μαζί.

Μιαν ημέρα η δασκάλα τους, το πρόσεξε και τις επόμενες δυο ημέρες τα παρακολούθησε. Την τρίτη ημέρα, την περασμένη Δευτέρα, δεν κρατήθηκε. Τους πλησίασε και απλά τους έσφιξε στην αγκαλιά της.

Η δασκάλα κράτησε το μυστικό των δύο οκτάχρονων και όπως μας είπε, νοιώθει μεγάλη χαρά που έχει στην τάξη της ένα τέτοιο μαθητή. (πηγή)

Πιστεύω βαθύτατα πὼς διόλου πρόσκαιρον δὲν εἶναι τὸ φαινόμενον. 
Γιατί;
Ἔχω κατὰ καιροὺς γράψει πὼς ὁδεύουμε πρὸς μίαν κοινωνία διαφορετικῆς λογικῆς, ἠθικῆς καὶἀρχῶν.
Σὲ αὐτὴν τὴν διαδρομὴ θὰ πορευθοῦν μόνον αὐτοὶ ποὺ πράγματι ἔχουν τὴν συνείδησιν νὰ τὸ κάνουν. 
Εἶναι λοιπόν δυνατόν νά μήν ἐξακολουθήσῃ νά συμβαίνῃ αὐτό πού μᾶς …βρῆκε;

Ἕλληνες, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ὀκτάχρονο, δεκάδες εἶναι αὐτοὶ γύρω μας ποὺ σηκώθηκαν! Ποὺ βλέπουν! Ποὺἀναγνωρίζουν στὸν συνάνθρωπο τὸν συνάνθρωπο!
Τὸ χέρι μας κρατᾶ σφικτὰ τὸ χέρι τοῦ διπλανοῦ μας.
Τί σημασία ἔχει ἐάν ἀκόμη εἶναι μόνον ἕνα τό χέρι;
Κάθε ξημέρωμα μᾶς βρίσκει μὲ περισσότερα χέρια συντρόφων. 
Κάθε αὐγὴ εἶναι πιὸ πλήρης ἀπὸἀγωνιστές!
Κάθε σούρουπο μᾶς ἀποχαιρετᾶ μὲ τὴν βεβαιότητα πὼς θὰ φέρῃ μίαν καλλίτερη ἡμέρα!

Δὲν εἶναι ἐλπίδα! 
Εἶναι κατάστασις πλέον!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ναί, ὑπάρχουν καὶ πάρα πολλοί, ἴσως πολὺ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀφυπνισμένους, ποὺὄχι μόνον δὲν θὰ δοῦν, ἀλλὰ θὰἐξακολουθήσουν σὰν νὰ μὴν συνέβαινε τίποτα. Ἔ καί; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν ἀφορᾷ σὲ αὐτοὺς αὐτὸ ποὺἔρχεται!