Σκέψεις, ἀπορίες, προβληματισμοί…
Καὶ τελικῶς ἐμεῖς τρέχουμε, πρὸ κειμένου κάτι νὰ ἀποκτήσουμε, χάνοντας τὴν ζωή μας καὶ κυρίως τὴν οὐσίαν τῆς ζωῆς μας!
Ποιοί εἴμαστε;
Γιατί εἴμαστε ἐδῶ;
Ποῦ πηγαίνουμε;

Τὸ ἐφήμερο της Ύλης

Ἐπεὶ τὰ γ’ ἀρκοῦνθ’ ἱκανὰ τοῖς γὲ σώφροσιν.
ὁὒτοι τὰ χρήματ’ ἲδιὰ κέκτηνται βροτοί,
τὰ τῶν θεῶν δ’ ἒχοντες ἐπιμελούμεθα
ὃτὰν δὲ χρήζωσ’ ἂὒτ’ ἀφαιροῦνται πάλιν,
ὁ δ’ ὂλβὸς οὐ βέβαιος, ἀλλ’ ἐφήμερος.

«Στοὺς σώφρονες ἀρκοῦν τὰ ὅσα ἔχουν. Τὰ χρήματα δὲν ἀνήκουν στοὺς βροτούς, οἱ θεοὶ τὰ ἔδωσαν γιὰ νὰ τὰ φροντίζουμε καὶ ὅταν θέλουν, τὰ παίρνουν πίσω. Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι βέβαιη, ὅλα εἶναι ἐφήμερα».
Εὔριπίδης, Φοίνισσαι (Στίχοι 554 – 558)

Ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος δὲν φοβᾶται μὴ στερηθῇ χρημάτων.
Φοβᾶται μὴ στερηθῇ Ἀρετῆς…
Τὰ χρήματα εἶναι Ὕλη… ἔρχεται καὶ παρέρχεται.
Ἡ Ἀρετὴ ὅμως τρέφει τὴν Ψυχή.
Καὶ ἡ Ψυχὴ παραμένει…

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

Τὸ  ἐφήμερον τῆς Ὕλης!
Ὄχι, ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἐφήμεροι!
Πῶς θά μπορούσαμε ἄλλως τε;

Φιλονόη. 

Υ.Γ. Ὅσο γιὰ τὴν ψυχή… Αὐτὸ θὰ τὸ συζητήσουμε συντόμως πιστεύω….

φωτογραφία