Ἡ χαρά μου εἶναι πάντα πολὺ μεγάλη. Τὰ θαυμάζω αὐτὰ τὰ παιδιά. Τὰ χαίρομαι. Τὰ καμαρώνω. Κι ἀκόμη περισσότερο χαίρομαι ποὺ γίνομαι ἀφορμὴ γιὰ νὰ πράξουν κάτι τόσο μεγάλο.
Γιατί μεγάλο καὶ σημαντικό καί σπουδαῖο τό νά γράφῃ κάποιος πολυτονικά;
Διότι ἀναγνωρίζει τὴν σημασία τους. Διότι καταφέρνει καὶ ἀποκτᾶ τὴν μαθηματικὴ δομὴ τοῦ ἐγκεφάλου του, ποὺ κάθε ἄλλο σύστημα τοῦ καταστρέφει. Διότι προσεγγίζει τὰ κείμενα τῶν κλασσικῶν μὲ ἄλλες δυνατότητες. Διότι…
Θὰ μποροῦσα νὰ γράφω ὧρες…
Ὑπάρχουν βέβαια καὶ οἱ ἐπικριτές τους. Εἶναι αὐτοί, ποὺ ὡς ἄλλοι γνῶστες τῶν πάντων, ἰσχυρίζονται πὼς ἡ ἑλληνικὴ γραφὴ ἦταν πάντα κεφαλαιογραφή. Θὰ συμφωνήσω μαζύ τους ἀλλὰ μὲ προϋποθέσεις.
Διότι ὅταν οἱ Ἀλεξανδρινοὶ ἀπεφάσισαν νὰ πολυτονίσουν, διέβλεπαν κάτι ποὺ ἐμεῖς δὲν συνειδητοποιοῦμε. Διέβλεπαν τὴν γλωσσικὴ φθορά, τὴν παραποίησι τῆς γλώσσης καὶ τὴν ἀμορφωσιά ποὺ ἔτεινε νὰ ἐπικρατήσῃ. Ὀρθῶς σκεπτόμενοι πολυτόνισαν. Γιὰ νὰ μποροῦμε ἀκόμη κι ἐμεῖς σήμερα νὰ ἀντιλαμβανόμαστε ψήγματα τῆς πληροφορίας ποὺ κρύβει ἡ γλώσσα μας.
Συμπαθέστατος καὶ γραφικότατος! Ἀλλὰ δὲν μοῦ ταιριάζει!
Ἐπιλέγω λοιπὸν ἔςτῳ καὶ ὑπ’ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, νὰ διατηρῶ καὶ νὰ δομῶ σχέσεις μὲ τὶς ῥίζες μου. Μὲ τὴν Σοφία καὶ τὴν Ἐπιστήμη. Κατανοητὸν ἢ μὴ ἀπὸ τοὺς λοιποὺς Παπούα; Ἀδιάφορον.
Ἔως τῆς στιγμῆς ἐκείνης ποὺ θὰ ξαναγίνουμε Ἄνθρωποι, ἐγὼ θὰ γράφω πολυτονικά. Ὅταν θὰ ξαναβροῦμε τὴν φύσι μας καὶ τὸ ἦθος μας καὶ τὶς ἀξιες μας, ἐγὼ θὰ γράφω μὲ κεφαλαιογραφή. Ἔως τότε, φαίνομαι γραφική, κολλημένη, ὑστερικὴ στὰ μάτια τῶν Παπούα. Ἀλλὰ ἀπὸ Παπούα δὲν περιμένεις νὰ σὲ κρίνουν. Αὐτὸ τὸ ἐναποθέτεις μόνον σὲ ὅσους μποροῦν κι ἀξίζουν καὶ γνωρίζουν.
ἀρχὶ-Παπούα
Κοινῶς;
Δῆλα δή οἱ ἀρχι-Παπούα ἀπεφάσισαν νὰ μᾶς κρατήσουν σὲ Παπούα κατάστασι.Ἐγὼ δὲν εἶμαι Παπούα. Εἶμαι Ἑλληνίς, Τραντελληνίς ἐκ τοῦ Πόντου. Ἀπολύτως συνειδητοποιημένη καὶ ξεκάθαρη. Καὶ μαζύ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀφυπνισμένους Ἕλληνες ἀναδομούμαστε. Ἐπιστρέφουμε. Καὶ θὰ νικήσουμε τοὺς Παπούα καὶ τοὺς ἀρχι-Παπούα διότι τὸ ἐπιτάσσουν ὅλοι οἱ Συμπαντικοὶ νόμοι. Στὸ μεταξύ, κρατῆστε τὴν ἐπιστολὴ αὐτῶν τῶν παιδιῶν. Ἔτσι, γιὰ νὰ θυμᾶστε κάπου κάπου ποιοὶ ἤμασταν, πόσο Παπούα μᾶς ἔκαναν καὶ πόσο πολὺ πρἐπει νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ νὰ γίνουμε καὶ πάλι Ἄνθρωποι.
Υ.Γ.2. Γνωρίζω πὼς κάνω λάθη. Ἀλλὰ αὐτὰ σιγὰ σιγὰ μένουν πίσω. Δὲν γίνεται νὰ μποῦμε μὲ τὴν πρώτη στὸν δρόμο μας. Ἀπαιτεῖται κόπος.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Τὴν γλῶσσαν τὴ ἐλάβωσαν βαρύτατα νύκτωρ καὶ ἰεροκρυφίως οἱ Κυανοί, τὴν ἐφόνευσαν δὲ καὶ ἐνεταφίασαν ἀμέσως μετὰ, νύκτωρ καὶ αὐτοί, οἱ Πράσινοι χρησιμοποιοῦντεςὡς νεκροθάπτας (κοράκια) τοὺς Ἐρυθροὺς. Οἱ πρῶτοι κατήργησαν τὸ ὕφος, οἱ δεύτεροι τὸν τόνον καὶ τὸ πνεῦμα. Ὑπῆρξε δὲ μοναδικὸν φαινόμενον εἰς τὴν ἱστορίαν ἡ γλωσσοκοψιὰ αὐτὴ διότι ὡς εἴθισται ἁρμόδιοι διὰ τὴν γλωσσικὴν ἐξέλιξιν δὲν εἶναι οἱ πολιτικοὶ ἀλλὰ οἱ φιλόλογοι, λογοτέχναι καὶ πάντες γενικῶς οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὸ ἀντικείμενον. Βεβαίως ὅ,τι ἔπραξαν οἱ πολιτικάντιδες τὸ ἔπραξαν ὑπὸ τὰ ἀπαθῆ βλέμματα τῶν κατ’ εὐφημισμὸν “Ἑλλήνων”.
Καὶ κάτι ἄλλο. Ἐνῶ αὐτὰ συμβαίνουν τώρα, ἄς θυμηθῶμεν τὶ συνέβαινε παλαιότερα, ἐν ἔτει 1817 εἰς τὸ Ἑλληνομουσεῖον (σχολὴν) τῶν Κυδωνιῶν σχολαρχοῦντος τοῦ Θεοφίλου Καΐρη, καὶ διὰ ποίων παιδιῶν διεσκέδαζον οἱ σπουδασταί. Θαυμάσατέ τους!
Θεὸς ἡγείσθω παντὸς ἔργου καὶ λόγου
ΨΗΦΙΣΜΑ
Ἐπὶ καθηγεμόνων Θεοφίλου, Γρηγορίου τε καὶ Εὐστρατίου, τῶν ἐν τῷ κατὰ τὰ Κυδωνίας Ἑλληνομουσίῳ σχολαρχούντων, Ἐλαφηβολιῶνος ὀγδόη ἀπιόντος, οἱ ὑπογεγραμμένοι εἴπομεν:
Ἐπαιδὴ τὴν μὲν πατρᾠαν ἀναλαβέσθαι φωνήν, τὴν δὲ χύδην καὶ ἀγοραίαν, ὡς πάντῃ ἀνοίκιον ἡμῖν, τοῖς τῶν Ἑλλήνων ἐκείνων ἀπόγονοι, παντὶ τῷ θυμῷ ἀπώσασθαι ἐφιέμεθα, δεδόχθαι πᾶσιν ἡμῖν νόμον εἰσενεγκεῖν τόνδε,
ὥσθ’ ἡνίκ’ ἄν συνῶμεν ἑλληνιστὶ πάντας ἡμᾶς συνδιαλέγεσθαι καταναγκάζειν,
Ν Ο Μ Ο Σ
Ἐπιμελεῖσθαι ἕκαστον ἡμῶν ἑλληνιστὶ ὅσον οἶόν τε συνδιαλέγεσθαι• ὅς δ’ἄν μὴ ἐθέλῃ τοῦτο, σελίδα Ὁμηρικὴν ἐνώπιον ἡμῶν ἱστάμενος ἀπαγγέλλειν ἀποτισάτω τίμημα.
Οἱ ταῦτα ψηφισάμενοι
Ἀγγελῆς ——– Ἀλκιβιάδης
Διδότος ——— Ἀνάχαρσις
Ἰωανίκιος —— Ἀριστείδης
Τζάνος ——– Θεμιστοκλῆς
Δημήτριος —– Ἐπαμεινώνδας
Διογένης κλπ.
ᾳωιζ΄ (1817)
Ἔκτακτον παίγνιον. Δὲν συμφωνεῖτε; Εἰρήσθω δ’ ἐν παρόδῳ ὅτι ὁ εἰς τὴν δευτέραν σειρὰν ἀναγραφόμενος Διδότος δὲν ἦτο ἄλλος ἀπὸ τὸν περίφημον Γάλλον ἐκδότην καὶ λόγιον Ἀμβρόσιον Διδότον, φίλον τοῦ Ἀδαμαντίου Κοραῆ, ὅστις εἶχε χρηματίσει μαθητὴς εἰς τὴν περὶ ἧν ὁ λόγος Ἀκαδημίαν. Αὐτὰ συνέβαιναν δίκην φαιδρότητος ἐν Κυδωνίαις καὶ ἐν ἔτει 1817. Σήμερον εἰς τὴν ἐλευθέραν (κατὰ τρόπον τινά) Ἑλλάδα πόσοι δύνανται νὰ ἀναγνώσουν ἔστω τὸ ὡς ἄνω κείμενον;
Ἰδοὺ ἡ ἀπορία!
Ἀγαπητὴ Φιλονόη,
Ἔχεις δίκαιο, θέλησαν νὰ μᾶς κάνουν Παπούα κι ἀκόμη χειρότερα, νὰ στερήσουν τὴν ἀνθρωπότητα ἀπ’ τὸν ζωντανὸ ἑλληνικὸ πολιτισμό μας ἐπὶ τέσσερες χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον, ἔτσι κατὰ προσέγγιση, καὶ τὴν ἀνθρωπότητα ἀπ’ τὴν μοναδικὴ γνήσια δημοκρατικὴ παράδοση . Ὁ Λευτέρης Βερυβάκης ὁμολογεῖ τώρα ὅτι ἔκανε λάθος τότε, ἀλλὰ δὲν ὁμολογεῖ ὅτι τὶς ἐντολἐς γιὰ τὸ μονοτονικὸ καὶ τὸν ἀφελληνισμὸ τοῦ τόπου τὶς ἔδιδε ὁ Εὐστάθιος Σταυριανὸς ἀπ’ τὴν Νέα Ὑόρκη.
Ἦταν προσχεδιασμένα ὅλα, μὲ κατάληξη τὰ τωρινὰ καὶ τὴν παράδοσή μας στὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο, γνωστὰ αὐτά.
Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς εἶναι πρωτίστως προφορικὸς πολιτισμός, ὅπως ἄρχισε κι ἦταν μόνο προφορικὸς ἕως τὸν τέταρτο αἰῶνα π.Χ.. Εἶναι ἀκόμη προφορικὸς γιὰ τὴν μουσική του ἁρμονία, τὸ μέτρο στὴν ποίηση, τὸν ῥυθμὸ στὸ ῥητορικὸ καὶ τὴν προσῳδία στὸν πεζὸ λόγο. Αὐτὰ τὰ ζοῦμε ὁλοζώντανα στὸ δημοτικὸ καὶ στὸ λαϊκὸ τραγοῦδι,στὴν ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ καὶ στὴν δημοτικὴ ποίηση. Αὐτὴ τὴν ἀδιατάρακτη συνέχεια θέλησαν νὰ σπάσουν καὶ ἀπέτυχαν.
Ἡ ἀποτυχία τους φαίνεται καλύτερα στὴν ἐξαφάνιση σχεδὸν τῶν γκρίνγκλις τοὺς τελευταίους μῆνες, κυρίως μετὰ τὸ κίνημα τῶν Ἀγανακτισμένων, ἀλλὰ καὶ τὴν χρησιμοποίηση ἀπὸ ὅλο καὶ περισσότερους νέους στὴν ἡλικία τοῦ πολυτονικοῦ, ἔστω καἰ μὲ τὰ ὀρθογραφικἀ τους λάθη.
Τὸ ἔχουμε ξαναπεῖ, σὲ πολυτονικὸ μιλᾶμε καὶ θὰ μιλᾶμε ὅσο ὑπάρχει, ἔστω καὶ ἕνας, ζωντανὸς Ἕλληνας. Ἡ ἐξαφάνιση σχεδὸν τῆς ποιήσεως τὴν τριακονταετία αὐτὴ ὀφείλεται κατὰ κύριο λόγο στὴν κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ καὶ στὴ χρήση τοῦ μονοτονικοῦ ἀπ’ τοὺς γράφοντες. Παθαίνουν πλήρη σύγχυση,τρικυμία ἐν κρανίῳ.
Τέλος, ἡ μουσικὴ ἁρμονία εἶναι ἡ ἐμμέλεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καὶ συναντᾶται καὶ στὴν κινεζικὴ καὶ στὴν ἰνδουιστικὴ γλῶσσα. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι Οἰ παλαιοὶ καὶ μεγάλοι ζωντανοὶ πολιτισμοί, κινεζικὸς καὶ ἰνδικός, ἀναγνωρίζουν μόνο τὸν ἑλληνικὸ ἀπ’ τοὺς δυτικοὺς πολιτισμούς.
Αὐτὰ τὰ λίγα πάλι.
Χρἠστος Ζ. Καρανίκας
Μὲ κάλυψες ἀγαπητὲ Χρῆστε.