Κάποτε, ὅταν ἡ Πατρίς μας ἦταν ἀκόμη κάτω ἀπὸ τὸ ὀθωμανικὸ φέσι, οἱ λιγοστοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἠθέλησαν νὰ σηκώσουν στὶς πλάτες τους τὴν ἐλευθερία ἑνὸς ὁλοκλήρου γένους, ᾡρκίζοντο…
Ἕναν ὅρκο ἔδιδαν, ποὺ ἐὰν κάποιος τὸν κατεπατοῦσε, ὅπως ὁ Γαλάτης, τότε μόνον ὁ θάνατος ἔκλεινε τὴν βλάβη.

Σήμερα τὰ δεδομένα εἶναι διαφορετικά.
Ἡ σκλαβιὰ εἶναι χρυσωμένη.
Κάποιοι οὔτε ποὺ ἀντιλαμβάνονται πὼς ἔχουμε σκλαβιά…
Κι ὅμως… Ἔχουμε…
Μὰ δὲν βαριέσθε… Πάντα ἔτσι ἦταν κι ἔτσι θὰ εἶναι γιὰ κάποιους…

Κι ἐμεῖς; Ἐμεῖς τί κάνουμε;
Τόσες πολλὲς οἱ πληγὲς ποὺ πλέον δὲν προλαβαίνουμε νὰ τὶς μετρήσουμε…
Μά…
Ἕνας δρόμος… Μονόδρομος…
Ὁ Ὅρκος ποὺ ἐδώσαμε κάποτε… Αὐτὸς μᾶς ἀνασταίνει καὶ μᾶς δίδει δύναμι νὰ προχωρήσουμε…
Κι αὐτὴν τὴν φορὰ δὲν θὰ ὑπάρχουν λάθη…
Αὐτὴν τὴν φορὰ μόνον μία ὁδὸς εἶναι ἐμπρός μας…
Ἡ ὁδὸς τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας…

Προσκυνῶ τὶς πληγές σου Πατρίδα μου Ἑλλὰς κι ὀρκίζομαι πὼς θὰ σὲ ἐλευθερώσω, μαζὺ μὲ ὅλους τοὺς ἀδελφούς μου!!!
Ὁρκίζομαι!

Φιλονόη

Ἡ  φωτογραφία ἀπὸ  τὸν φίλο Παναγιώτη Μαρίνη