«Ἀπεμόνωσα» μίαν φράσι, ἀπὸ ἕνα κείμενον, γιὰ νὰ σταθῶ μία στιγμούλα καὶ νὰ τὴν σκεφθῶ…
Κάθε πρωΐ λοιπόν, ποὺ σηκώνει τὴν τσάντα τοῦ παιδιοῦ της, νοιώθει πὼς μαζύ της σηκώνει τὶς ἀδυναμίες μας…
Σωστό… Πέρα ὡς πέρα…
Δεκάδες ἄχρηστα βιβλία, σὲ σχολικὲς τσάντες, μικρῶν παιδιῶν, ποὺ ἀκόμη κι ὅταν ἀνοίγουν, τὸ μόνον ποὺ προσφέρουν εἶναι ἀποχαύνωσις!!!
Ἀδημονῶ, κυριολεκτικῶς, γιὰ ἐκείνην τὴν εὐλογημένη στιγμή, ποὺ σύστημα παιδείας δὲν θὰ ὑπάρχῃ…
Ποὺ ὅλοι κι ὅλα θὰ ἔχουν γκρεμιστῇ…
Ποὺ τὰ παιδιὰ θὰ εἶναι ἐλεύθερα νὰ ἀποφασίσουν γιὰ τὸ ἐὰν θέλουν νὰ γίνουν Ἄνθρωποι ἤ δοῦλοι…
Ποὺ τὰ σχολεῖα θὰ γίνουν σχολεῖα κι ὄχι θάλαμοι βασανιστηρίων, ὅπως εἶναι τώρα…

Ἀδημονῶ…
Θά τό προλάβουμε ὅμως;

Φιλονόη

Προκρούστεια εκπαίδευση

(και ο Θησέας άφαντος)

Κάθε πρωί που σηκώνω τη σχολική τσάντα του 10χρονου γιού μου, τρίζω ασυναίσθητα τα δόντια μου με θυμό. Είναι τόσο βαριά που ακόμα κι εγώ δυσκολεύομαι να την κουβαλήσω. Ψάχνοντας το γιατί, ανακάλυψα πως πριν από λίγα χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση χάριζε λεφτά για συγγραφή σχολικών βιβλίων (Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης). Τα λεφτά ήταν πολλά. Τα βιβλία που γράφτηκαν -άκριτα, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς συνοχή- ήταν επίσης πολλά. Όλοι βολεύτηκαν. Απ’ αυτό το μικρό πάρτι με λεφτά της Ε.Ε. μόνο για την Ε’ δημοτικού προέκυψαν: 6 βιβλία Γλώσσας (!), 5 Μαθηματικών (!), και δύο βιβλία για όλα τα άλλα (Ιστορία, Φυσική, Μουσική κ.λπ.).

Τα παιδιά μας έχουν πλέουν και βιβλίο Θεατρικής Αγωγής (που, φυσικά, δεν προλαβαίνουν να κάνουν) και για πρώτη φορά στην ιστορία έχουν βιβλίο Φυσικής Αγωγής που είναι το πλέον άχρηστο όλων. Έχει σκιτσάκια για το πώς να κάνουν ωφέλιμες ασκήσεις στον ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο τους. Η ύλη, με τόσα βιβλία, είναι γιγαντιαία και φυσικά οι δάσκαλοι τρέχουν για να την προλάβουν, υποχρεώνοντας τα παιδιά σε ξερή αποστήθιση. Ακόμα κι έτσι υπάρχουν βιβλία που δεν ανοίγονται ποτέ μέχρι το τέλος της χρονιάς. Τα τυπώνουμε όμως κάθε χρόνο, χάνοντας λεφτά, και τα μοιράζουμε στο όνομα μιας στρεβλής αντίληψης για δωρεάν μη παιδεία. Στο μεταξύ, η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ απεργούν ζητώντας περισσότερα χρήματα. Θα ήμουν μαζί τους αν δεν ήμουν τόσο εναντίον της νοοτροπίας που κουβαλάνε. Εκείνοι όταν μιλάνε για ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα μιλάνε απλώς για περισσότερα λεφτά. Όχι για έναν τρόπο εκπαίδευσης που θα είναι φιλικός προς τον μαθητή. Κανείς τους δεν έθιξε ποτέ το θέμα της ύλης των βιβλίων κυρίως στο δημοτικό όπου μπαίνουν και οι βάσεις της γνώσης.

Έξυπνα παιδιά, αποφοιτούν με χίλια ζόρια, έχοντας βασανίσει τους γονείς τους, χωρίς να γνωρίζουν όχι τη γλώσσα τους αλλά ούτε Ιστορία ή Γεωγραφία, και δυσκολεύονται να πουν -πόσο μάλλον να γράψουν- σωστά μια σύνθετη πρόταση. Τα σχολεία μας είναι προκρούστεια κρεβάτια στα οποία ξαπλώνουν καθημερινά τα παιδιά μας. Η ευφυΐα συμπτύσσεται ώστε να μην ενοχλεί το σύνολο. Οι πιο αδύναμοι μαθητές τραβιούνται με το ζόρι μπας και φτάσουν τους υπόλοιπους. Η μετριότητα επιβραβεύεται. Τα παιδιά μαθαίνουν να λουφάζουν, να αδιαφορούν, να κοροϊδεύουν. Κυρίως μαθαίνουν να βαριούνται τη γνώση! Κάποιοι φιλότιμοι δάσκαλοι φτιάχνουν δικά τους φυλλάδια και μοιράζουν στα παιδιά για να διδάξουν Γλώσσα, Μαθηματικά, Ιστορία. Κάνουν δικό τους σύστημα. Παλεύουν με υπουργείο, με γονείς, με το κατεστημένο. Αλλά αυτοί είναι η μειοψηφία.

Σαν χώρα που βρίσκεται σε κρίση κι εφόσον δεν παράγουμε τίποτα, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να επενδύσουμε στην παιδεία μας. Το έκανε ο Φιντέλ Κάστρο ποντάροντας στην Παιδεία και στην Υγεία κι έσωσε έτσι την επανάστασή του (η Κούβα είναι η μόνη χώρα με δείκτη ανεργίας 1,7%). Εμείς δεν μπορούμε να δούμε τόσο μακριά. Φωνάζουμε μονάχα για τις περικοπές στους μισθούς. Μέχρι εκεί. Το να δούμε τις ερχόμενες γενιές ως δυναμικό υλικό που θα μας τραβήξει μακριά από τον βάλτο είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητές μας. Κάθε πρωί που σηκώνω την τσάντα του γιου μου νοιώθω σαν να σηκώνω μαζί της την αδυναμία μας για το καλλίτερο.

*Η Λίνα Στεφάνου είναι δημοσιογράφος.

πηγή