Τὸ πρῶτο παιδὶ ἔχει πολλὰ νὰ κάνῃ. Πάρα πολλά.
Ἔχει νὰ πατᾷ εἰκονικὰ πλήκτρα, νὰ ἐπιλέγῃ παιχνίδια, χρώματα, εἰκονικὴ δράσιν…
Ἔχει νὰ ἐπιλέξῃ ἀπὸ τὸ ἐὰν θὰ ταξειδεύσῃ στὸ διαδίκτυον ἤ ἐὰν θὰ μιλᾷ μὲ τοὺς φίλους του…
Ἔχει νὰ ἀποφασίσῃ γιὰ τὸ ἐὰν θὰ κάνῃ εἰκονικὰ ταξείδια σὲ ὅλον τὸν πλανήτη ἤ στὸ διάστημα….
Ἀλλὰ δὲν ἔχει κάτι ἰδιαιτέρως πολύτιμο καὶ δὲν θὰ τὸ διδαχθῇ ποτέ: Ούδέποτε θὰ μάθη τοὺς κανόνες τοῦ σεβασμοῦ πρὸς κάθε ὄν, φυσικὸ νόμο ἤ συμπαντικὴ κατάστασιν. Θὰ τὰ μετατρέπη ΟΛΑ μέσα του σὲ εἰκονικὲς εἰκόνες καὶ θὰ ἐξαρτῶνται, τὰ πάντα, ἀπὸ τὶς διαθέσεις του, νὰ πληκτρολογήσῃ ἤ ὄχι… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: διαπαιδαγώγησις παίδων
Ἡ δασεία καὶ τὸ δίγαμμα ζοῦν καὶ βασιλεύουν
Οι αρχαίοι Έλληνες έγραφαν με κεφαλαία γράμματα, χωρίς κενά διαστήματα, χωρίς σημεία στίξης και χωρίς τόνους, γιατί όλα αυτά περιέχονταν μέσα στις ίδιες τις λέξεις που άλλαζαν το ύψος της φωνής. Αργότερα, με τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου ο ελληνικός κόσμος και ο πολιτισμός του επεκτάθηκαν ως τις Ινδίες. Η ελληνική γλώσσα γίνεται πλέον κοινό κτήμα ενός τεράστιου και πολυποίκιλου πληθυσμού και η αττική διάλεκτος δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει αμετάβλητη. Θα αποκτήσει λοιπόν μια νέα γλωσσική μορφή, την ονομαζόμενη ελληνιστική Κοινή ή απλώς Κοινή. Οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί ήταν αυτοί που επινόησαν τους τόνους. Συνέχεια
Οἱ ἄῤῤωστοι εἶναι ἐκεῖνοι…
Ἡ γλῶσσα ἐξελίσσεται ἀπὸ δύο πράγματα: τοὺς λόγιους καὶ τὴν λαϊκὴ ψυχή.
Οὐδείς ἄλλος δύναται νὰ ἐπιβάλῃ ἄλλες λέξεις καὶ ψευτο-ὁρισμούς.
Καὶ μόνον ἡ σκέψη τέτοιου βιασμοῦ εἶναι πολὺ μεγάλη ὕβρις.
Πρέπει νὰ εἶναι ἀκραῖα ἄρρωστος κάποιος γιὰ νὰ ἐπιμένῃ ὅτι ὁλόκληρο ἔθνος ξαφνικὰ θὰ ἀρχίσει νὰ μιλάῃ σύμφωνα μὲ τὰ παρανοϊκὰ φιρμάνια μερικῶν ἐκτὸς πραγματικότητος ψυχοπαθῶν.
Καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἀκραῖα ἠλίθιος ὅποιος ὑποταχθεῖ καὶ εἰσάγει στὸ λεξιλόγιό του, τέτοια λεκτικὰ σκουπίδια. Συνέχεια
Τὰ παιδιὰ χρειάζονται παραδείγματα κι ὄχι κριτικές.
Ὅλοι μας ἀγωνιοῦμε γιὰ τὰ παιδιὰ μας καὶ θέλουμε νὰ κάνουμε τὸ καλύτερο γι΄ αὐτά. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὰ παιδιά μας δὲν ἀκοῦν αὐτά ποὺ τοὺς λέμε, δὲν μαθαίνουν ἀπὸ αὐτά ποὺ τοὺς λέμε, μαθαίνουν ἀπὸ αὐτά ποὺ κάνουμε. Εἴμαστε πρότυπα γι΄ αὐτά. Ἀλλά τί εἴδους πρότυπα; Πῶς μποροῦμε νά τά διδάξουμε κάτι πού ἐμεῖς δέν τό ἔχουμε μάθει;
Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιά μας νά εἶναι εὐγενικά, ὅταν δέν βλέπουν τήν εὐγένεια πουθενά;
Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιά μας νά εἶναι χαρούμενα, ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε μονίμως στήν γκρίνια καί στήν μουρμούρα;
Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιὰ μας νά ἔχουν ὄνειρα, ὅταν ζοῦν τό δικό μας ναυάγιο δυνατοτήτων; Συνέχεια
Παιδεία δὲν εἶναι ἡ συσσώρευσις γνώσεων…
Παιδεία δὲν εἶναι ἡ συσσώρευση γνώσεων ἀλλὰ ἡ ζύμωση τοῦ νοῦ, τοῦ φρονήματος και τοῦ χαρακτήρα. Συσσώρευση γνώσων π.χ. εἶναι νὰ ξέρῃ κάποιος τὰ κλασσικὰ χωρία περὶ εὐγνωμωσύνης, παιδεία εἶναι νὰ εἶναι εὐγνώμων ὁ ἴδιος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν εὐεργέτησαν. Συνέχεια
Μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη…
“Δεν αναφέρεται το καθεστώς της 4ηςΑυγούστου, ως δικτατορία. Το βιβλίο παρουσιάζει τον Ιωάννη Μεταξά να αναλαμβάνει την εξουσία μετά από ‘κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες , διαδηλώσεις και απεργίες‘. Η αφήγηση δίνει στους μαθητές νακαταλάβουν πως ήταν κάτι σαν πατέρας του έθνους, που ήρθε για να επιλύσει ‘την πολιτική αστάθεια‘ από την οποία ‘η Ελλάδα ταλανιζόταν‘. Ενώ υπόρρητα διατυπώνεται πως οι πορείες , οι διαδηλώσεις και οι απεργίες δεναποτελούν μέσα πάλης του λαού για τα δίκια του, αλλά ‘ταλανίζουν‘ τη χώρα , όταν εκδηλώνονται. […] Ωσαύτως παραδίδονται στη λήθη όλα όσα ο ελληνικός λαός βίωσε και γνωρίζει για τους κυβερνήτες τυχοδιώκτες εκείνης της περιόδου, που στα δύσκολα παρέδωσαν το
λαό και τη χώρα στους κατακτητές, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς”. Συνέχεια