Ὅταν κάποιος «ἡγέτης» ἀρνεῖται τὴν ἱστορία τῶν συμπατριωτῶν του, τότε αὐτομάτως «ἀναβαπτίζεται» σὲ προδότη.
Κι αὐτὸ φυσικὰ εἶναι τὸ λιγότερο. Οἱ μόνοι ποὺ …«ἐκόπησαν» γιὰ νὰ ἐξακολουθήσουν νὰ ἔχουν τὴν «ἀγάπη» του ἦσαν κάτι ἱεράρχες στὴν Κρήτη.
Ὅλοι ἐμεῖς ὅμως πού τόν τοποθετοῦμε; Πόσο πολύ τοῦ ἐπιτρέπουμε νά ὁρίζῃ τίς ζωές μας καί τά ὅσα ἀφοροῦν στήν ἐθνική μας ὑπόστασι;

Γιὰ νὰ μὴ τὸ κουράζουμε, ἕνα πρέπει νὰ ἔχουμε κατὰ νοῦ. Αὐτὸς δὲν εἶναι Ἕλλην. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια εἶναι ἕνας «βασιλεὺς δίχως ὑπηκόους» πλέον. Τυπικῶς κρατᾶ μίαν ἕδρα ποὺ δὲν τοῦ ἀξίζει. Ἤ τοὐλάχιστον δὲν ἀφορᾶ στὸν Ἑλληνισμό. Μπορεῖ νὰ εἶναι ὅ,τι στὰ κομμάτια θέλει, νὰ πιστεύη ὅπου θέλει, νὰ ὑπηρετῇ ὅπου θέλει… Μόνον ἐμᾶς νὰ ἀφήσῃ στὴν ἡσυχία μας.

Φιλονόη

Υ.Γ. Τί ὀφείλουμε νά σκεπόμεθα γιά τέτοιου εἴδους ὄντα; Τὸ κλασσικό: «Δέν μέ θέλεις Μαριγῶ; Νά κι ἐμέναν, νὰ κι ἐγώ…»

φωτογραφία