Εἶναι μεγάλη ὑπόθεσις νὰ κυττᾶμε πάντα ἐμπρός… Πάντα πρὸς τὸ καλλίτερο… Πάντα πρὸς τὴν ἄνοδο…
Ἡ ἄνοδος, ἡ ἀνηφόρα κατὰ βάσιν, ἀπαιτεῖ καὶ κόπο καὶ πόνο… Ὅμως εἶναι αὐτὴ ἡ μόνη διαδρομὴ ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διαχωρίζουμε ἑαυτοὺς ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ζῶα…
Κι ἐδῶ εἶναι τὸ κλειδὶ καὶ τὸ μυστικό…
Ἐὰν πράγματι ἡ πορεία μας, παρὰ τοὺς κόπους καὶ τοὺς πόνους, εἶναι ἀνοδική, τότε παραδειγματιζόμεθα ἀπὸ τὶς καλλίτερες εἰκόνες…

Εἶναι τόσο ἀστεῖο τὸ νὰ βολευόμεθα σὲ καταστάσεις ἐξομοιώσεως…
Εἶναι τόσο κωμικοτραγικὸ τὸ νὰ κυττᾶμε τὸ χειρότερο καὶ νὰ θεωροῦμε πὼς ἐμεῖς εἴμεθα σὲ καλὸ ἐπίπεδον…
Εἶναι τόσο ἀπάνθρωπον νὰ κρατᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας σιδηροδεσμίους, ὄχι διότι δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ξεκολλήσουμε, ἀλλὰ γιατὶ μᾶς χαροποιεῖ ἡ βλακεία τῶν γύρω μας.

Φιλονόη

Τὸ ὅτι ἄλλοι εἶναι χειρότεροί σου, δὲν κάνει ἐσένα καλό.

Στοὺς τυφλούς, βασιλεύει ὁ μονόφθαλμος.

Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸν κάνει Ἀετομάτη..

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

Υ.Γ. Τό χειρότερο ἀπό τά χειρότερα; Ἡ ὑπεροψία… 

φωτογραφία