Πολλὲς φορὲς ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ πῶς καταφέρνουν κάποιοι ἄνθρωποι γύρω μου, ποὺ δὲν ἔχουν αὐτοσεβασμό, νὰ ἐπιβιώνουν.
Τοὺς βλέπω, τοὺς παρατηρῶ μὲ προσοχή, τοὺς συμπονῶ κάποιες φορὲς ἀλλὰ πάντα προβληματίζομαι. (Κάποιες φορές, ὅταν εἶναι πολὺ κοντινοί μου, δυστυχῶς, ἀκόμη ἐξοργίζομαι…!!!)
Πρόσωπα ποὺ οὐδέποτε ἐστράφησαν στὸν ἑαυτόν τους γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν τὰ αἴτια τῶν προβλημάτων των καὶ ποὺ συμπεριφέρονται στοὺς δικούς τους, στοὺς ὑποτιθεμένους ἀγαπημένους τους, σὰν νὰ εἶναι ἐχθροί τους…
Οἰκογένειες δυστυχισμένες, παιδιὰ δίχως ἀγάπη, σύζυγοι ἀνέραστοι…
Κι ὅλα αὐτὰ διότι ἕνας τοὐλάχιστον μέσα σὲ αὐτὲς φτύνει νυχθημερὸν τὸν ἑαυτόν του…

Ἐάν ὅμως ἦσαν διαφορετικά;
Ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα πρόσωπα τῆς ζωῆς μου ἦταν ὁ παπποῦς μου.
Ἕνας ἄνθρωπος πάμπτωχος ἀλλὰ μὲ ἀπόλυτον αὐτοσεβασμό.
Ἕνας ἄνθρωπος πρότυπο γιὰ τοὺς γύρω του, ἀξιαγάπητος, αὐτόνομος.
Οὐδέποτε ἐπέτρεψε στὸν ἑαυτόν του νὰ στραβοπατήσῃ καὶ νὰ πέσῃ στὰ μάτια του…
Πάντα, ἀκόμη καὶ μέσα στὶς μεγαλύτερές του ἀνέχειες, στὶς μπόρες, στὶς συμφορές, ἐξέπεμπε μίαν λάμψιν μοναδική…
Ὅλα του τὰ παιδιά, τὰ ἐγγόνια, οἱ φίλοι, οἱ γείτονες, οἱ γνωστοὶ καὶ οἱ ἄγνωστοι τὸ ὀλιγότερον ποὺ τοῦ προσέφεραν ἦταν ὁ ἀπόλυτος σεβασμός τους.
Τὸ ἐκέρδιζε μὲ τὴν στάσιν ζωῆς του…

Σήμερα, εἶτε διότι τὰ προβλήματα μεγαλώνουν διαρκῶς, εἶτε διότι πάντα ἔτσι ἤμασταν, ἀλλὰ ἡ πτωχοποίησις μᾶς ἐπίεσε καὶ τελικῶς μᾶς ἀπεκάλυψε, τὰ πρόσωπα ποὺ ἔχουν ἐλλείψεις αὐτοσεβασμοῦ διαρκῶς αὐξάνονται σὲ ἀριθμοὺς γύρω μας… Ἀποτέλεσμα βέβαια αὐτῆς τῆς αὐξήσεως εἶναι ἡ ὅλο καὶ μεγαλυτέρα συσσώρευσις θυμοῦ πρὸς τοὺς ἑαυτούς τους, ποὺ ὅμως τελικῶς στρέφεται κατὰ τῶν γύρω τους.
Δὲν εἶναι μία ἁπλῆ διαπίστωσις αὐτό… Εἶναι πραγματικότης…
Καὶ εἶναι ἀνάγκη, ἡ μεγαλυτέρα ἴσως ὄλων, νὰ τοὺς ἀγνοήσουμε…
Ὅσο μεγαλώνουν τὰ προβλήματα, τόσο θὰ αὐξάνονται αὐτοί…
Ἐμεῖς ὅμως ὀφείλουμε νὰ παραμένουμε σταθερὰ ἀποστασιοποιημένοι καὶ ἀνεπηρέαστοι…
Ἄλλως τέ, ἡ πραγματική μας στοχοποίησις πρέπει νὰ παραμένῃ ἡ ἀξιοπρεπὴς ἐπιβίωσις, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ στεκόμεθα διαρκῶς ὄρθιοι, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ ὅποια προβλήματα, ποὺ ναί, θὰ αὐξάνονται, γιὰ κάποιο διάστημα ἀκόμη…
Συνεπῶς, καὶ γιὰ νὰ προστατεύσουμε τὴν δική μας διαβίωσιν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ προστατεύσουμε τὶς μικρὲς ἤ μεγάλες κοινωνίες μας, καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀπομακρύνουμε τέτοια πρόσωπα ἀπὸ τὶς ζωές μας, ἐν ᾦ παραλλήλως ὀφείλουμε νὰ ἐνισχύουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις τὸν αὐτοσεβασμό μας. Ὄχι τὸν ἐγωϊσμό, τὸν αὐτοσεβασμό.
Ἐὰν θέλουμε ἐμμέσως, κι ὄχι ἀμέσως, νὰ βοηθήσουμε κι αὐτοὺς ποὺ δημιουργοῦν τὸ πρόβλημα, τότε ἔχουμε ἀκόμη ἕναν σοβαρότατον λόγο… Διότι,  τὸ μεγαλύτερον μάθημα, γιὰ πρόσωπα ποὺ πάσχουν, δὲν εἶναι τὰ λόγια ἀλλὰ τὰ ἔργα…

Φιλονόη

φωτογραφία