Οἱ σταθμοὶ τῆς ζωῆς μας, δῆλα δὴ ἐκεῖνα τὰ σημεῖα ποὺ μᾶς ὠθοῦν στὸ νὰ ἀναθεωρήσουμε ἀκόμη κι …ὁλόκληρο τὴν ἔως τότε ζωή μας, εἶναι συνήθως στιγμὲς ἐντόνου βίας ἤ μεγάλου πόνου.
Μία ἀπώλεια ἤ μία ἀσθένεια μᾶς προκαλοῦν πολὺ μεγάλο πόνο. Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν αὐτὸς ὁ πόνος προέκυψε ἀπὸ δικό μας λάθος ἤ ἀπὸ λάθος ἄλλων, ἤ ἀκόμη κι ἀπὸ ἄλλους, ἐξωτερικοὺς παράγοντες. Σημασία ἔχει πὼς αὐτὲς ἀκριβῶς οἱ στιγμὲς εἶναι τὰ σημεῖα σταθμὸς τῆς ζωῆς μας καὶ ἀκριβῶς τότε μᾶς συμβαίνουν οἱ πολὺ μεγάλες ἀλλαγές.

Ὑπάρχουν δύο τρόποι ὅμως νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὲς τὶς καταστάσεις.
Ὁ ἕνας, ὁ παθητικός, εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν θὰ ἀφήσῃ μαθήματα πίσω του, παρὰ μόνον μίαν πίκρα… Τὸν υἱοθετοῦν πολλοὶ καὶ εἶναι ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ βαλτώσῃ κάποιος καὶ νὰ μὴν ἀποφασίσῃ νὰ ξανὰ σταθῇ στὰ πόδια του, παρὰ νὰ μείνῃ δεμένος στὸ συμβάν, κλαίγοντας τὴν Μοίρα του.
Ὁ ἄλλος ὅμως τρόπος, ὁ ἐνεργητικός, εἶναι αὐτὸς ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ νὰ ἀλλάξῃ στάσιν ζωῆς καὶ νὰ ἀναθεωρήσῃ σχεδὸν τὰ πάντα.
Αὐτὸς ὁ τρόπος, αὐτὴ ἡ ὁπτική, εἶναι ποὺ ὁδηγοῦν πάντα τὴν κοινωνία μας στὴν ἐπομένη ἡμέρα.

Ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν αὐτοὶ οἱ σταθμοὶ πρὸ πολλοῦ θὰ εἴχαμε συνηθίσῃ τὴν …μακαριότητα τῆς καθημερινότητος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἴχαμε ἤδη τελειώσῃ ὡς κοινωνίες κι ὡς ἄνθρωποι.
Κι αὐτὲς τὶς στιγμές, αὐτοὺς τοὺς σταθμούς, ὀφείλουμε νὰ εὐγνωμονοῦμε καὶ νὰ παρατηροῦμε προσεκτικότατα.
Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ μάθουμε κάτι, τότε ἴσως νὰ μὴ μᾶς ἀξίζῃ τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς.

Φιλονόη

φωτογραφία