Ὅταν ξεκινᾶς γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσίν σου δὲν κυττᾶς τὸ μέγεθος τῶν ἐμποδίων ἀλλὰ τὸ μέγεθος τῆς θελήσεώς σου.
Ὅταν λοιπὸν ξεκινᾷς γιὰ τὸν πόλεμο, διότι γιὰ πόλεμο συζητᾶμε τώρα πιά, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γνωρίζῃς εἶναι πὼς ἤ θὰ νικήσῃς ἤ θὰ πεθάνῃς… Ἡ ἧττα εἶναι κι αὐτὴ μία μορφὴ θανάτου… Ἐὰν λοιπὸν εἶναι νὰ ἡττηθῶ προτιμῶ νὰ πεθάνω… Θὰ εἶναι καλλίτερα γιὰ ὅλους μας…

Σὲ κάθε μάχη ὑπάρχουν καὶ νεκροὶ καὶ νικητὲς καὶ ἡττημένοι…
Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε γιὰ τὸ ποιὰ θὰ εἶναι ἡ αὐριανή μας κατάστασις.
Μέ ποιάν πλευρά θά εἴμαστε; Μέ τήν πλευρά τῶν νικητῶν ἤ τῶν ἡττημένων;
Μέ τήν πλευρά τῶν ζωντανῶν ἤ μέ τήν πλευρά τῶν νεκρῶν;

Εἶναι δεδομένον πὼς οἱ ἀπώλειες, ὡς πιθανότητες, θὰ εἶναι μεγάλες.
Κι ἀπὸ τὶς δύο πλευρές…
Εἴμαστε λοιπόν ἕτοιμοι νά θυσιαστοῦμε γιά αὐτό πού ὀνειρευόμαστε;
Διότι ἐὰν θέλουμε νὰ διεκδικήσουμε τὴν Ἐλευθερία μας πρέπει πρῶτοι ἐμεῖς νὰ παραμένουμε συνειδητοποιημένοι.
Οἱ νίκες δὲν χαρίζονται. Οἱ νίκες, γιὰ νὰ κατακτηθοῦν, ἀπαιτοῦν αἷμα!!!
Πολὺ αἷμα.
Εἴμαστε λοιπόν ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε ἑαυτούς γιά νά μπορέσουν οἱ ὑπόλοιποι νά φθάσουν στήν νίκη καί νά ἀπολαύσουν τοὐλάχιστον τά παιδιά μας τήν ἐλευθερία πού ἐμεῖς δέν γευθήκαμε;

Ὁ πρῶτος νεκρὸς θὰ εἶμαι ἐγώ.
Τὸ ἔχω δηλώσει ἀρκετὲς φορές.
Ἐὰν ξεκινήσω μὲ τὴν λογικὴ τῆς δικῆς μου διασώσεως, τότε τὸ μόνον ποὺ θὰ ἐπιτύχω θὰ εἶναι ἡ ἐπέκτασις καὶ ἡ μεγιστοποίησις τῆς δικῆς μου σκλαβιᾶς.
Ἐὰν ὅμως ξεκινήσω μὲ τὴν λογικῆ τῆς θυσίας, τότε ναί, ἔχω μεγάλες πιθανότητες νὰ προσφέρω τμῆμα τῆς Νίκης στοὺς Ἕλληνες. Ὅσο μεγαλύτερη ἡ ἑτοιμότης ἑνὸς στρατιώτου, νὰ ἀντιμετωπίσῃ τοὺς κινδύνους, τόσο περισσότερο αὐξάνουν οἱ πιθανότητες τῆς Νίκης γιὰ τὴν παράταξίν του.
Ἡ θέλησις, ἡ ἀποφασιστικότης, ἡ δέσμευσις εἶναι αὐτὲς ποὺ αὐξάνουν τὶς πιθανότητες τῆς ἐπιτυχίας.
Καὶ φυσικὰ πάντα ἡ ἀλήθεια πρέπει νὰ διαπερνᾶ κάθε μας πράξιν, σκέψιν, ὄνειρο…
Κάθε ψέμμα καὶ μία σκιά… Κάθε ἀποφυγὴ εὐθύνης καὶ μία πληγή…
Κάθε ἄρνησις τῆς δεσμεύσεως καὶ μία ἀναβολή…
Ἐὰν ὅμως παραμείνουμε συνεπεῖς μεταξὺ λόγων κι ἔργων, τότε εἶναι ἀδύνατον νὰ πέσουμε θύματα τῶν περιστάσεων.

Ἀκόμη κι ἐὰν μᾶς ξεγελάσουν, εἶναι βεβαιωμένον πὼς τελικῶς τὴν ἧττα θὰ τὴν ἀπολαύσουν αὐτοὶ ποὺ ἔστησαν τὴν ὅποια πλεκτάνη.
Διότι νίκη ποὺ δὲν εἶναι καθαρὴ εἶναι μισή… Εἶναι ἀνύπαρκτος… Εἶναι πρόσκαιρη…
Κι ἄς πασχίζουν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ ἀντίθετον.
Ὁ νικητής, αὐτὸς δῆλα δὴ ποὺ θὰ πῆ τὴν τελευταία κουβέντα, δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ κρατᾶ τὴν χατζάρα καὶ ἀπειλεῖ, γιὰ νὰ σκεπαστοῦν τὰ ψεύδη του καὶ τὰ αἵματα ποὺ σκόρπισε στὴν πορεία του…
Ὁ νικητὴς εἶναι ἀλλοῦ, κρυμμένος καὶ παραμονεύει…
Καὶ θὰ μιλήση ΜΟΝΟΝ ὅταν πρέπει γιὰ νὰ πῇ αὐτὰ ποὺ πρέπει σὲ αὐτοὺς ποὺ πρέπει…

Ἡ δική μας διαδρομὴ τώρα ξεκινᾶ…
Ἡ πορεία δύσκολη, μὰ στὸ τέλος μᾶς περιμένει αὐτὸ ποὺ γιὰ κάποιαν στιγμὴ φοβηθήκαμε πὼς χάσαμε…
Μᾶς περιμένει ἡ Ἐλευθερία… Καὶ μέσα μας τὸ γνωρίζουμε…
Γιὰ αὐτὴν καὶ μόνον ἀξίζει κάθε θυσία!!!

Φιλονόη.

φωτογραφία