Σὰν παιδιὰ εἴχαμε ὅλοι μας μεγάλο χῶρο γιὰ νὰ φιλοξενήσουμε τὴν ψυχή, τὸ πνεῦμα καὶ τὴν φαντασία μας ποὺ ἦταν ἀπέραντα καὶ μαγικά.
Σὰν παιδιὰ μπορούσαμε νὰ βάζουμε πράγματα τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο ἔτσι ποὺ τὰ μυαλὰ τῶν ἐνηλίκων θὰ πάθαιναν σύγχυσι καὶ θὰ εὑρίσκοντο σὲ ἐμπόλεμο κατάστασι, ἐὰν τὸ τολμοῦσαν.
Καθὼς μεγαλώναμε ἀρχίζαμε νὰ ἐπιθεωροῦμε τὰ πράγματα μὲ σκοπὸ νὰ τὰ τακτοποιήσουμε κι ἔτσι δὲν ἀφήσαμε καθόλου χῶρο γιὰ ἐρωτήματα. Ὅμως γιὰ νὰ προχωρήσουμε ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὸ τὸν ζωηρό, ἄγρυπνο, κεραυνοβόλο, φιλέρευνο, παιδικό, ἀθῶο πνεῦμα ποὺ μπορεῖ νὰ κάνῃ τὰ ὄνειρα ἔργα, τοὺς σπόρους δένδρα καὶ τὴν ζωὴ νὰ ἐπεκταθῇ πέρα κι ἀπὸ τὴν πιὸ κοφτερὴ ἄκρη τοῦ ἀπείρου.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Έγραψα κάποια στιγμή πως θέλω να σκοτώσω το παιδί μέσα μου γιατί μου δημιουργεί προβλήματα. Το επανεξετάζω και αυτό μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Ίσως προσπαθώ να γίνω ένα ώριμο παιδί. Συμφωνώ λοιπόν με τις σκέψεις τούτες και τις νιώθω.
Τὸ παιδί…
Ἐδῶ λοιπὸν ἔχουμε δύο ζητήματα. Τὸ παιδὶ ποὺ νοιώθει, ποὺ αἰσθάνεται, ποὺ γεύεται, ποὺ προσπαθεῖ, ποὺ δὲν ἀπογοητεύεται, ποὺ ὀνειρεύεται…
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἔχουμε τὸ παιδὶ ποὺ δὲν ἔχει ἐμπειρίες, ποὺ κάνει λάθη, ποὺ σπάει τὸ βάζο μὲ τὸ γλυκό, στὴν προσπάθειά του νὰ τὸ φάῃ, ποὺ λέει ψέμματα, ποὺ εἶναι ἐπιπόλαιο, ποὺ κοροϊδεύει, ποὺ εἶναι παρορμητικὸ δίχως νὰ ζυγίζῃ τὰ δεδομένα, ποὺ τελικῶς παθαίνει ἀπὸ δική του ἀνοησία…
Τὸ δεύτερο παιδί, αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐνηλικιωθῇ, πρέπει νὰ τὸ ἐνηλικιώσουμε.
Τὸ πρῶτο νὰ τὸ ἀναστήσουμε.
Μεγάλες κουβέντες. Συμφωνώ κατα βάση. Θα έλεγα απλα πως ειναι σκληρός τούτος ο κόσμος για παιδιά.
Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ παιδιά.
Πάντως ναί, εἶναι σκληρὸς κόσμος… Ἁπλῶς τὰ παιδιά, ἐὰν πράγματι ἔχουν σωστὰ «ἐκπαιδευθεῖ» ἔχουν μεγάλες πιθανότητες καὶ νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουν καὶ νὰ νικήσουν!!!
(Θεωρῶ, ἴσως αὐθαιρέτως, πὼς κι ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἕνα μεγάλο παιδί.)
Με έστειλες τωρα! Φυσικα και ήταν. 🙂
Συνεπῶς ἔτσι πρέπει νὰ γίνουμε. Κολοκοτρώνηδες, ποὺ ὅμως ἄν κι ἐνήλικες, μποροῦν νὰ ἀπολαύσουν κάθε τους στιγμὴ δίχως ἐνοχές!!!
Δεν τίθεται θέμα ενοχών. Είπα και πριν, σκληρός κόσμος και όσο δυνατός και να είσαι κάποιες φορές αυτή η σκληράδα σε ακουμπά για να μη πω περισσότερα.
Ἀκριβῶς…