Αὐτὸς ὁ κόσμος μας, ὁ μικρός, μὰ τόσο μέγας, ποὺ ἀπαξιώνουμε κάποιες φορές, εἶναι ὁ μοναδικὸς κόσμος ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἀντέχουμε καὶ μποροῦμε νὰ διαβιοῦμε.
Καλός ἤ κακός… αὐτὸς εἶναι.
Μᾶς τρέφει, μᾶς ἐκπαιδεύει, μᾶς κρατᾶ στὴν ζωή κι ἀξίζει ὅλου τοῦ ἀναγκαίου σεβασμοῦ, ποὺ ὅμως δὲν ἀπολαμβάνει.

Ἠ Φύσις, τὰ ἔμβια ὄντα ἀλλὰ καὶ κάθε τὶ ποὺ «ἀφέθη» ἐκεῖ, σὲ κάποιαν θέσιν, δὲν εἶναι τυχαῖες παραξενιὲς ἀλλὰ ἐκφράσεις μεγάλων μυστικῶν ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε. Μὰ ἀπὸ τὸ νὰ περιφρονοῦμε αὐτὰ ποὺ δὲν ἀντιλαμβανόμεθα εἶναι προτιμότερον νὰ τὰ σεβόμεθα καὶ νὰ τὰ τιμοῦμε…
Ἄν ὄχι γιὰ κάτι ἄλλο, παρὰ μόνον διότι ἁπλῶς μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ὑπάρχουμε…

Μία ἀκτὶς τοῦ Ἡλίου εἶναι τόσο πολύτιμος, ποὺ εἶναι ἀπορίας ἄξιον τὸ πῶς περνᾶ ἀπὸ δίπλα μας δίχως νὰ τὴν προσέξουμε…
Ἕνας σβῶλος χώματος εἶναι τόσο σημαντικός, ποὺ καταντᾶ Ὕβρις τὸ νὰ τὸν ἀγνοοῦμε…
Μία σταγόνα ὕδατος εἶναι τόσο ἀναγκαῖα, ποὺ φαντάζει ἀνόητο τὸ νὰ μὴ τῆς δίδουμε σημασία…

Εἴμαστε ἀπολύτως δεμένοι κι ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὸν περιβάλλοντα χῶρο μας…
Εἶναι τὸ σπίτι μας…. Τὸ σαλόνι μας, ἡ αὐλή μας, τὸ ὑπνοδωμάτιό μας…
Ἐὰν τὸ σπίτι μας εἶναι βρώμικο, τότε ἡ ὑγεία μας κινδυνεύει…
Δὲν ζοῦμε σὲ ξενοδοχεῖο… Δὲν θὰ ἔλθη κάποιος ἄλλος νὰ καθαρίσῃ τὰ δικά μας περιττώματα…
Εἴμαστε ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιὰ αὐτὸ ποὺ ἔχουμε κι ὀφείλουμε καθημερινῶς, μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, νὰ τὸ προστατεύουμε, νὰ τὸ συντηροῦμε καὶ νὰ τὸ διατηροῦμε σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀρίστη κατάστασιν…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἐμεῖς εἴμαστε προσωρινοί… Αὐτὸ ὄχι! Περιμένουν κι ἄλλοι ἔνοικοι νὰ κατοικήσουν.

Φιλονόη

φωτογραφία