Ἡ λέξις δικαίωμα, κατὰ τὸ λεξικὸν Δημητράκου, σημαίνει πράξις δικαία, τὸ ἀποτέλεσμα ἐνεργείας γενομένης συμφώνως πρὸς τὸ δίκαιον.
Ἀντίθετόν του τὸ ἀδίκημα.
Ἀποκατάστασις τοῦ δικαίου, ἐπανόρθωσις κακοῦ ἐξ ἀδίκου πράξεως γενομένου. (δικαίωμα δὲ ἐπανόρθωμα ἀδικήματος, Ἀριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια, ΙΙ35, α13).

Δῆλα δή, ἡ λέξις δικαίωμα, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν λέξιν δίκαιον, σημαίνει, κατὰ βάσιν, ἐνέργεια ἐπανορθώσεως κακοῦ ἐξ ἀδίκου πράξεως.
Δῆλα δή, ἐὰν κατάλαβα καλῶς, δικαίωμα, στὴν οὐσίαν, σημαίνει ΑΓΩΝΑΣ!!!

Ἐὰν ἐρευνήσουμε καὶ τὴν κοντινὴ σχέσιν τῆς λέξεως δικαίωσις, ἴσως νὰ καταλάβουμε περισσότερα.

Ἐκεῖ ὅμως ποὺ θέλω νὰ σταθῶ σήμερα δὲν εἶναι τόσο στὸ τὶ σημαίνει ἡ λέξις «δικαίωμα» ἀλλὰ τὸ τὶ ἀντιλαμβανόμεθα ἐμεῖς ὡς δικαίωμα.
Δικαίωμα, βάσει πάντα τῆς ἐρμηνείας τῶν λεξικῶν, εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ διεκδικήσω καὶ βάσει τοῦ νόμου νὰ κερδίσω ἤ νὰ χάσω.
Δικαίωμα, κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη, εἶναι ἡ ἀποκατάστασις μίας ἀδικίας.
Εἰς ποῖον ὅμως συμβαίνουν ἀδικίες;  Καί ποιά εἶναι τά κατοχυρωμένα μας δικαιώματα;Ἤ, ἀκόμη καλλίτερα, ποιός ἔχει πράγματι δικαιώματα σέ μίαν πολιτεία;

Δικαιώματα ἔχει ΜΟΝΟΝ αὐτὸς ποὺ δύναται νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ διεκδικῇ.
Δικαιώματα ἔχει ΜΟΝΟΝ αὐτὸς ποὺ οὐσιαστικῶς ἔχει μίαν …«ἀνταλλακτικἠν» ἰκανότητα, σὲ σχέσιν πάντα μὲ τοὺς νόμους τῆς πολιτείας του.
Παράγει ἔργο καὶ ἀμείβεται ἤ κερδίζει νοσοκομειακὴ περίθαλψιν ἤ τὸ δικαίωμα τῆς συνταξιοδοτήσεως.
Δικαιώματα δὲν ἔχει ἕνα παιδί, ποὺ δὲν παράγει καὶ δὲν προσφέρει, παρὰ μόνον λαμβάνει.

Καὶ προσοχή…
Δὲν ἀναφέρομαι στὸ ἀναφαίρετον δικαίωμα τῆς ἀξιοπρεποῦς διαβιώσεως, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως θεωρητικῶς πρέπει νὰ ἔχουν ΟΛΟΙ οἱ Ἄνθρωποι ἐπὶ τοῦ πλανήτου. Ἕνα δικαίωμα ὅμως ποὺ εἶναι ἀλληλένδετον μὲ ἀνάλογες ὑποχρεώσεις.
Δὲν μοῦ ἐπιτρέπεται, γιὰ παράδειγμα, νὰ διαβιῶ ἐντὸς μίας ὁποιασδήποτε πολιτείας ἐὰν προηγουμένως δὲν πληρώσω ὅλους τοὺς φόρους ποὺ μοῦ ἀξιώνει καὶ δὲν σέβομαι τοὺς νόμους της. Ἐὰν παραβιάζω νόμους, τότε αὐτομάτως χάνω καὶ τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθέραν διαβίωσιν καὶ τελικῶς στὴν αὐτοδιαχείρισίν μου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὲ κλείσουν, στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων, σὲ κάποιο σωφρονιστικὸ ἵδρυμα, πρὸ κειμένου νὰ «πληρώσω»  γιὰ ὅποιες βλάβες θὰ ἔχω προκαλέσει.
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἐὰν τὸ δοῦμε ἁπλᾶ, λογικά, ψυχρά, θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ΜΟΝΟΝ ὅταν θὰ ἔχω ἐκπληρώση τὶς ὑποχρεώσεις μου θὰ δικαιοῦμαι δικαιωμάτων.
Εἶναι τόσο ἁπλὸ ἀλλὰ ταὐτοχρόνως τόσο παρενοημένον.

Δικαιώματα λοιπὸν δὲν ἔχουν τὰ παιδιά.
Τὰ δικαιώματά τους, χαριστικῶς, τοὺς τὰ προσφέρει, βάσει τῶν νόμων τῆς κηδεμονίας, ὁ γονεύς.
Οὔτε ὑποχρεώσεις ἔχουν τὰ παιδιά. Κι αὐτὲς τὶς ἀναλαμβάνει ὁ γονεύς.
Συνεπῶς ὅταν συζητᾶμε γιὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν, θὰ πρέπη νὰ ξεκαθαρίζουμε μέσα μας πὼς αὐτὰ εἶναι …ἐθελοντικά!!!

Δικαιώματα, γιὰ μίαν πολιτεία, δὲν ἔχει ὁ μὴ μετέχων στὸ φορολογικὸν σύστημα. Οὔτε αὐτὸς ποὺ σκοτώνει, ληστεύει, καταστρέφει.
Εἵπαμε… Πρῶτα ἐκπληρώνονται οἱ ὑποχρεώσεις καὶ κατόπιν ἔρχονται τὰ δικαιώματα, ὡς ἀνταμοιβή.

Φιλονόη