Καὶ τοὺς χειμῶνες…  Ὄχι μόνον τὰ καλοκαίρια…
Εἶναι ἐκεῖ γιὰ νὰ μᾶς δίδῃ πάντα πολὺ ἀπὸ τὸ φῶς του καὶ τὰ χρώματά του…
Εἶναι ἐκεῖ, διότι ξέρει πὼς δίχως του ἀδυνατοῦμε νὰ ζήσουμε…

Κι ἐμεῖς; Τί κάνουμε ἐμεῖς;
Τόν γευόμεθα ἤ ἀφήνουμε τίς ἡμέρες μας ἔτσι, νά περνοῦν καί νά χάνονται;
Ἤ μήπως σκοτεινιάσαμε μέσα μας κι ἀδυνατοῦμε νά ἀπολαύσουμε τά δῶρα του;

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὁ Ἥλιος μας πάντα ἐκεῖ εἶναι…
Ὅσα νέφη κι ἐὰν τὸν σκιάσουν, αὐτὸς δυνατὸς καὶ ζωηρὸς πάντα ξεπροβάλλει γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξῃ πὼς ἡ ζωὴ εἶναι στιγμὲς φωτεινὲς κι ἐμεῖς μία στιγμὴ στὴν αἰωνιότητα…
Μποροῦμε νά τό ἀπολαύσουμε ΤΩΡΑ ἤ θά τό χάσουμε κι αὐτό;
Κι ἀμέσως μετά…
…Μποροῦμε νά πάρουμε λίγη ἀπό τήν θερμότητά του καί νά γίνουμε ἐμεῖς …χαμογελαστοί Ἥλιοι;

Φιλονόη

φωτογραφία