Τί κάνεις;
Πολλὲς φορὲς εἶναι μιὰ ἀλλοκότος φράσις, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀνταλλάσουν μεταξύ τους, σεβόμενοι ἕνα ἐθιμοτυπικὸ τελετουργικό.
Μιὰ φράσις ποὺ λέγεται ἐπειδὴ πρέπει νὰ εἰπωθῇ.
Μιὰ φράσις ποὺ πολλὲς φορὲς δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία καὶ ὁ σκοπός της καὶ ἡ ἀξία της ὁμοιάζουν μὲ τὴν ἀξία ποὺ ἔχει ὁ χαλκᾶς στὴν μύτη ἑνὸς νέγρου.

Φλυαρίες καὶ ἱερογλυφικὰ ἐνὸς κόσμου ποὺ κινεῖται μηχανικά, στὸν ὁποῖο σπανίζουν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἡ ψυχή τους ἐκδηλώνεται στὶς καθημερινές τους συναναστροφές.
Ἡ ἔκφρασις τοῦ προσώπου ψυχρή, τὸ κεφάλι σηκώνεται, ἐκφωνεῖ ἔνα «τί κάνεις;»,  μὲ ἔναν τόνο ἐλλειπτικὸ καὶ ἀδιάφορο, συμβάλλοντας ἔτσι σὲ μιὰ ἀψύχο ἐπικοινωνία, ποὺ ἔχει πάρει τὴν μορφὴ μιᾶς προστατευτικῆς ἀσπίδος.

Μήπως χρειάζεται νά δώσουμε πίσω ξανά στόν κόσμο ἕνα κόμματι τῆς χαμένης του ψυχῆς;
Μιὰ ψυχωμένη ματιά, λίγο περισσότερο νοιάξιμο, ἕνα χαμόγελο μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ ποὺ θὰ δημιουργήσῃ ἕνα ῥῆγμα στὰ θεμέλεια ἑνὸς κόσμου μοναξιᾶς, φόβου καὶ ἀποξενώσεως.

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία