Ὥστε κοντεύουμε νὰ φθάσουμ’, Ἔρμιππε.
Μεθαύριο, θαῤῥῶ· ἔτσ’ εἶπε ὁ πλοίαρχος.
Τοὐλάχιστον στὴν θάλασσά μας πλέουμε·
νερὰ τῆς Κύπρου, τῆς Συρίας, καὶ τῆς Aιγύπτου,

ἀγαπημένα τῶν πατρίδων μας νερά.
Γιατί ἔτσι σιωπηλός; Ῥώτησε τὴν καρδιά σου,
ὅσο ποὺ ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα μακρυνόμεθαν
δὲν χαίροσουν καὶ σύ; Aξίζει νὰ γελιούμαστε;
αὐτὸ δὲν θά ‘ταν βέβαια ἑλληνοπρεπές.

Ἂς τὴν παραδεχθοῦμε τὴν ἀλήθεια πιά·
εἴμεθα Ἕλληνες κ’ ἐμεῖς — τί ἄλλο εἴμεθα;
ἀλλὰ μὲ ἀγάπες καὶ μὲ συγκινήσεις τῆς Ἀσίας,
ἀλλὰ μὲ ἀγάπες καὶ μὲ συγκινήσεις
ποὺ κάποτε ξενίζουν τὸν Ἑλληνισμό.

Δὲν μᾶς ταιριάζει, Ἔρμιππε, ἐμᾶς τοὺς φιλοσόφους
νὰ μοιάζουμε σὰν κάτι μικροβασιλείς μας
(θυμᾶσαι πῶς γελούσαμε μὲ δαύτους
σὰν ἐπισκέπτονταν τὰ σπουδαστήριά μας)
ποὺ κάτω ἀπ’ τὸ ἐξωτερικό τους τὸ ἐπιδεικτικά
ἑλληνοποιημένο, καὶ (τί λόγος!) μακεδονικό,
καμμιὰ Aραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο
καμμιὰ Μηδία ποὺ δὲν περιμαζεύεται,
καὶ μὲ τί κωμικὰ τεχνάσματα οἱ καημένοι
πασχίζουν νὰ μὴν παρατηρηθεῖ.

Ἂ ὄχι δὲν ταιριάζουνε σ’ ἐμᾶς αὐτά.
Σ’ Ἕλληνας σὰν κ’ ἐμᾶς δὲν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες.
Τὸ αἷμα τῆς Συρίας καὶ τῆς Aιγύπτου
ποὺ ῥέει μὲς στὲς φλέβες μας νὰ μὴ ντραποῦμε,
νὰ τὸ τιμήσουμε καὶ νὰ τὸ καυχηθοῦμε.

(Ἀπὸ τὰ κρυμμένα)

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου

φωτογραφία