Φθάνοντας στὴν Ἄβυδο ὁ Ξέρξης, ἀνέβη σὲ εἰδικὴ ἐξέδρα γιὰ νὰ ἰδῇ («θαυμάσῃ») ὅλον τὸν στρατόν του (καὶ τὰ πλοία του)…
Καθὼς ἐστάθη ἐκεῖ, κυττῶντας, τὸ θέαμα τοῦ ἔφερε δάκρυα.
Ὁ (θεῖος του) Ἀρτάβανος τὸν ἠρώτησε γιατί συνεκινήθη κι ἐκεῖνος ἀπήντησε: «Ἐσυλλογίσθην ὅτι ὁ ἀνθρώπινος βίος εἶναι σύντομος κι ἐλυπήθην ποὺ μετὰ ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια δὲν θὰ ὑπάρχη κάποιος ἀπὸ ὅλους αὐτούς». 

[7.44.1] Ἐπεὶ δ᾽ ἐγένοντο ἐν Ἀβύδῳ, ἠθέλησε Ξέρξης ἰδέσθαι πάντα τὸν στρατόν. καὶ προεπεποίητο γὰρ ἐπὶ κολωνοῦ ἐπίτηδες αὐτῷ ταύτῃ προεξέδρη λίθου λευκοῦ (ἐποίησαν δὲ Ἀβυδηνοί ἐντειλαμένου πρότερον βασιλέος), ἐνθαῦτα ὡς ἵζετο, κατορῶν ἐπὶ τῆς ἠιόνος ἐθηεῖτο καὶ τὸν πεζὸν καὶ τὰς νέας, θηεύμενος δὲ ἱμέρθη τῶν νεῶν ἅμιλλαν γινομένην ἰδέσθαι. ἐπεὶ δὲ ἐγένετό τε καὶ ἐνίκων Φοίνικες Σιδώνιοι, ἥσθη τε τῇ ἁμίλλῃ καὶ τῇ στρατιῇ.
Ἡροδότου, Ἱστορία, Πολύμνια

 «Ὁ Ξέρξης δὲν δάκρυσε γιὰ τὰ πιθανὰ θύματα τῆς μάχης, γιὰ τὰ κουφάρια ποὺ ἀφήνει πίσω της κάθε σύγκρουσις, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἴδιον τὸν θάνατο.
Ἀπὸ τὴν μάχη γλυτώνει κάποιος, ποτὲ ὅμως ἀπὸ τὴν Μοίρα του».

Κωστῆς Παπαγιώργης,
«Ζῶντες καὶ Τεθνεῶτες»