Διαβάζεις «τὸ χωνὶ» καὶ αἰσθάνεσαι …«ἐθνικῶς ὑπερήφανος» καί, κατ’ ἐπέκτασιν, …μέγιστος διότι, κατὰ πῶς φαίνεται, ὁ σόιμπλε «τὶς τρώει» ἀπὸ τὸ ἀλεξέι καὶ τὸ γιάν(ν)ι (μὲ ἕνα νὶ λέμε…!!!) τόσο ἄγρια, πού, θέλεις δὲν θέλεις, καταλήγεις νὰ τὸν …λυπᾶσαι!!!
Βλέπεις καὶ τὴν εἰκόνα ποὺ ἔστησαν (ναί, ἐν τάξει, φωτοσοπιὰ εἶναι…!) καὶ μίαν …ἀναβάθμισιν τὴν παθαίνεις. Τοὺς βάλαμε στὴν θέσιν των τοὺς γερμανούς…
Ποῦ νὰ τὸ ποῦμε καὶ ποιὸς νὰ μᾶς πιστεύσῃ…
….λέμε!!!

Καί, μετά, πηγαίνεις, σιγούλια-σιγούλια,  γιὰ νὰ μελετήσῃς (ὄχι, ἐννοεῖται, ἀπὸ τοὺς «τὸ χωνί-ακούς») τὶς σχετικὲς λεπτομέρειες. Καὶ τότε διαπιστώνεις πὼς ὅλο αὐτὸ δὲν ἦταν παρὰ μόνον μία ἀκόμη ὑστερικὴ προπαγάνδα.
Καὶ τότε, θέλοντας καὶ μή, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, ξεπέφτεις στὴν …ἀηδία. Ὄχι διότι δὲν θὰ ἤθελες πράγματι νὰ ἔχουν ἐπιτύχη ὅλα αὐτὰ ποὺ διαφημίζουν…
…ἀλλὰ γιατί, ὡς γνωστόν, πάλι καὶ πάλι, διαπιστώνεις πὼς μᾶς δουλεύουν μέσα στὰ μοῦτρα μας.

Φιλονόη