Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις εἶναι δύσκολες.
Στὴν ἐποχή μας ὅλα φιλτράρονται καὶ πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς σχέσεις ἀκυρώνονται.

Ὅμως…
Καλοὶ καὶ κακοὶ εἴμαστε ὅλοι μας.
Ἄλλοτε ἐπιτρέπουμε στὸν καλό μας ἑαυτὸ νὰ ἐκφρασθῇ κι ἄλλοτε γινόμαστε, ἀπὸ λίγο, ἔως πολύ, …καθαρματάκια.

Ἐὰν θέλουμε νὰ φτιάξουμε μίαν ὑγιειὴ κοινωνία κρατᾶμε μόνον τὰ ὅσα καλὰ μποροῦν νὰ προσφέρουν οἱ γύρω μας, δίχως νὰ ἀπαιτοῦμε κάτι περισσότερο.
Τὸ ζητούμενον εἶναι νὰ μπορέσουμε νὰ ἀναδείξουμε τόσο πολὺ τὰ θετικά μας, ποὺ νὰ ντρεπόμαστε ἀκόμη καὶ νὰ ὑποψιασθοῦμε τὴν ὕπαρξιν τῶν ἀρνητικῶν.
Μὲ τὴν αὐτὴν λογική, τὸ ζητούμενον εἶναι νὰ ἀναδείξουμε τοὺς ἀρίστους, μὲ στόχο νὰ ὁδηγήσουμε τὰ κατακάθια στὴν περιθωριοποίησιν.
Ἄρα, τονίζοντας τὰ καλά, τοῦ διπλανοῦ  μας, θὰ τὰ …ὑποχρεώσουμε νὰ ἐμφανίζονται συχνότερα.
Ἔτσι μόνον μποροῦμε νὰ ἔχουμε πιθανότητες ἀνατροπῆς τῶν πάντων. (Δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς δὲν κυνηγᾶμε τὰ καθάρματα καὶ δὲν τὰ στιγματίζουμε!!!)

Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ὅλα γίνονται πιὸ εὔκολα.
Τὰ τρωκτικὰ θὰ ξαναχωθοῦν στὶς τρύπες τους…
Ἄρα τὸ παιχνίδι εἶναι δικό μας. Ὄχι αὐτῶν.

Φιλονόη

φωτογραφία