Υπηρέτησα την στρατιωτική θητεία μου (Πολεμικό Ναυτικό) πριν πολλά χρόνια. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν πως, αν και Δημόσιο, λειτουργούσε σχεδόν άψογα. Καμμία σχέση με το… Δημόσιο.
Οργάνωση, υπευθυνότητα, συνέπεια, ταχύτητα στη εκτέλεση των αποφάσεων.

Αυτά στο γενικό. Στο πιο ειδικό: προσωπικό που ερχόταν και έφευγε στην ώρα του (ένστολο και μη), άψογη συντήρηση των υλικών (από μια βίδα μέχρι το ίδιο το πλοίο), ασβεστωμένοι τοίχοι στις βάσεις (Σαλαμίνα), βαμμένοι φράκτες και φυλάκια, πεζοδρόμια χωρίς ίχνος σκουπιδιών, καθαρές τουαλέτες.
Περίεργο. «Μα πώς

είναι δυνατόν αυτό το Δημόσιο να λειτουργεί αλλιώς από το άλλο;» αναρωτήθηκα.

Δεν άντεξα. Αν και ήμουν νεοσύλλεκτος («στραβόγιαννος»), πήρα το θάρρος και ρώτησα τον ανθυποπλοίαρχο Κ.Σ., έναν λεβέντη Κρητικό, δυο μέτρα μπόι.
Έθεσα λοιπόν την ερώτηση και πήρα την απάντηση που άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή:

– «Γιατί παιδί μου εδώ δεν υπάρχουν εντολές, υπάρχουν ΔΙΑΤΑΓΕΣ! Κατάλαβες;».
– «Κατάλαβα κύριε ανθυποπλοίαρχε».
– «Εύγε! Συνέχισε τώρα να καθαρίζεις τις τουαλέτες».
________
ΔΙΑΤΑΓΗ και ανάγκη για συλλογική συνειδητοποίηση της ΕΥΘΥΝΗΣ. Σε αυτή την φάση βρισκόμαστε. Η τελευταία ελπίδα για την χώρα. (Και μην πάει το μυαλό σας σε χούντες και φασισμούς και πραξικοπήματα και άλλα τέτοια φαιδρά. Γιατί αν πάει, δεν καταλάβατε τίποτα)

Ἀλικᾶκος Δημήτρης

φωτογραφία