«…Σύμφωνα με τα μεγέθη που παρουσιάστηκαν στη Δούμα από τον καθηγητή Μαξίμ Κοβαλέφσκι, από τον Απρίλιο 1906, περισσότεροι από 14,000 άνθρωποι εκτελέστηκαν και 75,000 φυλακίστηκαν.
Ο ιστορικός Μπράϊαν Τέϊλορ διαβεβαιώνει ότι ο αριθμός των νεκρών στην Επανάσταση του 1905 ήταν «χιλιάδες», και αναφέρεται στην ύπαρξη μιας πηγής που ανεβάζει το μέγεθος σε πάνω από 13,000 θανάτους….»
Χαρακτηριστική πρακτική επικρατήσεως που ακολουθούσαν τα στελέχη των Μπολσεβίκων-Κομμουνιστών για να επιβληθούν και να παραμείνουν στην εξουσία, ήταν όχι μόνο η εξόντωση των αντιφρονούντων, αλλά και αυτών των συντρόφων τους, με τους οποίους μέχρι προ ολίγου συνέπρατταν. Όταν μετά το θάνατο του Λένιν το 1924, επέτυχε να τον διαδεχθεί ως ουσιαστικός αρχηγός του κράτους, όχι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Κόκκινου Στρατού Τρότσκι, τον οποίο ο Λένιν προόριζε ως διάδοχό του, αλλά ο Γενικός Γραμματέας του Kόμματος Στάλιν, ο Tρότσκι, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Μπρόνσταϊν και ήταν γόνος ευκατάστατης και ευσεβούς αστικής εβραϊκής ρωσικής οικογένειας, διώχτηκε άγρια από τον Στάλιν, εξορίστηκε και το 1940 εκτελέστηκε στο Μεξικό από πράκτορα του Στάλιν. Την ίδια τύχη είχαν τα περισσότερα μέλη της οικογένειας του Τρότσκι (Μπρόνσταϊν).
Την εξόντωση επίσης μεγάλων τμημάτων του ρωσικού πληθυσμού από την επικράτηση των Μπολσεβίκων-Κομμουνιστών, αλλά και των πληθυσμών άλλων χωρών όπου επιβλήθηκε ο Κομμουνισμός τα τελευταία 75 χρόνια, παρουσιάζει ομάδα Γάλλων συγγραφέων στο βιβλίο «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού: Εγκλήματα, Τρομοκρατία, Καταστολή». Oι νεκροί της βίας αυτής εκτιμάται ότι παγκοσμίως ανέρχονται συνολικά σε περίπου 100 εκατομ. Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1997 και την Ελλάδα από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας, τον Ιούλιο του 2001 σε ελληνική μετάφραση, που έγινε με οικονομική ενίσχυση του γαλλικού υπουργείου Πολιτισμού.
Η 15η Δεκεμβρίου του 1937 θεωρείται η ημέρα που ο όρος «Έλληνας» μετετράπη σε πολιτική κατηγορία και οδήγησε σε μαζικές συλλήψεις κατά των μελών της Ελληνικής μειονότητας, στην Σοβιετική Ενωση. Οι διώξεις συμπεριέλαβαν όλους τους άρρενες Έλληνες, ανεξάρτητα από την πολιτική ή κοινωνική τους θέση. Συνελήφθη όλη η Ελληνική ηγετική ομάδα, που αποτελείτο από πιστά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συνελήφθησαν τόσο οι ντόπιοι Έλληνες (Μαριουπολίτες, Πόντιοι, απόγονοι των παλαιών μεταναστών από τον Ελλαδικό χώρο), όσο και οι πολιτικοί πρόσφυγες από Ελλάδα -μέλη και φίλοι του ΚΚΕ-, που είχαν καταφύγει στην Σοβιετική Ένωση για να αποφύγουν τις πολιτικές διώξεις, που είχαν ξεκινήσει με το Ιδιώνυμο (1928) και εντάθηκαν την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά.
Με το Διάταγμα-Ντιρεκτίβα 50215, που έφερε την υπογραφή του επικεφαλής της Κρατικής Ασφάλειας (ΝΚVD) Νικολάι Γιεζόφ, η Ελληνική-σοβιετική μειονότητα είχε θεωρηθεί ύποπτη. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, η εθνοτική καταγωγή ταυτιζόταν με πολιτικό αδίκημα. Υπολογίζεται ότι η Ασφάλεια συνέλαβε 15.000 πολίτες Ελληνικής καταγωγής. Ένα σημαντικό τμήμα της μειονότητας, που προερχόταν από τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και είχε εγκατασταθεί στην ΕΣΣΔ εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής, βίωνε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια μια παρόμοια κατάσταση,καθώς λίγα χρόνια πριν είχε βρεθεί στο στόχαστρο των Νεοτούρκων εθνικιστών. Η πολιτική αυτή της συλλογικής ευθύνης, λόγω της εντάξεως σε μια εθνοτική ομάδα και της ενοχοποιήσεως της πολιτισμικής ταυτότητας, θα αποτελέσει βασικό άξονα της σταλινικής πολιτικής κατά συγκεκριμένων μειονοτικών ομάδων.
Ἀλλά τά ἴδια δέν εἴδαμε καί στόν δικό μας …«ἐμφύλιο»;
Ο αριθμός των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έφτασε στα 154.000 άτομα. Οι απώλειες του κυβερνητικού στρατού, όπως αναφέρονται στις στατιστικές του Γενικού Επιτελείου Στρατού, έφθασαν στις 15.969 νεκρούς, τις 37.557 τραυματίες και τις 2.001 αγνοουμένους, δηλαδή συνολικά 55.527 άνδρες. Οι απώλειες των ανταρτών του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» ήταν 38.839 νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι και 20.128 αιχμάλωτοι. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, καταστράφηκαν 47.000 κατοικίες, 240 βιομηχανικές επιχειρήσεις και νοσοκομεία, 930 γέφυρες, 1.650 σχολεία.
Εξοντώθηκαν 1.500.000 ζώα.
Μία άλλη επίπτωση, ήταν ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός των προσφύγων, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους για να μην βρεθούν στο επίκεντρο των μαχών κυβερνητικού στρατού-ανταρτών, είτε πάλι επειδή εξαναγκάστηκαν, στην διάρκεια των μεγάλων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του εθνικού στρατού, ώστε να αποκοπεί κάθε δυνατότητα εφοδιασμού των ανταρτικών τμημάτων. Σύμφωνα με ένα « Μνημόνιο για το ελληνικό προσφυγικό πρόβλημα» , που εστάλη στις 8 Οκτωβρίου 1949 προς το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, ο πρωθυπουργός Π. Τσαλδάρης δήλωνε πως ο αριθμός των προσφύγων του εμφυλίου πολέμου ανέρχετο σε 684.607 άτομα, από αυτά 166.000 πρόσφυγες είχαν επαναπατρισθεί και ότι άλλοι 225.000 θα επαναπατρίζονταν σύντομα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η απογραφή του 1951, εμφάνισε ουσιαστικά στάσιμο τον πληθυσμό της χώρας έναντι της προηγουμένης απογραφής του 1940, ενώ η μείωση σε αρκετούς νομούς ήταν συγκλονιστική, όπως στην Ευρυτανία (-25,8%), Καστοριά (-28%), Φλώρινα (-22%), Φωκίδα (-19,64%), Δράμα (-17%), Κιλκίς (-12%), Κοζάνης (-7%, με μεγαλύτερη μείωση στην επαρχία Γρεβενών -20%, Εορδαίας -17%, Βοίου -12%) κλπ. πηγὴ
Φιλικές προς το ΕΑΜ πηγές υπολογίζουν ότι Πολιτοφυλακή και ΕΛΑΣ εκτέλεσαν περίπου 6.000 αμάχους και αιχμαλώτους (Έλληνες και σε κάποιες περιπτώσεις Βρετανούς), ενώ οι κυβερνητικές και βρετανικές δυνάμεις περίπου 2.000. Ως προς τους ομήρους, οι κομμουνιστές «ομολογούν» ότι συνέλαβαν χιλιάδες. Οι Βρετανοί και οι κυβερνητικές δυνάμεις συνέλαβαν από την πλευρά τους 13.000 μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Σύμφωνα με έκδοση του ΓΕΣ-ΔΙΣ (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού) και τηρουμένης της επιφυλακτικότητας με την οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί και αυτή η πηγή, οι εκτελεσθέντες αιχμάλωτοι και άμαχοι από τους κομμουνιστές ανέρχονται σε 46.985.
Ιατροδικαστικές εκθέσεις της εποχής, ανταποκρίσεις Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων, καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων (ακόμη και εκτελεστών) και χιλιάδες μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων, συνηγορούν σε ένα πραγματικά πολύ μεγάλο νούμερο, που κατά ορισμένους προσεγγίζει αυτό του ΔΙΣ.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν χιλιάδες μαρτυρίες για εν ψυχρώ εκτελέσεις μελών του ΕΑΜ και αιχμάλωτων ΕΛΑΣιτών, ιδιαίτερα όταν η πλάστιγγα της νίκης άρχισε να γέρνει προς την κυβερνητική και βρετανική παράταξη. Αν ισχύουν πάντως αυτοί οι αριθμοί, τότε μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου ανθρωποσφαγή.
Ομαδικός τάφος-γρίφος για τους αρχαιολόγους στο Φάληρο
Ένας ομαδικός τάφος με 1500 σκελετούς δεμένους πισθάγκωνα προβληματίζει τους αρχαιολόγους που προσπαθούν να φέρουν στο φως μια σκοτεινή πτυχή της ιστορίας.
Σε απόσταση μόλις 7 χιλιομέτρων από το κέντρο της Αθήνας, ένας ομαδικός τάφος με 1500 σκελετούς, στην πλειοψηφία τους αλυσοδεμένους πισθάγκωνα, προβληματίζει τους αρχαιολόγους, οι οποίοι προσπαθούν να ρίξουν φως σε αυτήν την σκοτεινή πτυχή της ιστορίας της αρχαίας Αθήνας.
Ομοιότητες και διαφορές
Η ομαδική ταφή τοποθετείται χρονικά μεταξύ του 8ου και του 5ου αιώνα προ Χριστού μια δύσκολη περίοδο η οποία όμως έθεσε τις βάσεις για την εγκαθίδρυση της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Εκτός από το γεγονός ότι οι σκελετοί ήταν αλυσοδεμένοι, οι αρχαιολόγοι διεπίστωσαν ότι οι νεκροί είχαν πεταχτεί μέσα στους λάκκους με τα πρόσωπα προς τα κάτω, γεγονός εξαιρετικά παράδοξο για τα ήθη των αρχαίων.
Ενώ όμως οι ενήλικες βρέθηκαν θαμμένοι μέσα σε λάκκους, σχεδόν το ένα τρίτο των σκελετών βρέθηκαν μέσα σε πιθάρια και ανήκουν σε βρέφη και παιδιά.Επίσης ένα μικρό ποσοστό – μόλις 5% – αφορά σε αποτεφρωμένους νεκρούς και σε έναν τάφο, ο νεκρός είχε τοποθετηθεί σε μια βάρκα εν είδει φερέτρου.
Αρχαιολογικό CSI
Η ανασκαφή στο σημείο είχε αρχίσει πριν από περίπου έναν αιώνα και οι αιρχαιολόγοι συχνά την αναφέρουν ως«οι αιχμάλωτοι του Φαλήρου».Η μεγάλη και ενδελεχής ανασκαφή άρχισε το 2012 και συνεχίζεται ακόμη από το Τμήμα Αρχαιοτήτων του υπουργείου Πολιτισμού με επικεφαλής την αρχαιολόγο Στέλλα Χρυσουλάκη, με τους ερευνητές να επικεντρώνονται στους αλυσοδεμένους νεκρούς.
Οι σκελετοί αφαιρούνται μαζί με το χώμα σε μορφή μπλοκ, προκειμένου να γίνει λεπτομερής ανασκαφή σε ασφαλείς συνθήκες. Παράλληλα η περιοχή χαρτογραφείται με λεπτομέρεια.
Στην προσπάθεια να γίνει κατανοητό το τι συνέβη στο Φάληρο, στην έρευνα παίρνουν μέρος και βιοαρχαιολόγοι και ειδικοί εγκληματολόγοι – ανθρωπολόγοι με επικεφαλής την Τζέιν Μπιούικστρα, καθηγήτρια βιοαρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα και ο Τάκης Καρκάνας διευθυντής του εργαστηρίου Wiener στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Αφού καθαριστούν και απογραφούν τα ευρήματα, οι ερευνητές θα πρέπει να βρουν την ηλικία των νεκρών, το φύλο τους και ενδεχόμενα στοιχεία της παθολογίας τους (ασθένειες, ατυχήματα κλπ.) μια εργασία εξαιρετικά επίπονη και χρονοβόρα λόγω του πλήθους των σκελετών.
Η ζωή στην Αθήνα πριν από 2.700 χρόνια
Το βασικό ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν οι ερευνητές είναι αν οι νεκροί της μαζικής ταφής ήταν θύματα της πολιτικής αναταραχής που επικρατούσε στην Αθήνα, πριν από την εγκαθίδρυση της Αθηναϊκής δημοκρατίας.
Παράλληλα όμως ελπίζουν ότι θα μάθουν για τη ζωή των παιδιών την εποχή εκείνη από τους μικρούς σκελετούς που βρέθηκαν μέσα στα πήλινα αγγεία, για τις διατροφικές συνήθειες των απλών κατοίκων της Αθήνας και τις ασθένειες που τους ταλαιπωρούσαν.
