Μιὰ νέα ἡμέρᾳ ξημέρωσε γιὰ τὴν Εὐρώπη…
…κι ἐνᾦ οἱ νεκροὶ φθάνουν τοὺς 84, ἀνάμεσά τους καὶ τουλάχιστον δέκα (10) παιδιά…
Τόσα ἀθῴα θύματα καὶ πάλι…
Πρόκλησις φόβου καὶ πανικοῦ μὲ σκοπὸ νὰ ἀλλάξῃ τὴν καθημερινὴ ζωή μας…

Καὶ ἐνῶ ὁ υἱός μου εὑρίσκεται ἀπὸ ἐχθὲς τὸ πρωΐ στὴν Γαλλία γιὰ ταξείδι…
…ἕνα μπερδεμένο κουβάρι τὰ συναισθήματα.
Πίκρα, χολή, φόβος, ἀμφιβολία…
Μιὰ φωτιὰ ποὺ κινδυνεύει νὰ κάψῃ τὰ ὅποια ὑπολείμματα καρτερικότητος καὶ σοφίας ἔχουν ἀπομείνει…

Ἠχεῖ στὸ μυαλό μου τὸ μήνυμα τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους:

«Στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, σκοτῶστε μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο…
Ἐὰν δὲν ἔχετε ὅπλα, κτυπῆστε τον στὸ κεφάλι μὲ πέτρα… Κόψτε του τὸν λαιμὸ μὲ μαχαῖρι ἢ συνθλίψατέ τον μὲ αὐτοκίνητο».

Ὅλοι μας, ἐν δυνάμει, ὑποψήφια θύματα.
Ἡ τρομοκρατία γίνεται πάλι τὸ «φυσιολογικό» στὴν καθημερινότητά μας.

Τὸ κακὸ ὅμως εἶναι ὅτι στὴν Ἱστορία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν κινηματογρᾶφο, δὲν ὑπάρχει σχεδὸν ποτὲ ἕνα «happy end», ἕνα χαρούμενο τέλος…

Θεοφανάκης Στέφανος