Πρέπει νὰ εἴμαστε ὑπερήφανοι ποὺ ἀνήκουμε στὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη.

Ἐάν τώρα δὲν ἔχουμε χρήματα νὰ πᾶμε στὸν γιατρό, νὰ πάρουμε ῥοῦχα καὶ παπούτσια, νὰ τραφοῦμε κανονικά, νὰ ἔχουμε μίαν κάποιαν στοιχειώδη κοινωνικὴ ζωή, νὰ ἀποταμιεύουμε ἔστω κάτι τίς, δὲν μποροῦμε νὰ χαιρόμαστε ὅτι ἀποκτήσαμε μὲ τοὺς κόπους μας (αὐτοκίνητα, σπίτια, ἐξοχικά), μιᾶς καὶ πληρώνουμε φόρο σὰν νὰ τὰ ξαναγοράζουμε…
Ἔχουμε ἐλευθέρα πρόσβαση στὰ νοσοκομεῖα, ἀλλὰ πρέπει νὰ φέρνουμε μαζύ μας τὰ ἀναλώσιμα…

 

Ἐὰν οἱ λαθρομετανάστες καὶ μετανάστες δικαιοῦνται παροχὲς καὶ ἐπιδόματα, ποὺ ἐμεὶς οἱ ἰθαγενεῖς δὲν βλέπουμε οὔτε στὸν ὕπνο μας..
Ἐὰν τὰ μισὰ αὐτοκίνητα κυκλοφοροῦν σὲ ἐλεεινοὺς δρόμους ἀνασφάλιστα, ἀσυντήρητα, μὲ ἐπικίνδυνα ἐλαστικά…
Ἐὰν ἡ παιδεία ὑποβαθμίζεται, τὸ κοινωνικὸ κράτος ὑπάρχῃ μόνον σὲ χαρτιὰ καὶ ἐξαγγελίες, ὅταν χάσαμε, ἐδῶ καὶ χρόνια, τὴν κοινωνικὴ ἰατρική…
Ἐὰν οἱ νέοι πτυχιοῦχοι ἐγκαταλείπουν μαζικὰ τὴν χώρα…
Ἐὰν δὲν πρέπῃ νὰ σκεπτόμεθα καὶ νὰ λέμε ὅ,τι μᾶς πονᾷ, αἰσθανόμεθα καὶ πιστεύουμε, ἀλλὰ πρέπει νὰ λέμε αὐτὰ ποὺ πιστεύουν τὰ θεσμικὰ ὄργανα, γιὰ τὸ καλό μας…
Ἐὰν νοικοκυραῖοι μέχρι ἐχθὲς ψάχνουν σήμερα στὰ σκουπίδια γιὰ φαγητὸ καὶ ῥοῦχα…
Ἐὰν γίναμε πρόσφυγες στὴν ἴδια μας τὴν Πατρίδα, ὅταν τὰ  λαϊκὰ συσσίτια ἀναγγέλλονται ὡς κάτι τὸ πρωτοποριακό…
Ὅταν σὲ κομψὲς πολυκατοικίες καὶ μονοκατοικίες τὰ μπουριὰ ἀπὸ τὶς ξυλόσομπες εἶναι πιὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ παράθυρα…
Ἐὰν οἱ πυλωτὲς γέμισαν ἀπὸ αὐτοκίνητα χωρὶς πινακίδες…
Ἐὰν περνᾶμε χειμῶνες μὲ 18 βαθμοὺς στὰ σπίτια μας φορώντας τὰ μπουφάν μας,…
Ἐὰν ἡ ἔξοδος γιὰ μίαν ῥετσίνα καὶ δύο σουβλάκια εἶναι μία πολυτέλεια…
Ἐάν… ἐάν… ἐάν…

Ἂς μὴν γκρινιάζουμε καὶ διαμαρτυρόμεθα…
Πρέπει νὰ εἴμεθα ὑπερήφανοι ποὺ ἀνήκουμε στὴν μεγάλη Εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια καὶ στὸν σκληρὸ πυρῆνα τοῦ εὐρῶ.
Κι ἂς μὴν τὸ βλέπουμε πιά.

Καλὸ βράδυ, σὲ ὅσους μποροῦν καὶ κοιμοῦνται ἀκόμη…

Ἀθανασάκης Ἀπόστολος