«Δυστυχῶς λίγες φορὲς γινόμαστε γονεῖς, χωρὶς νὰ κάνουμε πρόβα γι’ αὐτὸ καί, χωρὶς πολὺ χρόνο νὰ ἐπανορθώσουμε σὲ περίπτωση λάθους.»

Τὸ μικρὸ αὐτὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ σημερινὴ ἀνάρτηση τοῦ φίλου Παιδιάτρου Ἀντωνίου Δαρζέντα, συμπυκνώνει τὸ ἀνείπωτο δρᾶμα τῆς λαίλαπας τῶν Διαζυγίων, ποὺ σακατεύει τὰ παιδιά.

Δέν εἶναι περίεργο τό ὅτι γινόμαστε γονεῖς μέ μηδαμινή ἐπίσημο προετοιμασία;
(Ἀνεπίσημα, εὐτυχῶς, ἔχουμε πάρῃ πολλὰ μαθήματα ἀπὸ τὸ σπίτι ποὺ μᾶς ἐγέννησε… Ἀλλοιῶς τὰ πράγματα θὰ εἶχαν φθάσῃ στὸ ἀπροχώρητο).
Γιατί ἔχει ψύχωση ἡ κοινωνία μέ τίς Γνωσιακές ἀσημαντότητες τοῦ Σχολείου ἐνῶ μᾶς ἀφίνει ἐντελῶς ἀπροετοίμαστους γιά τόν σημαντικώτερο ῥόλο τῆς ζωῆς μας;
Μᾶς στέλνει, σὰν ἐφήβους (τῆς παντρειᾶς, 20άηδες), στὸν Βόρειο Πόλο μὲ κοντὰ παντελονάκια!

Μετὰ τὸ ἀπερίγραπτο τραῦμα τοῦ διαζυγίου, ὅλες οἱ συμβουλὲς εἶναι θλιβερὰ μπαλώματα σὲ μίαν κατασκισμένη κουρελοῦ. Θὰ μποροῦσε κάποιος, παίρνοντας συλλήβδην τὸ μέρος τῶν Παιδιῶν, νὰ πῇ ὅτι οἱ Ἐνήλικες Γονεῖς τους εἶναι παράφρονες. Καὶ δὲν θὰ τοὺς ἀδικοῦσε.

Ὄντως εἶναι φρενοβλαβεῖς.

Τὸ ὅτι οἱ ἐπιστῆμες τῆς ψυχῆς δὲν ἔχουν μελετήσῃ ἀρκετὰ αὐτὴν τὴν μορφὴ Φρενοβλαβείας, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει.
Ἀλλά πῶς νά διαγνωσθῇ ὅταν οὔτε Ἐπιστήμη τῆς «Οἰκογενειολογίας» ὑπάρχει, ἀλλά οὔτε τῆς «Διαζυγιολογίας»;

Λιᾶρος Διονύσιος