Σίγουρα ἡ οἰκονομικὴ κρίσις, ἔφερε πολλὰ ἄσκημα ἀποτελέσματα καὶ ἀνάγκασε τοὺς Ἕλληνες, νὰ ἀναζητήσουν ἕνα καλλίτερο αὔριο στὸ ἐξωτερικό.

Τὰ καλλίτερα μυαλά, ὁ ἀνθὸς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, πλέον δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ ζήσῃ στὴν Ἑλλάδα. 

Ἡ αἰτία γιὰ αὐτὸ τὸ γεγονός, δὲν εἶναι μόνον οἰκονομική.
Καὶ δὲν εἶναι σημερινὸ τὸ φαινόμενο.
Ὑπῆρχε πάντα, ἴσως σὲ μικρότερο βαθμό.

Ὑπάρχουν κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ νοιώθουν ἐγκλωβισμένοι ψυχικὰ καὶ οἰκονομικά. Θέλουν νὰ ἀνοίξουν τὰ φτερά τους, μὲ ὅποιες δυνάμεις ἔχουν ἢ μποροῦν νὰ ἀποκτήσουν. 
Πολλοὶ ἐπιλέγουν τὸν δρόμο τῆς ξενιτιᾶς, ἐπειδὴ στὴν Ἑλλάδα δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν.

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν κάποιαν ἄποψη, περισσότερο ἢ λιγώτερο Ῥομαντική, γιὰ τὴν ἐπαρχία, τὸν τόπο καταγωγῆς τους καὶ τὴν σημασία του στὴν κληρονομιά τους.
Ἰδίως σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι τόσο συμβατικοὶ ὥστε νὰ ἀρκοῦνται σὲ μία προβλέψιμο ζωὴ στὴν ἐπαρχία. 

Στὴν ἐπαρχία ὅπου ὑπάρχουν μὲν αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ δώσουν κάτι καινούργιο στὸν τόπο τους, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ποὺ νοιώθουν μία ἀπίστευτη πλήξη.

Ἡ ἐπαρχία εἶναι ὑπέροχη γιὰ ὅποιον θέλει μία ζωὴ χωρὶς ἐντάσεις, μίαν ἥρεμο, ἐπίπεδο, καθημερινότητα. 

Ὡραία ἡ ἠρεμία, ὡραία ἡ φύσις, ὡραῖο τὸ νὰ ἀπέχῃς  πέντε λεπτὰ ἀπὸ τὴν δουλειά σου ἀλλὰ τὸ νὰ ξέρῃς πὼς ἔχεις μόνον αὐτὰ κουράζει.
Γοῦστα καὶ ἐπιλογὲς εἶναι αὐτά. 

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς,ὅπως λέει καὶ ποιητὴς Σεφέρης:

«Ὅπου καὶ ἂν σταθῶ ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει».-

Θεοφανάκης Στέφανος