Δὲν χρειαζόμεθα ἐμεῖς τὸ (κάθε) Χόλυγουντ γιὰ νὰ μᾶς ἀπό-διαλύσῃ…

Τὸ κάνουμε μόνοι μας…!!!!

Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν εἴχαμε διαπιστώση πὼς τὸ Χόλυγουντ «τιμῶντας» τὰ τῆς «Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως» ἀπεφάσισε νὰ στήσῃ μίαν «ἐκπολιτιστικὴ μηχανὴ» ὑπέρ-θρησκευτικότητος, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς πείσῃ γιὰ τὸν …«θεὸ Ἔρωτα» καὶ τὰ ἐμπόδια ποὺ δύναται αὐτός, λέει, νὰ γκρεμίσῃ.

Χολυγουντιανή …λατρεία στούς Ἕλληνες;

Κι ὅσον ἀφορᾶ στὸν θεὸ τοῦ Ἔρωτος θὰ μπορούσαμε γιὰ καιρὸ νὰ ἀναλύουμε τὶς παρανοήσεις μας καὶ τὶς ἄγνοιές μας. Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως στὴν προπαγάνδα καλὸ εἶναι νὰ ἀνασκουμπωνόμεθα.
Διότι τόση …«ἀγάπη» ἐκ τῶν σημαντικοτέρων προπαγανδιστῶν τοῦ πλανήτου οὐδόλως τυχαία εἶναι.

Φυσικά, αὐτοὶ οἱ προπαγανδιστὲς κάνουν τὴν δουλειά τους… Ἐμεῖς κάνουμε κάτι; Ἤ μόνον ἀρεσκόμεθα νά διαβιοῦμε ὡς χειροκροτητές; Κι ἀπό ἰστορική ἀντιληπτικότητα καί μνήμη; Πῶς πᾶμε;

Μερικὲς ἐνδιαφέρουσες λεπτομέρειες, ποὺ οὐδόλως μᾶς ἀπησχόλησαν, γιὰ τὸ πρόσφατο προπαγανδιστικὸ ὑλικὸ τοῦ Χόλυγουντ…
Τὸ γεγονὸς τῆς συνειδητῆς (καί, ἐκ τῶν πραγμάτων,
ἠθελημένης) μὴ ἀναμείξεως χριστιανικῶν καὶ μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν, γιὰ ὅλους τοὺς αἰῶνες τῆς τουρκοκρατίας, σὲ τέτοια ζητήματα, περνᾶ βεβαίως, στὰ ψιλὰ γράμματα.
Τὸ γεγονὸς τῆς θέσεως ποὺ εἶχε ἡ γυναῖκα τότε, ἀγνοεῖται.
Τὸ γεγονὸς τοῦ (ἔως τότε ὑπερβολικοῦ, ἀλλὰ ἀναγκαίου, γιὰ τὴν τουρκοκρατία) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, ἔνθεν κακεῖθεν, ἀγνοεῖται.
Τὸ γεγονὸς τῆς ἀκραίας, στὴν πλειοψηφία τῶν περιπτώσεων, μονίμου ἀσκήσεως βίας ἐκ τῶν κατακτητῶν,
λησμονεῖται.
Τὸ γεγονὸς
τοῦ «ἐμπλουτισμοῦ» τῶν χαρεμιῶν μὲ ἀπαχθεῖσες γυναῖκες, ποὺ διεκινοῦντο σὲ σκλαβοπάζαρα, κυρίως χριστιανές, οὐδόλως ἀναφέρεται.
Τὸ γεγονὸς τῆς Ἐπαναστάσεως πού, ἐπὶ πλέον, λειτουργοῦσε ὡς μοχλὸς ὑπέρ-τονώσεως τῶν ἐντόνων συναισθημάτων καὶ τῶν ἀκροτήτων, δὲν ἀναφέρεται.
Παρ’ ὅλα αὐτὰ εἶναι πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σπεύσουν νὰ …χειροκροτήσουν τέτοιες προπαγάνδες. Εἶναι βλέπετε ἀπὸ πίσω καὶ μία ὁλόκληρος μηχανὴ «ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας», πολλὰ «βραβεία Ἰπεκτσὶ» καί, κυρίως, ἕνα ὁλόκληρον «σενάριον γεωπολιτικῆς» ποὺ «τρέχει» καὶ τὸ ὁποῖον ἀγνοοῦμε στὶς ἐπὶ μέρους λεπτομέρειές του, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐκδοχῶν
συνωμοσιολογίας

Ὅμως, τὸ (κάθε) Χόλυγουντ, ποὺ ἐλέγχεται ἀπὸ συγκεκριμένα κέντρα, κάνει τὴν δουλειά του.
Ἐμεῖς τί κάνουμε;

Σήμερα λοιπὸν ἐπανέρχομαι γιὰ νὰ μᾶς θυμήσω πὼς δὲν μᾶς χρειάζονται ἐμᾶς ἐξωτερικοὶ ἐχθροί. Ἔχουμε ἀρκετὰ ἐσωτερικὰ «σαράκια» νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἤ, ἄλλως, ἀρκετὲς «Κερκόπορτες» νὰ σφραγίσουμε.
Ταινία ἑλληνόφωνος παρακαλῶ, τοῦ 1971, ποὺ ἐπὶ πλέον δηλώνεται ὡς «ἱστορική», ἔχει προηγηθῆ τῆς προπαγάνδος τοῦ (κάθε) Χόλυγουντ:

Καὶ δὲν ἦταν φυσικὰ ἡ μόνη.

Τὸ σενάριον:
Ἐν ἔτει 1821 λοιπόν, λίγο πρὸ τῶν γεγονότων ἐκείνων ποὺ αἱματοκύλησαν τὸν τόπο, ἕνας ἐκπρόσωπος τῆς «Φιλικῆς Ἑταιρείας», βάσει τοῦ σεναρίου πάντα, ἀπολύτως συνειδητοποιημένος πατριώτης (λέει), ἐπιστρέφει στὴν Ἐλλάδα, σὲ κάποιο χωριὸ τῶν Καλαβρύτων καί, ἀν τὶ νὰ ἐνασχοληθῇ μὲ τὰ τῆς προετοιμασίας τοῦ πολέμου, αὐτὸς κατεπιάσθη μὲ …ἔρωτες καί, εἰδικῶς μὲ …«πολυπολιτισμικοὺς» καὶ «ὑπέρ-θρησκευτικοὺς» ἔρωτες, ἐνᾦ στὸ πέρας τῆς ταινίας ἡ Ἀισὲ …ἀναγεννᾶται σὲ χριστιανὴ Ἐλευθερία.
(Δὲν τὴν εἶχα δῆ τὴν ταινία… Μοῦ προέκυψε τὶς τελευταίες ἡμέρες, γιὰ νὰ μὲ ἐξοργίσῃ ἀρκούντως!!!)

Θὰ μπορούσαμε νὰ προσπεράσουμε αὐτὸ τὸ (τέλος πάντων) σενάριον καὶ νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ καθ’ ἡμᾶς, ποὺ σαφῶς εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρά. Ὅμως αὐτὰ ποὺ σήμερα βιώνουμε εἶναι ἀποτέλεσμα γεγονότων, πράξεων καὶ ἀποφάσεων ποὺ ἐλήφθησαν σὲ παρελθοῦσες ἐποχὲς καί, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ἐνοχλῆ, σὲ ὅλα αὐτὰ συμμετείχαμε κι ἐμεῖς, συνειδητῶς ἢ μή.
Κατ΄ ἐπέκτασιν κι αὐτό, τὸ ἐν λόγῳ (ἂς ποῦμε) σενάριον, δὲν προέκυψε ἀπὸ τὸ πουθενά, παρὰ μόνον ἀπὸ λάτρεις τοῦ …μελό, ποὺ οὐδόλως ἐνασχολήθησαν μὲ ἄλλα στοιχεία του. Πρὸς τοῦτον ὁ ἑλληνικὸς κινηματογράφος διαθέτει ἐκτὸς ἀπὸ κάποια, ἐλάχιστα ἀναλογικῶς ἀριστουργήματα, ἀμέτρητα σκουπίδια. Τὰ ἀμέτρητα σκουπίδια ὄμως κάποιοι ἔσπευδαν (καὶ σπεύδουν) νὰ τὰ παρακολουθοῦν καί, καταληκτικῶς, νὰ τὰ χρηματοδοτοῦν γιὰ νὰ ὐπάρχουν καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνονται.

Γιὰ νὰ φθάσουμε σήμερα στὸ σημεῖον νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ (ὅποια) κακὰ (τῆς Μοίρας μας), καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν μᾶς προέκυψαν ἀπὸ τὸ πουθενά. Ἀμέτρητες μικρὲς λεπτομέρειες συνθέτουν τὸ σημερινὸ σκηνικὸ τῆς καθημερινότητός μας. Καί, ὁπωσδήποτε, μεγάλο μέρος τῶν δεινῶν μας προέρχεται κυρίως ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς (ἀ)παιδείας μας (βλέπε καὶ πανεπιστήμια-μὲ μικρό), τῆς ὁποίας ὅμως ἀ-παιδείας μας κακῶς πιστεύουμε πὼς πρέπει νὰ εὐθύνεται τὸ κράτος. Ἡ παιδεία, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν ἀπολύτως οἰκογενειακὴ καὶ ἀτομικὴ ὑπόθεσις. Αὐτὰ τὰ «περὶ δημοσίου παιδείας» σήμερα τὰ πληρώνουμε μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁμογενοποιῶνται τὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν μας καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ καταλήξαμε νὰ ἀποδεχόμεθα ὡς μὴ ἀναστρέψιμα τὰ ὄσα μᾶς συμβαίνουν.

Καιρὸς εἶναι νὰ παύσουμε νὰ πετᾶμε τὶς εὐθῦνες στὶς πλάτες τῶν ἄλλων καὶ νὰ κυττάξουμε τὶς δικές μας κατάματα, μήπως καί, ἐπὶ τέλους, καταφέρουμε νὰ ἀλλάξουμε κάτι ἐπὶ τῆς οὐσίας στὶς ζωές μας.
Ἡ πραγματικὴ καὶ ἀληθὴς παιδεία, ποὺ οὐδέποτε διαφυλάξαμε, εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς ἐπέτρεψε ἐδῶ καὶ αἰῶνες νὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ ὑπάρχουμε καὶ ποὺ σαφῶς (θὰ ἔπρεπε νὰ) στηρίζεται κατὰ κύριον λόγον στὶς λαϊκές μας παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα μά, ἰδίως, στὸν κατὰ Φύσιν τρόπο διαβιώσεώς μας. Αὐτὰ τὰ ξεχνᾶμε ἐφ΄ ὅσον μόνοι μας τὰ ἀπαρνηθήκαμε.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην.
Ὁ χῶρος τοῦ θεάτρου (τηλεόρασις, κινηματογράφος) καὶ ὁ χῶρος τῶν τεχνῶν, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ποιοῦν ἦθος, ἀλλὰ τελικῶς ποιοῦν ἀνηθικότητα, πρὸ πολλοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν πιεσθῆ τόσο, ὅσο νὰ ἀλλάξουν ῥιζικῶς. Ἀντιθέτως ὅμως ὄχι μόνον ὑφίστανται μὲ τὸν τρόπο ποὺ σήμερα τοὺς γνωρίζουμε, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον «γεννοῦν» διαρκῶς νέες …τερατογενέσεις. 

Ὅσο γιὰ τοὺς λοιποὺς χώρους, ποὺ ἐπάνω τους ῥίχνουμε ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς εὐθῦνες μας, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ πολιτική, καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἐὰν ἐμεῖς δὲν ὑποχωρούσαμε ἀπὸ ἀδιαπραγμάτευες θέσεις, οὐδέποτε θὰ μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τοὺς δικούς μας χώρους.
Θέτω λοιπὸν ὡς τελευταίους καὶ σαφῶς ὑποδεεστέρους τοὺς χώρους τῆς προπαγάνδας (ΜΜΕ), τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς πολιτικῆς διότι ἂν καὶ σαφῶς οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται σὲ ἐπίπεδον πολιτικῶν, ἐφαρμόζονται ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς δικαιοσύνης καὶ προπαγανδίζονται ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, ἐν τούτοις οὐδὲν θὰ παθαίναμε ἐὰν ἐμεῖς διατηρούσαμε ἀμετακίνητα τὰ Ὄρια καὶ τὶς Ἀρχές μας. Κι αὐτὰ τὰ Ὅρια, μαζὺ μὲ τὶς Ἀρχές, θὰ ἦσαν, θεωρητικῶς, οἱ «ἀπαραβίαστες γραμμές μας» ἐὰν ὑφίστατο ἡ ἀναγκαία παιδεία στὶς μάζες. Μία παιδεία ποὺ ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε πὼς εἶναι δική μας ὑπόθεσις.
Μία παιδεία ποὺ οὐδέποτε ὑπῆρξε ἐκ τῶν κρατικῶν μηχανῶν ἀλλά, πάντα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν τὸ μέσον χειραγωγήσεως τῶν πληθυσμῶν.
Μία παιδεία πού, θεωρητικῶς, ἐφ΄ ὅσον ἀναγνωρίζουμε τὸ δικαίωμα (καὶ τὴν ὑποχρέωσιν) τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως, οὐδόλως θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἀπασχολῇ τὸ ἐὰν θὰ μᾶς τὴν παράσχουν ἤ ὄχι, διότι κάτι τέτοιο θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ φροντίζουμε καὶ νὰ τὸ διαφυλάττουμε μόνοι μας.

Πῶς λοιπόν θά μποροῦσε μία ὁποιαδήποτε προπαγανδιστική μηχανή νά ἐπιφέρῃ ἀνατροπές σέ μίαν κοινωνία, ἐάν κάθε μέλος αὐτῆς τῆς κοινωνίας ἀντελαμβάνετο πλήρως τόν ἀτομικό του ῥόλο καί τήν ἀτομική του εὐθύνη; Οὐδέποτε θὰ μποροῦσαν διάφορα παπαγαλάκια νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ ὁ,τιδήποτε καὶ οὐδέποτε ἡ δικαιοσύνη θὰ τολμοῦσε νὰ χειραγωγηθῇ πρὸς ὄφελος τῶν «διεθνῶν τοκογλύφων» ἐὰν τὸ ἦθος καὶ τὸ δίκαιον ἦσαν ἀπολύτως σαφῆ καὶ προσδιορισμένα σὲ μίαν κοινωνία. Οὐδέποτε τὰ κουδουνισμένα πολιτικὰ κνώδαλα θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς ἐξαγοράσουν βολεύοντάς μας ἐὰν οἱ γραμμές ἀμύνης μας ἦσαν σαφῶς προσδιορισμένες. Οὐδέποτε τὰ νούμερα ποὺ «ποιοῦν ἦθος» κατ’ ἐπίφασιν θὰ μποροῦσαν νὰ βιοπορισθοῦν ἐὰν δὲν ἐσέβοντο τὶς ἀναγκαίες δομὲς κι ἀρχὲς μίας κοινωνίας.
Οἱ διαφόρων τύπων ὄμως κι ἐπιπέδων ῥωγμὲς δὲν ἔγιναν ἀπὸ τρίτους ἀλλὰ ἀπὸ ἐμᾶς ἐπετράπησαν νὰ συμβοῦν.

Πᾶμε ξανὰ λοιπόν.
Τὸ κάθε Χόλυγουντ ὑπηρετεῖ τὰ συμφέροντα κάποιων καὶ οὐδόλως τῶν διαφόρων λαῶν.
Ἡ κάθε προπαγανδιστικὴ μηχανὴ ἐξυπηρετεῖ συμφέροντα καὶ μόνον ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ γενικὸ καλό.
Ἡ κάθε ὅμως δική μας παραίτησις καὶ ὑποχώρησις σὲ ἀδιαπραγμάτευτα, θεωρητικῶς, ὅρια, εἶναι ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον δική μας εὐθύνη καὶ ἐπ΄ αὐτοῦ οὐδεὶς λόγος γίνεται.
Μποροῦμε νὰ λέμε πολλά, ἀλλὰ ἀκόμη δὲν μποροῦμε νὰ πράξουμε πολλά, ἐφ΄ ὄσον ἀκόμη καὶ τώρα κυττᾶμε νὰ δοῦμε τὸ πόσο κακοὶ εἶναι ὅλοι οἱ ἄλλοι καὶ οὐδόλως τὸ πόσο ἀνίκανοι ἀποδεικνυόμεθα ἐμεῖς.

Φιλονόη

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Δὲν χρειαζόμεθα ἐμεῖς τὸ (κάθε) Χόλυγουντ γιὰ νὰ μᾶς ἀπό-διαλύσῃ…

    • Εἶναι καὶ κάτι ἄλλο, ἀκόμη χειρότερον πλέον. Ἀκόμη κι ἐὰν πράγματι κάποιαν στιγμὴ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς κάτι δὲν πάει καλὰ μὲ τὰ μυαλά μας, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποφασίσουμε ἀνατροπές. Αὐτὸ πλέον δὲν λέγεται ἡττοπάθεια ἀλλὰ αὐτοχειρία..

Leave a Reply