Αὐτὲς τὶς ἡμέρες, κυκλοφορεῖ αὐτὴ ἡ φωτογραφία εὐρέως στὸ διαδίκτυο, μὲ ἐπισήμανση γιὰ τὶς γόβες τῆς Νοτοπούλου.

Ἐμέναν, προσωπικῶς, δὲν μὲ ἐνοχλοῦν οἱ γόβες τῆς κυρίας. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, μοῦ εἶναι ἀδιάφορες. Ὅπως δὲν μὲ ἐνοχλεῖ καὶ τὸ ἐὰν ἦταν ὁδοκαθαρίστρια ἢ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Κι ἐὰν ἦταν, τιμή της καὶ καμάρι της. Ἄλλο εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μὲ ἐνοχλεῖ σ’ αὐτὴν τὴν φωτογραφία καὶ δὲν εἶδα κάποιον νὰ τὸ σχολιάζῃ.

Μὲ ἐνοχλοῦν τὰ γέλια…

Βλέπω αὐτὴν τὴ φωτογραφία καὶ σκέπτομαι ἕνα ἀρχαῖο ρητό: «γελᾶ μωρός, κἂν μὴ τί γελοῖο εἶ» ( = γελᾶ ὁ ἠλίθιος, ἀκόμα κι ὅταν δὲν ὑπάρχῃ κάτι τὸ ἀστεῖο).

Τὴν ὥρα ποὺ τὰ πάντα ἰσοπεδώνονται, αὐτοὶ εὑρίσκουν τὴν ὄρεξη γιὰ γέλια. Καὶ λογικό… Αὐτοὶ δὲν ὑποφέρουν. Ἐμεῖς ὑποφέρουμε. Ἐμεῖς καλούμεθα νὰ πληρώσουμε τὶς δικές τους ἀπάτες καὶ κλοπές. Καὶ γιὰ νὰ εἴμεθα δίκαιοι, ἀπάτες καὶ κλοπές, ἔκαναν ὅλες οἱ κυβερνήσεις μετὰ τὴν μεταπολίτευση. Ὅλοι ἔκλεψαν. Ἁπλῶς αὐτοὶ ἦλθαν νὰ δώσουν τὴν χαριστικὴ βολή, προσθέτωντας καὶ τὴν ἐσχάτη προδοσία στὸ πανέρι.

Ναί! Μὲ ἐνοχλοῦν τὰ γέλια. Ὄχι οἱ γόβες. Καὶ οὐδέποτε μὲ ἐνόχλησε ἡ ἀπουσία γραβάτας. Τὰ γέλια ὅμως, ὅταν εἶναι τόσο ἐπιδεικτικά, ἔχουν ἕναν τόνο εἰρωνείας κι ἀπαξιώσεως ἀπέναντι σὲ ἕναν λαὸ ποὺ παλεύει νὰ ἐπιβιώσῃ μὲ κάθε τρόπο καὶ κάθε μέσον. Σὲ ἕναν λαὸ ποὺ βλέπει τὰ παιδιά του νὰ γίνονται μετανάστες. Σὲ ἕναν λαὸ ποὺ χάνει τὸ σπίτι του. Σὲ ἕναν λαὸ ποὺ ἤδη θρηνεῖ 13.500 περίπου νεκροὺς ἀπὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Σὲ ἕναν λαὸ ποὺ θρηνεῖ τοὺς νεκρούς του στὴν Μάνδρα, τὸ Μάτι κι ἀλλαχοῦ. Σὲ ἕναν λαὸ ποὺ διώκεται ὅταν ἐγκληματοῦν εἰς βάρος του. Σὲ ἕναν λαὸ ποὺ ἀναζητᾶ ἀπεγνωσμένα διέξοδο ἀπὸ τὴν μέγγενη τῆς καθημερινότητος…

Αὐτὸ τὸ γέλιο μ’ ἐνοχλεῖ. Τὸ γέλιο τῆς εἰρωνείας καὶ τῆς ἀπαξιώσεως.
Τὸ γέλιο ποὺ πατᾶ ἐπάνω σὲ πτώματα κι ἀνθρώπινο πόνο…

Μεταξᾶς Γεώργιος