Δὲν ὑπάρχει (μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο) προκοπὴ

Μερικὲς σκέψεις γιὰ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐκλογῶν.

  1. Ἕνα ποσοστὸ τοῦ λαοῦ, εἶναι ἀνίατοι βλάκες.
  2. Ἕνα ποσοστὸ τοῦ λαοῦ, εἶναι κουτοπόνηροι συμφεροντολόγοι.
  3. Ἕνα ἄλλο ποσοστό, εἶναι κολλημένοι μαζοχιστές.
  4. Ἕνα ποσοστό, δὲν ἀνήκει σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ παραπάνω, ἀλλὰ προτιμᾶ νὰ ἀπέχῃ ἀηδιασμένο.

Οἱ τρεῖς πρῶτες κατηγορίες διαμοιραζόμενες, ἐκλέγουν κόμματα καὶ κυβερνήσεις. Ἐκλέγουν π.χ κάποιον ποὺ πουλᾶ ἐπιστολὲς «τοῦ ἰδίου του Χριστοῦ», ἢ ἕναν ποὺ οἱ «διαπραγματεύσεις» του ἐκόστισαν 80 δισεκατομμύρια στὴν Ἑλλάδα.

Σοφὲ λαέ, τί νά πῇ κάποιος γιά τίς ἐπιλογές σου;

Μὲ τὸ ἕνα χέρι κτίζεις καὶ μὲ τὸ ἄλλο γκρεμίζεις καὶ πάλι ξανακτίζεις αὐτὸ ποὺ γκρέμισες.

Οὐδὲ μία προκοπὴ ὑπάρχει!

Γερολυμᾶτος Γεράσιμος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

9 thoughts on “Δὲν ὑπάρχει (μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο) προκοπὴ

  1. Εγω δεν τον ψηφησα για τις επιστολες τον ψηφησα γιαυτα που ελεγε εσυ τον δικο σου κομμα γιατι το ψηφησες; η εκανες αποχη

    • Τὸ τί ὁ καθεὶς ψηφίζει εἶναι δική του εὐθύνη ἀποκλειστικῶς.
      Τὸ τί ὁ κάθε ὑποψήφιος ὅμως πρεσβεύει, ἀληθῶς ἢ ψευδῶς, εἶναι θεωρητικῶς εὐθύνη τῆς πολιτείας νὰ τὸ ἀποκαλύψῃ μά, κυρίως, εὐθύνη τοῦ ψηφοφόρου γιὰ νὰ κρίνῃ. Ἡ κοντὴ μνήμη πάντως, ὡς λαό, μᾶς διακρίνει.

    • «Δὲν τὸν ψήφισες γιὰ τὶς ἐπιστολές, τὸν ψήφισες γι’ αυτὰ ποὺ ἔλεγε.» Μὰ οἱ ἐπιστολὲς ἦταν μέρος αὐτῶν ποὺ ἔλεγε. Δηλαδὴ ὅταν κάποιος λέει ὅτι: α) ἔχει ἐπιστολὲς τοῦ Χριστοῦ, καὶ β) ὅτι ἂν τὸν ψηφίσεις θὰ σὲ σώσει, ἐσὺ γιατί πιστεύεις τὸ (β) ἐνῶ ξέρεις πὼς τὸ (α) εἶναι ἐξωφρενικὸ ψέμμα;

  2. Αύτό, τὴν κοντὴ μνήμη, τὸ εἶχε ἐπισημάνει ὁ Ἐμμανουὴλ Ροΐδης κατὰ τὸ β΄ ἥμισυ τοῦ 19ου αἰώνα. Εἶχε γράψει (ἐὰν θυμᾶμαι καλά): “Γίνεται ἕνα ἀποτρόπαιο ἔγκλημα. Ὅλοι φωνάζουνε, ‘πιάστε τον, σκοτῶστε τον’! Τὸν πιάνουνε τὸν ἐγκληματία λοιπόν, τὸν πᾶνε φυλακὴ καί, ἐὰν μετὰ ἀπὸ μῆνες πολλούς, βγῆ θανατικὴ καταδίκη, ξανὰ-μανὰ ξεσηκώνονται οἱ πάντες κραυγάζοντας, ‘μὰ τί ἔκανε ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸν πᾶνε στὴν κρεμάλα;'”
    Αὐτὸ ὅμως, Φιλονόη, δὲν εἶναι οὔτε ἀστεῖο οὔτε κἄν φολκλορικό: Εἶναι τὸ κατ’ἐξοχὴν ἔγκλημα ποὺ ἀενάως διαπράττει ὁ ἑλληνικὸς λαὸς – παράλληλα μὲ τὴν ἀρλουμπολογία, πού, ὅπως ὀρθῶς ἐπισήμανε ὁ Παπαρρηγόπουλος, συνιστᾶ τὴ βασικὴ αἰτία τῶν δεινῶν τῆς Νεώτερης καὶ Σύγχρονης Ἑλλάδας. Δὲν εἶναι ἀστεῖο, δὲν εἶναι γιὰ γέλια. Ἐφ’ὅσον κάποιος ἔχη κοντὴ μνήμη, ἄρα εἶναι καὶ ἀρλουμπολόγος, δὲν ἐπιτρέπεται ὄχι ἁπλῶς νὰ ψηφίζη, ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ ἔχη γνώμη. Καὶ -πάρ’το ὅπως θέλεις, δὲν μὲ νοιάζει- δὲν εἶμαι ὁ μόνος. Ὑπάρχει ἕνας Νεοέλληνας λογοτέχνης, ὁ Δημήτρης Χατζής, τὸν ὁποῖο ἐγὼ θεωρῶ πολὺ μεγάλο. Αὐτὸς εἶχε ζήσει ὡς ἐργάτης στὴ Γερμανία – καὶ τόσο πολὺ συχάθηκε τὴν ἑλληνικὴ ἀρλουμπολογία, τὴ “γλωσσοκοπάνα” ὅπως προσφυέστατα τὴ χαρακτηρίζει, ὥστε συντάχθηκε μὲ τούς… Ἰουδαίους! Δὲν ἔχω φτάσει σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο βέβαια, ἀλλά, ὅταν ἀκούω νεοέλληνες νὰ “μὴ ξέρουν, νὰ μὴ καταλαβαίνουν”, ἀλλὰ νὰ ἔχουνε ἄποψη καὶ νὰ τὴν ἀναπτύσσουνε κιόλας, δὲν νοιώθω πιὰ μόνο ἀηδία ἀλλὰ κάτι πολὺ σφοδρότερο. Ὑπάρχει (στὸ “Διπλὸ Βιβλίο” του, ἐὰν δὲν σφάλλω) μιὰ πολὺ χαρακτηριστικὴ ἱστορία: Κάποια στιγμή, στὸ γερμανικὸ ἐργοστάσιο ὅπου ἐργαζόταν, ἔρχεται καὶ βιδώνεται δίπλα του ἕνας Γερμανός. Καὶ τότε ἀρχίζει ἡ γλωσσοκοπάνα στὸ “ἑλληνικὸ καφενεῖο” ὅπου μαζεύονται οἱ “μετανάστες”, προκειμένου νὰ νοσταλγήσουν ὁμαδικῶς τὰ φρικαλέα λασποχώρια τους, μὲ τοὺς τσαχπίνηδες διάκους καὶ τοὺς “σωστοὺς παπάδες”: Εἶναι “φασίστας”, “πρόσεχέ τον”, “εἶναι σπιοῦνος τῶν ἀφεντικῶν” (ἔχουνε καὶ “ταξικὴ συνείδηση” τὰ σκύβαλα, δὲν κυττᾶν τὴ μάπα τους στὸν καθρέφτη…) Καὶ τελικά, ὅπως λέει ὁ Δημήτρης Χατζής, ξέρεις γιατί εἶχε βιδωθῆ ὁ Γερμανὸς δίπλα στοὺς ἑλληνοορθόδοξους ἐργάτες τοῦ ἐργοστάσιου; Ἐπειδή, ὅταν οἱ ἐν λόγῳ εὐσεβεῖς, νηστευταὶ καὶ νοσταλγοὶ τῶν φρικαλέων χωριῶν τους ἑλληνοορθόδοξοι βγαίνανε ἀπὸ τὸ καφενεῖο ὅπου ἀγόρευαν μὲ σοσιαλιστικὸ ζῆλο, δὲν τολμούσανε νὰ βγάλουνε κίχ στὰ ἀφεντικά τους, ὁ Γερμανός, ἐκπρόσωπος συνδικαλιστικῆς ὀργάνωσης, εἶχε ἀναλάβει αὐτὸς νὰ διεκδικῆ τὴν ἐκπλήρωση τῶν δικαιωμάτων ποὺ οἱ -ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα, ἐξυπακούεται, ἑλληνοορθόδοξοι ἀριστεροχριστιανιστὲς δὲν κοτοῦσαν οὔτε κἄν νὰ ὑπενθυμίσουν.
    Ἀχρεῖα ὄντα – καὶ λέγε σύ, Φιλονόη μας, ὅ,τι θές…

  3. Καὶ ἐπειδὴ μοῦ τὴν ἔχει δώσει μὲ αὐτὸν τὸν λαὸ (“προσκυνῶ τὰ πάθη σου, λαέ μου”, ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Γιαννόπουλος – καὶ νὰὰὰὰ οἱ ψῆφοι στὸν Ἀντρέα), οἱονεὶ σοῦ ἐξομολογοῦμαι τὸ ἑξῆς: Πρὶν ἀπὸ χρόνια, ὅταν μοῦ εἴχανε ζητήσει νὰ ἑνώσω τὴ φωνή μου μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀπαιτοῦσαν “ἀποζημιώσεις” ἀπὸ τὸ Γερμανικὸ Κράτος, εἶπα γιὰ μιὰ στιγμὴ νὰ “ὑψώσω κι ἐγὼ τὸ ἀνάστημά μου” γιὰ τὴν -οἰκονομικὴ βέβαια- ἀποζημίωση τῶν “ἀπογόνων τοῦ Λεωνίδα” ποὺ πρῶτοι νίκησαν τὸν φασισμὸ στὰ βουνὰ τῆς Ἀλβανίας [προσοχή: τῆς Ἀλβανίας, ὄχι τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὥστε νὰ εἴμεθα politically correct] καὶ τὰ ρέστα. Καὶ μετὰ θυμήθηκα τὸ τραγουδάκι τῆς δεκαετίας τοῦ 1940: “Τὰ κορίτσια ποὔχαν πρῶτα Ἰταλούς, τὰ κορίτσια ποὔχαν πρῶτα Γερμανούς, τώρα ἔχουν Ἐγγλεζάκια μὲ κοντὰ παντελονάκια…”κ.τ.λ. καὶ εἶπα στα φωναχτά: “ἀντέστε στὸ διάολο”.
    Οἱ -κατ’εὐθεῖαν ἐννοεῖται- ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα εὐσεβεῖς ικαὶ νηστευταὶ ἑλληνοορθόδοξοι θὰ ποῦν ἐν προκειμένῳ: “Καλά, μόνο στὴν Ἑλλάδα ὑπῆρχαν κορίτσια ποὺ πηγαίνανε μὲ Ἰταλούς, Γερμανοὺς κ.ο.κ.;”. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ: Όχι βέβαια. Ἀλλὰ στὴ Γαλλία π.χ. αὐτὲς ποὺ εἴχανε πάει μὲ Γερμανούς, ὑπερασπίστηκαν μέχρι θανάτου τὸν Ἔρωτά τους. Δὲν τὸν ἀρνήθηκαν ποτέ. Ἐδῶ, οἱ κοπέλλες τῶν Ἰταλῶν καὶ Γερμανῶν πρῶτα καὶ μετὰ ὅλου τοῦ τόξου τῶν φιλελεύθερων καὶ δημοκρατικῶν δυνάμεων, βγῆκαν “ἡρωίδες τῆς ἀντίστασης” καὶ γἴνανε ἴνδαλμα αὐτοῦ τοῦ “ἀδούλωτου λαοῦ”. Παράδειγμα πρόχειρο; Ἡ Μελίνα Μερκούρη.

  4. Καὶ φιλικῶς σοῦ ὑποβάλλω μία ἐρώτηση – καὶ περιμένω ἀπάντηση: Γιατί, Φιλονόη, οἱ πάντες θυμοῦνται τὴ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ἐνῶ κανεὶς πιὰ δὲν μιλάει γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Κατσίφα;
    Περιμένω ἀπάντηση.

    • Διατὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος πρέπει καὶ ἐπιβάλλεται νὰ γίνῃ (ἀληθῶς καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας) Ἑλληνική. Ὄχι σὰν ἐπαρχία τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, ἀλλὰ σὰν Ἐλευθέρα κοινωνία, πρότυπο καὶ παράδειγμα.
      Αὐτὰ ὅμως εἶναι ψιλὰ γράμματα, ὄχι μόνον (πλέον) γιὰ τὴν Ἱστορία, ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ ἑλληνόφωνα σαπρόφυτα.

      Υ.Γ. Λυπᾶμαι… Ἐσὺ κι ἐγὼ συχνὰ ἀναφερόμεθα στὸν λεβέντη μας.

    • Κύριε καθηγητά, ακόμη και τα σχόλιά σας αποτελούν πηγή γόνιμου προβληματισμού για εμάς τους νεότερους. Εκμεταλλευόμενος τη συμμετοχή σας στον ιστότοπο της Φιλονόης, και δεδομένου οτι το Μακεδονικό μονοπωλούσε πριν λίγο καιρό την επικαιρότητα, θα ήθελα να σας θέσω ορισμένα ερωτήματα που με απασχολούν. Σε παλαιότερο άρθρο σας με τίτλο “Crusade without the cross: The paradox of the greek left”, γράφετε πως ο αυτόχθων πληθυσμός της Μακεδονίας ήταν σλαβικός και δίνετε πληροφορίες για το πως σταδιακά επετεύχθη η αντικατάσταση του πληθυσμού αυτού με τους ελληνοορθόδοξους πληθυσμούς της Μ. Ασίας, όλα στο πλαίσιο της εφαρμογής του δόγματος Mackinder. Σε άρθρο σχετικά με τη Μακεδονία, το οποίο είχα διαβάσει στο ιστολόγιο Θεόδοτος, όπου αρθρογραφούσατε παλαιότερα, γινόταν αναφορά στην Πηνελόπη Δέλτα και στο οτι είναι πολύ πιθανό η εκδοχή του Μακεδονικού αγώνα, που αυτή “προώθησε”, να είναι εντελώς αντίθετη της πραγματικότητας. Τα ερωτήματά μου είναι τα εξής: Δεν υπήρχαν ελληνικοί πληθυσμοί στην περιοχή της Μακεδονίας, οι οποίοι καταπιέζονταν απο τους λεγόμενους κομιτατζήδες; Θεωρείτε πως ο τρόπος με τον οποίο η Μακεδονία κερδήθηκε και ενσωματώθηκε στην Ελλάδα, μακροχρόνια την έβλαψε λόγω της απουσίας συμπαγούς εθνικού κορμού και της εγκατάστασης των Μικρασιατών, που άργησαν πολύ να ενσωματωθούν( σε άρθρο σας σχετικά με τα καραμανλίδικα κείμενα έχετε διατυπώσει την άποψη ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε και η αμερικανική θρησκευτική διείσδυση στις τάξεις τους); Εαν η παραπάνω άποψη σχετικά με την Πηνελόπη Δέλτα είναι αληθής, ποιά είναι τα πραγματικά γεγονότα τα οποία απέκρυψε και αν σχετίζονται με την τότε δράση της Κρητικής χωροφυλακής. Σας ευχαριστώ και ελπίζω να με τιμήσετε με τις απαντήσεις σας.
      Υ.Γ. Πριν απο λίγες εβδομάδες ο προαλειφόμενος για επόμενος πρωθυπουργός Κούλης, έκανε περιοδεία στη Μακεδονία και επισκέφθηκε μια έκθεση βιβλίου νομίζω. Έτυχε να δω στην τηλεόραση το στιγμιότυπο της επίσκεψής του και το πρώτο βιβλίο που ξεχώρισε μέσα σε τόσα, ήταν τα Μυστικά του Βάλτου, ο ίδιος μάλιστα τόνισε πως μεγάλωσε με αυτό το βιβλίο. Έχοντας κατα νου οτι η ελληνική ιστορία είναι 100% διαστρεβλωμένη, δεν γινόταν να μην προβληματιστώ.

  5. Αὐτόματη εἰδοποίηση σύνδεσης: Δὲν ὑπάρχει (μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο) προκοπὴ – ONLINE-PRESS

Leave a Reply to Δημήτρης ΜιχαλόπουλοςCancel reply