Δὲν θέλω νὰ μηδενίζω τὸ ὁ,τιδήποτε καὶ δὲν θέλω νὰ εἶμαι ἐπικριτικὸς σὲ ὁ,τιδήποτε.
Ἔχω ὅμως ἄποψη καὶ μάλιστα ἄποψη ἑδραιωμένη ἀπὸ τὰ χρόνια καὶ τὴν ἐμπειρία μου.

Ἡ περὶ ἀσύλου κουβέντα εἶναι ἐντελῶς ἄκαιρος καὶ πρέπει νὰ πῶ καὶ χωρὶς οὐσία.
Σὲ μία χώρα, ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό της δὲν ὑπάρχουν ἄβατα, οὔτε κἂν στοὺς παναρχαίους χώρους λατρείας.

Ἐὰν τὸ ἄσυλο βέβαια συνεδέετο μὲ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου, ὅπως διατείνεται ψευδομένη ἡ ἐγκληματικὴ ἀριστερά, τότε ἔχουμε θέμα καὶ ἔχουμε θέμα ὄχι μόνον στὰ πανεπιστήμια ἀλλὰ στὰ καφενεῖα, στὰ σπίτια μας σὲ ὅλες τὶς κοινωνικές μας συναναστροφὲς μηδὲ τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτυώσεως, ἡ μᾶλλον ἐκεῖ κυρίως, ἑξαιρουμένων.

Ἐδῶ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα, ποὺ ἡ ἐγκληματικὴ ἀριστερὰ ἀποφεύγει νὰ θέσῃ καὶ ἡ διπρόσωπος καὶ πλάνα «κεντροδεξιά», παραδεδομένη στὸν ὀρθοπολιτικό της κατήφορο, ἀποκρύπτει.

Αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα τῆς ἐποχῆς μας καὶ ὄχι τὸ αὐτονόητό της καταργήσεως τοῦ ἀσύλου.
Ὅταν ψηφίζεται ὁ ἀντιῤῥατσιστικὸς ἀπὸ τὴν κυβέρνηση Σαμαρᾶ καὶ οὐδεὶς λέει κουβέντα γιὰ αὐτό.

Ἡ ὑποκρισία περισσεύει.

«Ἕνας»