Ἔχω μάθη ὅτι κάποιοι/ες συγγενεῖς ἀγνοουμένων ἢ πεσόντων, κατεφέρθησαν κατὰ τοῦ ἀειμνήστου Ταξχου ἐ.ἀ. Παναγιώτη Σταυρουλοπούλου, ὅταν αὐτὸς ἔδωσε τὴν Μαρτυρία του, ποὺ ἔγινε βιβλίο, γιὰ τὰ γεγονότα ποὺ ἔλαβαν χώρα στὴν Κύπρο, τὸ τριήμερο ἀπὸ 14 ἕως 16/8/74…

Ἀντέδρασαν – ἐντελῶς ἀνεξήγητα κατὰ τὴν γνώμη μου – κάποιοι/ες σάν:

• νὰ ἦταν ὁ Σταυρουλόπουλος ποὺ ἐπέλεξε νὰ εὑρεθῇ Ὑποδιοικητὴς τῆς ΕΛΔΥΚ ἀπὸ τὶς 10/8/74 καὶ Στρατοπεδάρχης ἀπὸ τὶς 13/8/74, παρ’ ὅ,τι μάλιστα δὲν ἦταν ὀργανικὸς Ἀξιωματικός της Μονάδος.
• νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἐπέλεξε νὰ μείνῃ μαζὺ μὲ μόνο 317 ἀπὸ τοὺς 1300 ἄνδρες τῆς συνολικῆς Δυνάμεως τῆς ΕΛΔΥΚ νὰ ὑπερασπισθῇ τὸ Στρατόπεδό της, ἀπέναντι στὴν διαφαινομένη Τουρκικὴ ἐπίθεση σὲ περίπτωση ναυαγίου τῶν διαπραγματεύσεων στὶς συνομιλίες Κληρίδου-Μαύρου-Γκιουνὲς στὴν Γενεύη.
• νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔδωσε τὴν διαταγὴ τῆς «ἀντιστάσεως μέχρις ἐσχάτων» καὶ τῆς «ὑπερασπίσεως τοῦ στρατοπέδου μέχρις ἑνός»!
  

Θὰ ξαναπῶ ἐν τάχει τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

1. Ὁ Σταυρουλόπουλος ἦταν Ἀντισυνταγματάρχης στὸ ΓΕΣ καὶ διετάχθη νὰ συνοδεύσῃ τὴν σειρὰ ἀντικαταστάσεως ἀπολυομένων ὁπλιτῶν τῆς ΕΛΔΥΚ ποὺ ξεκίνησε στὶς 13/7/74 ἀπὸ τὶς Κεχριὲς μὲ τὸ Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ γιὰ τὴν Κύπρο.
2. Τὸ Πραξικόπημα τὸν ηὗρε ἐν πλῷ καὶ μετὰ ἀπὸ ἄσκοπες «βόλτες» μεταξὺ Κύπρου καὶ Ῥόδου κατέπλευσε στὴν Ἀμμόχωστο στὶς 19/7/74 ὅπου ἀπεβίβασε τοὺς ἀντικαταστάτες καὶ ἐπεβίβασε τοὺς ἀπολυομένους.
3. Ἡ ἀναχώρησίς του συνέπεσε μὲ τὴν Τουρκικὴ Εἰσβολὴ τῆς 20ης Ἰουλίου τοῦ 1974 καὶ κατόπιν διαταγῆς ἀπεβιβάσθη, μαζὺ μὲ τοὺς ὑπολοίπους συνοδοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ τοὺς ἀπολυομένους ἄνδρες τῆς ΕΛΔΥΚ, στὴ Πάφο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ διέῤῤευσε μέσῳ Τρόοδος στὴν Λευκωσία στὸ Στρατόπεδο τῆς Ἑλληνικῆς Δυνάμεως στὸν χῶρο μεταξὺ Ἁγίου Δομετίου καὶ Γερολάκκου.
4. Παρέμεινε σὲ διαθεσιμότητα μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ ἀπεσπάσθη σὲ Τάγμα Ἐφέδρων στὴν Λάρνακα πρὸ κειμένου νὰ τὸ ὀργανώσῃ.
5. Ἀκολούθως ἀπεσπάσθη σὲ Τάγμα ὅπου ὁ Διοικητής του εἶχε τραυματισθῆ σοβαρὰ καὶ ἀνέλαβε προσωρινὰ τὴν διοίκησή του.
6. Τὴν 10η Αὐγούστου τοῦ 1974 ἐνημερώθη ἀπὸ τὴν Διοίκηση τῆς ΕΛΔΥΚ ὅτι ἀναλαμβάνει Ὑποδιοικητὴς τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος στὴν θέση τοῦ, μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμή, Ὑποδιοικητοῦ της Ἀντισυνταγματάρχου ΠΖ Κωνσταντίνου Παπαγιάννη, ὁ ὁποῖος λόγῳ τῆς συμμετοχῆς του στὸ Πραξικόπημα τῆς 15ης Ἰουλίου τοῦ 1974 – ἔστω καὶ μὲ μόνο ἀστυνομικὰ καθήκοντα – διετάχθη ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Ἄμύνης τῆς Κυβερνήσεως Ἐθνικῆς Ἑνότητος κ. Εὐάγγελο Ἀβέρωφ, μέσῳ τοῦ νέου Α/ΕΔ Στρατηγοῦ Ἀρμπούζη, νὰ ἐπαναπατρισθῇ. (Ἀπὸ τοὺς τόσους Ἀντισυνταγματάρχες ποὺ εἶχε ἡ ΕΛΔΥΚ καὶ ἡ ΕΦ, ἐπέλεξαν γιὰ νέο Ὑποδιοικητὴ τῆς ΕΛΔΥΚ ἕναν ποὺ στὴν οὐσία ἦταν «ἐγκλωβισμένος» στὸ νησὶ λόγῳ συγκυριῶν, χωρὶς δευτέρα στολὴ νὰ φορέσῃ).
7. Τὴν 13η Ίουλίου τοῦ 1974 τὸ μεσημέρι ὁ Διοικητὴς τῆς ΕΛΔΥΚ Συνταγματάρχης ΠΖ Νικόλαος Νικολαΐδης διετάχθη (ἢ ἀπεφάσισε) νὰ μεταφέρῃ τὸ Διοικητήριο στὴν περιοχὴ Κλήρου, διεσκορπίζοντας τὴν δύναμη τῆς Μονάδος σὲ δευτέρα γραμμὴ ἀμύνης ἀπὸ τὸν χῶρο μετὰ τὸ Διεθνὲς Ἀεροδρόμιο Λευκωσίας μέχρι καὶ τὴν Δευτερά, 15 χιλιόμετρα ἀπὸ τὸ Στρατόπεδο, παίρνοντας μαζύ του περίπου 1.000 Ἀξιωματικούς, Ὑπαξιωματικοὺς καὶ Ὁπλῖτες τῆς Μονάδος. Ταὐτοχρόνως θὰ ἐπιλέξη δύο λόχους Τυφεκιοφόρων, τὸν 2ο τοῦ 1ου Τάγματος καὶ τὸν 4ο τοῦ 2ου Τάγματος, μία διμοιρία ὅλμων τοῦ ΛΒΟ καὶ μέρος τοῦ Λόχου Διοικήσεως Συντάγματος, συνολικῆς δυνάμεως 317 ἀνδρῶν, πρὸ κειμένου νὰ ὑπερασπισθῇ τὸν χῶρο τοῦ Στρατοπέδου ἀπὸ ἐνδεχομένη τουρκικὴ ἐπίθεση σὲ περίπτωση ἐνάρξεως τῶν ἐχθροπραξιῶν, ἐὰν οἱ συνομιλίες τῆς διπλωματίας στὴν Γενεύη ὁδηγοῦντο σὲ ναυάγιο.
8. Ὁ Διοικητὴς τῆς ΕΛΔΥΚ Συνταγματάρχης Νικολαΐδης τοποθετεῖ τὶς μονάδες ὡς ἑξῆς: οἱ ἄνδρες ποὺ ἀποτελοῦσαν μέρος τῆς δυνάμεως τοῦ Λόχου Διοικήσεως θὰ ὑπερασπίζοντο τὰ πλευρὰ τοῦ Στρατοπέδου στὸ Ὕψωμα Β’, ἐκτὸς στρατοπέδου, ὑπὸ τὶς διαταγὲς τοῦ Διοικητοῦ του Ταγματάρχου ΠΖ Σπυρίδωνος Δελλῆ. Ὁ 4ος Λόχος Τυφεκιοφόρων θὰ ὑπερασπίζετο τὸ Στρατόπεδο μὲ μέτωπο τὰ ὑψώματα Ἄσπρα Χώματα καὶ Καραούλι πρὸς τὸν Γερόλακκο, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς του τὸν ἐπίσης συνοδὸ τῶν ἀντικαταστατῶν ποὺ ἦλθε μὲ τὸ Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ, μὴ ὀργανικό της ΕΛΔΥΚ Λοχαγὸ ΠΖ Λούη Ἰωαννίδη, Κύπριο στὴν καταγωγή, ποὺ ἀντικατέστησε τὸν μέχρι τότε Διοικητὴ τοῦ 4ου τάγματος ποὺ εἶχε τραυματισθῆ κατὰ τὸν «Ἀττίλα Ι». Ὁ 2ος Λόχος Τυφεκιοφόρων θὰ ἀμύνετο καὶ αὐτὸς ὅπως καὶ ὁ 4ος Λόχος ἐντός του Στρατοπέδου στὴν περιμετρικὴ περιοχὴ ποὺ ξεκινοῦσε ἀπὸ τὴν θέση Προμαχών καὶ μὲ μέτωπο τὴν ΤΟΥΡΔΥΚ καὶ τὸ Κιόνελι, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Διοικητή του, Λοχαγὸ ΠΖ Ἠλία Κωνσταντούλα. Τέλος διμοιρία ὅλμων τοῦ ΛΒΟ ὑπὸ τὸν Ὑπολοχαγὸ ΠΖ Στέφανο Πιό, θὰ παρεῖχε ἐνίσχυση τῆς Ἀμύνης ἀπὸ τὸν χῶρο μεταξύ του Στρατοπέδου καὶ τῆς Σχολῆς Γρηγορίου. Ὁ Σταθμὸς Διοικήσεως θὰ ἦταν στὴν Σχολὴ Γρηγορίου. Αυτός ἦταν ὁ σχεδιασμὸς τῆς Ἀμύνης ποὺ ἐσχεδιάσθη καὶ πραγματοποιήθη απο τὸν Διοικητὴ Συνταγματάρχη Νικολαΐδη καὶ τοὺς ἐπιτελεῖς του, πρὶν ἀνακοινώσῃ στὸν τότε Ἀντισυνταγματάρχη ΠΖ Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο ὅτι τοῦ ἀναθέτει τὰ καθήκοντα τοῦ Στρατοπεδάρχου καὶ τοῦ ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Δυνάμεων Ἀμύνης τοῦ Στρατοπέδου, πέραν αὐτῶν τοῦ Ὑποδιοικητοῦ τῆς Μονάδος.
9. Ἡ διαταγὴ τοῦ Συνταγματάρχου Νικολαΐδου πρὸς τὸν Ἀντισυνταγματάρχη Σταυρουλόπουλο ἦταν μία καὶ μοναδική: «Θὰ ἀμυνθεῖτε μέχρις ἐσχάτων» καὶ «θὰ πέσετε μέχρις ἑνὸς ὑπερασπίζοντας τὸ Στρατόπεδο!».
10. Ἀμέσως μετά, ἀργὰ τὸ μεσημέρι τῆς 13ης Αὐγούστου τοῦ 1974, ὁ Διοικητὴς καὶ τὰ 3/4 τῆς δυνάμεως τῆς ΕΛΔΥΚ ἀνεχώρησαν, γιὰ τοὺς χώρους τάξεώς τους, ἀφήνοντας τὸν Ἀνχη Σταυρουλόπουλο καὶ τοὺς 317 ἄνδρες του στὸν χῶρο τοῦ Στρατοπέδου.

Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Σταυρουλόπουλος συνεκάλεσε Συγκέντρωση Διοικητῶν ὅπου τους ἐνημέρωσε γιὰ τὶς διαταγὲς ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Διοικητὴ Νικολαΐδη καὶ τοὺς κατέστησε σαφὲς ὅτι:

• Μεταφέρει τὸν Σταθμὸ Διοικήσεως στὸν χῶρο ποὺ εὑρίσκεται τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἄγ.Γεωργίου τῆς ΕΛΔΥΚ ἀντὶ γιὰ τὴν Σχολὴ Γρηγορίου, γιὰ νὰ ἔχῃ καλλιτέρα ἄποψη τῆς καταστάσεως σὲ περίπτωση ποὺ ὑπάρξη τουρκικὴ ἐπίθεσις κατὰ τοῦ Στρατοπέδου.
• Βοηθὸς τοῦ ἀναλαμβάνει ὁ μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἀξιωματικός του 4ου ΕΓ τῆς ΕΛΔΥΚ ποὺ μόλις εἶχε παραδώση καθήκοντα λόγῳ μεταθέσεώς του, ποὺ μὲ δική του βούληση δὲν ἐπραγματοποιήθη, Λοχαγὸς ΠΖ Βασίλειος Σταμπουλῆς μὲ ὑπασπιστὴ τὸν Ὑπολοχαγὸ ΠΖ Γεώργιο Χρυσοσπάθη.

Τὴν ἑπομένη τὸ πρωΐ ἄρχισε ἡ πρώτη ἐπίθεσις τῶν Τούρκων ποὺ ἐπανελήφθη πολλὲς φορὲς τὶς ἑπόμενες 60 ὧρες – ὅσες καὶ ἐκράτησε ἡ ἄμυνα τοῦ Στρατοπέδου. Παρ’ ὅ,τι οἱ διαταγὲς τοῦ Διοικητοῦ ἦσαν σαφεῖς «Ἄμυνα μέχρις ἐσχάτων», ὁ Σταυρουλόπουλος, μὲ κίνδυνο νὰ περάσῃ Στρατοδικεῖο μετὰ τὸν Πόλεμο γιὰ ἀνυπακοὴ σὲ διαταγὴ ἀνωτέρου καὶ ἐγκατάλειψη θέσεως μάχης, ὅταν ἀντελήφθη ὅτι:

• ἐνισχύσεις δὲν ἦλθαν ἂν καὶ τοῦ τὶς ὑπεσχέθησαν
• ὁ Διοικητὴς οὐδὲ μίαν φορὰ ἐπεκοινώνησε μαζύ του καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 3ημέρου ἀγῶνος
• ἡ 187 ΜΠΠ σταμάτησε νὰ τοὺς ὑποστηρίζῃ μὲ πυρὰ ἀνασχέσεως τῶν τουρκικῶν ἁρμάτων
• ἡ ἄμυνα στὸ Ὕψωμα Β ἦταν ἕτοιμη νὰ «σπάσῃ», μιᾶς καὶ τὰ τουρκικὰ ἅρματα περνοῦσαν ἐπάνω ἀπὸ τὰ ὀρύγματα τῶν ἀμυνομένων,
  

ἀπεφάσισε αὐτὸς καὶ μόνον αὐτὸς νὰ διατάξῃ ἀπαγκίστρωση ἐν ἡμέρᾳ καὶ ὑπὸ τὴν ἰσχυρὰ πίεσιν τοῦ ἐχθροῦ, μὲ σκοπὸ νὰ διασωθοῦν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἄνδρες του καὶ νὰ μὴν χαθοῦν γιὰ μίαν, ὅπως ἐφάνη, «προδομένη ὑπόθεση»…

Ἡ διαταγὴ ποὺ ἔδωσε γιὰ τὴν διαδικασία τῆς ἀπαγκιστρώσεως ἦταν ἡ ἑξῆς: – πρῶτος θὰ ὑποχωροῦσε ὁ Λόχος Διοικήσεως, ἀκολούθως ὁ 4ος Λόχος καὶ τελευταῖος ὁ 2ος Λόχος.

Κάποιοι συγγενεῖς πεσόντων ἢ ἀγνοουμένων λοιπόν, ποὺ οἱ ἄνθρωποί τους ἐχάθησαν σὲ αὐτὴν τὴν Ἐπικὴ Μάχη, κατηγοροῦν τὸν Σταυρουλόπουλο ὅτι διέταξε κάποιους νὰ μείνουν γιὰ νὰ σωθοῦν κάποιοι ἄλλοι. Καὶ δυστυχῶς θεωροῦν ὅτι ὁ Σταυρουλόπουλος εὐθύνεται ποὺ οἱ δικοί τους ἐχάθησαν μέσα στὴν φωτιὰ ἐκείνων τῶν ὡρῶν…
Ἁπλὰ ἀγνοοῦν τὸ γεγονὸς ὅτι μὲ βάση τὴν Στρατιωτικὴ λογικὴ δὲν γινόταν νὰ ἀπαγκιστρωθοῦν ταὐτοχρόνως ὅλοι μαζύ, γιατί αὐτὸ θὰ ἦταν ἄτακτος ὑποχώρησις ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε σὲ ἑκατόμβες νεκρῶν, οἱ ὁποῖοι καὶ τελικῶς ἐσώθησαν!!! Ἡ ἀπαγκίστρωσις ἔπρεπε νὰ γίνῃ συντεταγμένα. Καὶ σὲ ἕνα βαθμὸ αὐτὸ ἔγινε, μὲ ἐξαίρεση τὸν Λόχο Διοικήσεως ὅπου οἱ τοῦρκοι ἤδη τὸν εἶχαν καταλάβη καὶ οἱ μάχες πλέον ἐκεῖ ἐγίνοντο σῶμα μὲ σῶμα. Καὶ ἡ συντεταγμένη ἀπαγκίστρωσις, στὴν ὁποία σὲ μεγάλο βαθμὸ συνετέλεσαν οἱ Διοικητὲς τῶν Λόχων, ἦταν καὶ ἡ αἰτία ποὺ τὰ 2/3 τῆς δυνάμεως ἀμύνης τελικὰ διεσώθησαν…

Ὑπῆρξαν περιπτώσεις πού, λόγῳ τοῦ τραυματισμοῦ ἢ τοῦ θανάτου τῶν ἀγγελιοφόρων, κάποια τμήματα ἄργησαν νὰ συμπτυχθοῦν. Ὁ ἴδιος ὁ Σταυρουλόπουλος εἰδοποίησε τὸν 2ο Λόχο στὸν ὁποῖο ἡ διαταγὴ οὐδέποτε ἔφθασε!!! Ὁ ἴδιος ὁ Σταυρουλόπουλος ἦταν στὴν Πύλη τοῦ Στρατοπέδουν ἀπὸ κάποιαν στιγμὴ καὶ μετά, δίδοντας ὁδηγίες στοὺς ὑποχωροῦντες ὁπλῖτες πρὸς τὰ ποὺ νὰ στραφοῦν… (μαρτυρίες Δ.Πεπερὰ καὶ Ἀνθυπολοχαγοῦ Ι.Κόλλια)

Κάποιοι μὲ ὑψηλὸ αἴσθημα πατριωτισμοῦ καὶ εὐθύνης ἔμειναν αὐτοπροαιρέτως πρὸ κειμένου νὰ σωθοῦν κάποιοι ἄλλοι ἢ μὴ μπορώντας νὰ ἐγκαταλείψουν τοὺς βαρειὰ τραυματίες συναδέλφους τους (περιπτώσεις Ἀνθυπασπιστῶν Κέντρα, Παπαλάμπρου, Δεκανέως Λούρμπα, Στρατιώτου Κρατημένου κλπ).

Ὁ ἀείμνηστος Ταξίαρχος Σταυρουλόπουλος παρέμεινε σιωπηλὸς ἐπὶ δεκαετίες, μιᾶς καὶ ὁ φύλαξ-ἄγγελός του ἡ σύζυγός του ἡ Τούλα δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ μιλᾷ γιὰ τότε. Τὰ μετατραυματικὰ ἐκ τοῦ Πολέμου τοῦ 1974 πολλὰ καὶ ἡ καρδιά του ἀδύναμος (ἡ αἰτία θανάτου τοῦ ἄλλωστε τὴν 11η Ἰουνίου τοῦ 2017 ἦταν τὸ πρόβλημα τῆς καρδιᾶς του ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔπασχε).

Τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος δὲν θέλησε νὰ ἔχῃ τὴν Μαρτυρία του, στὴν Ἐξεταστικὴ Ἐπιτροπὴ τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς γιὰ τὸν Φάκελλο τῆς Κύπρου καὶ οὐδέποτε τὸν ἐκάλεσε ὡς Μάρτυρα. Στὴν Ἀναφορά του πρὸς τὸ ΓΕΣ (τὴν ὁποία ἔχω στὰ χέρια μου) – τὶς ὁποῖες ἀπέσυρε ὁ ΥΦΕΘΑ Κατσαδῆμας – ἀναφέρει μὲ κάθε λεπτομέρεια τὰ ὅσα συνέβησαν τὸ 3ημερο 14-16 Αὐγούστου τοῦ 1974 καὶ κατελόγισε εὐθύνες γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς μάχης τοῦ στρατοπέδου. Ἴσως γιὰ αὐτὸ τὸ Μεταπολιτευτικὸ Κράτος μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια τὸν ἀπεστράτευσε, ἐνῶ προήγαγε καὶ διετήρησε γιὰ περισσότερο χρόνο τὸν Διοικητὴ Νικολαΐδη.

Ὅταν γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ βιβλίου μου ΚΥΠΡΟΣ 1974 Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ τὸν ἐπεσκέφθην – μετὰ τὸν θάνατο τῆς συζύγου του – καὶ τοῦ πῆρα τὴν συνέντευξη ποὺ ἔγινε βιβλίο, θεώρησα ὅτι ὅλοι οἱ συγγενεῖς τῶν Πεσόντων καὶ τῶν Ἀγνοουμένων θὰ ἱκανοποιοῦντο ποὺ ἔμαθαν τί ἔγινε τότε. Καὶ αὐτὸ γιατί μόνον ὁ Σταυρουλόπουλος μποροῦσε νὰ ξέρῃ τὶς συζητήσεις καὶ τὶς συνεννοήσεις ποὺ γίνονταν στὰ ἀνώτερα κλιμάκια καὶ στὶς ἄλλες Μονάδες, μόνον αὐτὸς ἐμίλησε μὲ τὸν Διοικητὴ τῆς ΕΛΔΥΚ, μόνο αὐτὸς εἶχε συζητήσεις μὲ τοὺς Διοικητὲς τῶν Λόχων του. Ὅποτε ἡ ἀποκάλυψις τῆς ἐγκαταλείψεως τῶν 318 ἀνδρῶν τῆς ΕΛΔΥΚ ποὺ ἐμάχονο ἐναντίον 6.900 Τούρκων, θεώρησα ὅτι θὰ ἱκανοποιοῦσε τοὺς συγγενεῖς, μιᾶς καὶ θὰ ἐκπληρώνετο ἡ ῥὴσις τοῦ Μενάνδρου «Ἄγει δὲ πρὸς φῶς, τὴν ἀλήθεια, χρόνος!»

Ἐπαναλαμβάνω, ὅτι ἀντιλαμβάνομαι τὸν πόνο γιὰ τὸν χαμό, τὸν ἄδικο χαμὸ τῶν δικῶν τοὺς ἀνθρώπων, τὸ παράπονο ποὺ ἀκούγεται «γιατί νὰ μὴν εἶχε σωθῆ καὶ ὁ δικός μου ἀδελφός;», ἀλλὰ δυστυχῶς ἀπευθύνεται στὸν μόνο ποὺ δὲν εἶχε εὐθύνη γιὰ τὸν χαμό τους… Τὸν Σταυρουλόπουλο! Ἀντίθετα ὁ Σταυρουλόπουλος εἶχε τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἀπὸ τοὺς 200 ἄνδρες ποὺ ἐσώθησαν μὲ τὸ ῥίσκο ποὺ πῆρε νὰ διατάξῃ τὴν ἀπαγκίστρωση…!!! Ἀλλοιῶς σήμερα θὰ μιλούσαμε γιὰ τοὺς 318 νεκροὺς καὶ ἀγνοουμένους τῆς Μάχης τῆς ΕΛΔΥΚ.

Καὶ ἡ Μαρτυρία τοῦ τελευταίου Στρατοπεδάρχου, τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν Γενναίων, πιστεύω ὅτι ἦταν τὸ καλλίτερο μνημόσυνο στὴν μνήμη ὅλων τους καὶ πεσόντων καὶ ἀγνοηθέντων ἀγνοουμένων.

Ἂς μὴν ἐπιτρέψουμε στὴν πίκρα καὶ τὸν πόνο νὰ εἴμαστε ἄδικοι…

Δημητριάδης Κωνσταντῖνος

Υ.Γ. 1. Δὲν ἄκουσα κάποιον νὰ καταφέρεται κατὰ τοῦ Διοικητοῦ Συνταγματάρχου Νικολάου Νικολαΐδου, ποὺ τοὺς ἄφησε ἐκεῖ, σὲ ἕνα πλάτωμα, μόνους 318 ἄνδρες, νὰ ἀμυνθοῦν μὲ μίαν ἀναλογία 1:22, κατὰ τῶν Τούρκων, χωρὶς νὰ ἐνδιαφερθῇ οὔτε στιγμὴ γιὰ τοὺς ἄνδρες του.
Γιατί αὐτή ἡ διακριτική μεταχείρισις;

Υ.Γ.2. Ὅλοι οἱ πεσόντες κι ἀγνοούμενοι ἦσαν στὴν Κύπρο ἐν ὑπηρεσίᾳ. Δὲν εἶχαν πάη γιὰ διακοπές. Εἶναι λογικὸ πὼς ἐὰν ἐγίνετο πόλεμος κάποιοι θὰ ἐχάνοντο, ὅπως κι ἔγινε… Τὸ «κατηγορῶ» ἐὰν πρέπῃ νὰ εἰπωθῇ, θὰ ἔπρεπε νὰ εἰπωθῇ κατὰ κάποιου ποὺ ἐφρόντισε μὲ πράξεις κι ἐνέργειές του, νὰ χαθοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνδρες ποὺ ἀπωλέσθησαν, ἐνᾦ μποροῦσαν νὰ σωθοῦν. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἦταν ὁ Σταυρουλόπουλος.
Ἀντιθέτως περισσότεροι ἀπὸ διακόσιοι ἄνδρες διεσώθησαν ἐξ αἰτίας τῆς ἀποφάσεως ποὺ πῆρε καὶ ποὺ ἦταν ἀντίθετος μὲ τὶς διαταγὲς ποὺ εἶχε καὶ ποὺ ἦταν, γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο, ἕνα πολὺ μεγάλο ῥίσκο γιὰ τὸν ἴδιο…