Ἐρωτήματα γιὰ «εἰδικοὺς»

Θά μποροῦσαν ἄραγε οἱ 51 (3 Χ 17 = 51) ἀκτίνες, στὴν περιφέρεια τοῦ σχήματος στὸ νόμισμα, νὰ συνδυασθοῦν μέ τόν μηχανισμὸ τῶν Ἀντικυθήρων; Πῶς θά μποροῦσε αὐτός ὁ ἀριθμός νά προσφέρῃ πλοήγηση στά καράβια;

Ἡ σωστὴ παρατήρησις εἶναι τὸ ἥμισυ τοῦ παντός.

Εἶναι γραμμένο ὅπως τὸ δίδω.
«Μέσα ἀπὸ προσεκτικὴ παρατήρηση καὶ μεγέθυνση, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ σφραγίς ἐμφανίζει 12 μηνίσκους».

Δὲν θὰ τὸ σχολιάσω, ἀλλὰ γὶ αὐτὸ πηγαίνουν οἱ ἐπιστῆμες κατὰ διαβόλου. Μὰ καλά, τὴν ῥαχιαία προεξοχή στούς μηνίσκους, δὲν τὴν εἶδε κάποιος; Σκεφτεῖτε νὰ μὴν ἦταν προσεκτικὴ ἡ παρατήρησις. Καὶ ἐπάνω στοὺς μηνίσκους ἐστήθη μία ὁλόκληρος θεωρία! Ἅμα εἶναι δελφίνια, ἰσχύῃ ἡ θεωρία; Παρακάτω τὸ τί πραγματικὰ θέλει νὰ πῇ ἡ σφραγίς.

Ἡ Μινωϊκὴ Σφραγὶς

Τὰ δελφίνια κάνουν κύκλο καὶ ἀφοῦ εἶναι δώδεκα, ὁ κύκλος εἶναι ἱερός. Πέραν ἀπὸ τὸν συμβολισμό τους, δείχνουν πρακτικὰ ὅτι ἀναφορὰ γίνεται σὲ νησί. Ἡ καμπύλη ἐπάνω ἀπὸ τὴν Κρήτη στὴν σφραγίδα, συνεβόλιζε τὴν ἐξ οὐρανοῦ ἄφιξη καὶ προστασία. Δύο ἐφαρμογὲς μὲ τὴν καμπύλη ἀπὸ τὴν κλασικὴ ἀρχαιότητα βλέπουμε στὶς εἰκόνες. Τὸν Ἀλέξανδρο νὰ ἀπολαμβάνῃ τὴν οὐρανία προστασία καὶ τὴν Ῥέα με την ἐγκυμονούσα, νὰ κατέρχονται ἀπὸ τὸν οὐρανό. Στὴν σφραγίδα, ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν καμπύλη του οὐρανοῦ, 11 γραμμές. Εἶναι τὸ 11 τῆς θεϊκῆς περιόδου ὁλοκληρώσεως καὶ ἐκτελέσεως ποὺ παραπέμπει στὸν ΗΛΙΟ. Κάθε γραμμὴ ἀπὸ τὶς 11, ἀντιστοιχοῦσε καὶ σὲ μία εὐχὴ στὶς παρακλήσεις τῶν Μινωϊτῶν (Συμπτωματικὰ γιὰ τὸ 11 στὸν ΔΙΣΚΟ τῆς ΦΑΙΣΤΟΥ, ἔχουμε ἤδη μιλήση.)>.

Ἔτσι λοιπόν:
«ΧΑΡΙΣΤΕ ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΥΚΛΟ ΥΠΑΚΟΥΕΙ»

Τὰ δελφίνια, οἱ ἐπιτήδειοι καὶ τὰ τσιράκια τους

Τὸ νὰ σχηματίζουν τὰ δελφίνια κύκλο, ἀνήκει σὲ βαθύτατο συμβολισμὸ καὶ εἶναι στενὰ συνδεδεμένος μὲ τὶς τελετουργίες τῶν ἀρχαίων. Μηνίσκοι ἀπὸ φεγγάρια σὲ κύκλο, ὁδηγοῦν μόνον σὲ ἕναν ἀνόητο ἀρχαῖο ποὺ τὸ ἐσκαρφίσθη. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ἀρχαῖοι δὲν ἐσκαρφίζοντο,, ὁδηγοῦν σὲ συγχρόνους ἐπιτηδείους ἀνοήτους. Σὲ ἀνοήτους ποὺ ἐνόμιζαν ὅτι κάποια πράγματα οὐδέποτε ἐπρόκειτο νὰ ἀποκαλυφθοῦν καὶ ἔτσι δὲν ἐπέλεξαν τὸ «ΔΕΝ ΞΕΡΩ».

Εἶναι τὸ τίμημα τότε λοιπόν, νὰ φανοῦν πόσο γυμνοὶ εἶναι. Ἐνῶ τὰ θέσφατα ποὺ ἐδημιούργησαν καταῤῥέουν, κατεδίκασαν προηγουμένως τὴν ἔρευνα, ποὺ προσέκρουε στὶς ἀνοησίες τους. Μηνίσκοι εἶναι, τρολάρισαν πρὸ καιροῦ, χρησιμοποιῶντας ἄκομψες ἐκφράσεις ἐναντίον μου. Λὲς καὶ ἔχει ἰδιαιτέρα σημασία τί εἶναι, ἐὰν δὲν εὑρεθῇ ὁ λόγος ποὺ ὑπάρχουν ἐκεῖ. Τοὺς ἐξηφάνισα βέβαια.
Τὸ ἔγραψα πρὸς τὴν ἀνασκαφικὴ ὁμάδα τῆς Ἀμφιπόλεως πρὶν ἀπὸ κοντὰ τέσσερα χρόνια. Ἀπὸ τότε ἔχω χιλιάδες ἀναγνῶστες νέους ποὺ δὲν τὸ διάβασαν καὶ θὰ τὸ ξαναγράψω. «Ὁ Ἀστέριος ἀνήκει στὰ πουλιὰ ποὺ δὲν τρώγονται». 

Τσίντσιφος Ἀστέριος