Ἱστορικῶς (ἀνομολόγητο μὰ) ἀληθὲς νόημα τοῦ «Πολυτεχνείου»

Γιὰ τὸν κόσμο τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος, δεξιοῦ ἤ ἀκόμη καὶ κεντρώου, στὴν ἐποχὴ τοῦ ψυχροῦ πολέμου καὶ μόλις 18 χρόνια μετὰ τὴν κομμουνιστικὴ περιπέτεια, τὰ διλήμματα μεταξὺ δικτατορίας ἤ δημοκρατίας ἦταν ἀπὸ ἀδιάφορα ἕως γελοία.
Ὁ Παπαδόπουλος τὸ ἐγνώριζε καὶ γιὰ αὐτὸ οὐδέποτε ἠθέλησε νὰ κάνῃ καθεστὼς φασιστικό.

Ἡ μεγάλη οἰκονομικὴ ἄνοδος, τὰ ἑπόμενα λίγα χρόνια, ἔκανε αὐτὴν τὴν πεποίθηση ἀκόμη ἰσχυροτέρα καὶ «διέβρωσε» καὶ μεγάλο μέρος τῆς ἀριστερᾶς.
Ἐκλήθη δὲ ὁ μὴ ἀριστερὸς τὸ 67, ὅπως ἐκλήθησαν καὶ σὲ ἀλλὰ κράτη (ἐνωρίτερον στὴν Ἱσπανία τοῦ Φρᾶνκο δηλαδή, ἤ στὴν Χιλὴ τοῦ Πινοσὲτ ἀργότερα) νὰ διαλέξῃ ἀνάμεσα στὴν εὐημερία, τὴν ἡσυχία ἢ τὴν κοινωνικὴ καὶ στρατηγικὴ ἀναστάτωση… Κι ἐδιάλεξε…
Στὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία του ἐδιάλεξε τὸ καθεστώς.

Τὰ μετέπειτα ἰδεολογικὰ σχήματα, περὶ μαζικῆς ἐνοχῆς καὶ ἀλλὰ παραμύθια τῆς Χαλιμᾶς εἶναι ἁπλῶς παραμύθια τῆς Χαλιμᾶς.
Ἡ πολιτικὴ προδικτατορικὴ τᾶξις σίγουρα λοιπὸν ἐδημιούργησε τὸ Πολυτεχνεῖο καὶ πηγαίνοντας σὲ θεωρίες συνωμοσίας τὶς ὁποῖες δὲν μπορῶ νὰ ἀποδείξω, ὁ ξένος παράγων, μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα, λίγους μῆνες ἀργότερα. 

Θὰ σᾶς δώσω ἕνα παράδειγμα.
Ὁ Χὶ εἶναι ἕνας ἐπιτυχημένος ἐπιχειρηματίας (μαζὺ μὲ τὰ τρία ἀδέρφια του).
Παιδὶ πολυτέκνου οἰκογενείας, ποὺ ἐμεγάλωσε στὴν μετεμφυλιακὴ Ἑλλάδα.
(Μοῦ ἐξιστοροῦσε τὸ παρακάτω πρὸ μερικῶν ἐτῶν).

«…Ὁ πατέρας μου ἦταν ΕΑΜίτης καὶ ὁ Θεῖος του ἔφυγε τὸ 49′, μετὰ τὴν ἥττα στὸν Γράμμο, γιὰ τὴν Τασκένδη.
Ἀπὸ τὸ 1950 ὅπου κι ἐὰν ἐπήγαινε ὁ πατέρας μου τὸ παρελθόν του τὸν ἐστοιχείωνε, φρονήματα καὶ ἀλλὰ ἀνάλογα παντοῦ.

Τὸ 1963 ἦλθε στὰ πράγματα ὁ Παπανδρέας καὶ ξεθαῥῥέψαμε. Ἀγόρασε ἕνα φορτηγὸ ΙΧ καὶ τοῦ ἔβαλε πλαστὲς πινακίδες ΔΧ καὶ ἀρχίσαμε νὰ ἀνασαίνουμε (οἱ ἄδειες ΔΧ ἐκόστιζαν χιλιάδες λίρες καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ πάρουμε), ἀλλὰ μᾶς ἐκάρφωσαν καὶ μᾶς κατῆσχαν τὸ φορτηγὸ καὶ μᾶς ἔτρεχαν στὰ δικαστήρια.

Τὸ 1965 μὲ τοὺς ἀποστάτες (καταγωγὴ τοῦ πατρός του ἦταν ἀπὸ τὸν νομὸ Καρδίτσης, ποὺ ἐστήριζε τὸν Ἀλαμανῆ τὸν ἀρχιαποστάτη) ὁ πατέρας μου πῆγε στὸ γραφεῖο του καὶ ἔμαθε ὅτι θὰ ἐδίδοντο ἄδειες.
Τὶς ἄδειες βέβαια τὶς ἔδωσαν μόνο γιὰ νησιὰ καὶ ἔτσι δὲν μᾶς ἐνδιέφερε.

Τὶς ἄδειες τὶς «ἐμάζεψε» ὁ Μητσοτάκης μὲ τὸν Ἀλαμανῆ, ἀφοῦ ἐμεῖς τὶς θεωρούσαμε ἄχρηστες. Τί μποροῦσες νά κάνῃς μέ μίαν ἄδεια στήν Σκόπελο, γιὰ παράδειγμα, ἀφοῦ οὔτε ὁδικὸ δίκτυο ὑπῆρχε καὶ μάλιστα εἶχαν «δώση» 10 ἄδειες;
Τόσα ξέραμε, τόσα καταλαβαίναμε… Σὲ πέντε ἕξη μῆνες κατέβασαν νόμο οἱ ἀποστάτες, ὅπου τὶς ἄδειες (1000 εἶχαν δώση σὲ νησιὰ ὅπως ἡ Κάρπαθος, ἡ Λέρος καὶ τὰ Ψαρᾶ) ἀπὸ τοπικὲς ἔγιναν πανελλήνιες καὶ ξαφνικὰ ἀπέκτησαν ἀξία.

Ὁ πατέρας μου ξαναπῆγε στὸν Ἀλαμανῆ, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε ὅτι μὲ 500 λίρες θὰ τοῦ μεταβιβάση ἄδεια μιᾶς καὶ τὶς ἔχουν «μαζέψη» ἄνθρωποι τοῦ Μητσοτάκη (ἐνῶ αὐτὸς ὁ ἄθλιος δὲν ἤξερε, ὑποτίθεται).

Ψωμοζούσαμε λοιπόν, ἔως ὅτου τὸν Νοέμβριο τοῦ 1967, ὁ πατέρας μου πῆρε τὴν μεγάλη ἀπόφαση καὶ πῆγε στὸν στρατιωτικὸ νομάρχη καὶ τοῦ εἶπε, «ἄκου κύριε τάδε, ἐγὼ εἶμαι κομμουνιστής. Τὴν μόνη δουλειὰ ποὺ ξέρω εἶναι αὐτοκινητιστὴς καὶ ἔχω πέντε παιδιὰ νὰ θρέψω. Ἄκουσα ὅτι θὰ δώσετε ἄδειες ΔΧ φορτηγῶν καὶ θέλω νὰ πάρω μία».
Ὁ στρατιωτικὸς νομάρχης τοῦ ἀπήντησε, «Δὲν μὲ νοιάζει τί εἶσαι. Πόσων ἐτῶν εἶναι τά παιδιά σου;».
Ὁ μεγάλος μου υἱὸς ἐτελείωσε τὸν στρατὸ καὶ δουλεύει κι αὐτὸς αὐτοκινητιστής».
Νὰ κάνετε τὰ χαρτιά σου ἐσὺ κι ὁ υἱός σου καὶ νὰ πάρετε ἀπὸ μίαν ἄδεια.

Πήραμε στὴν οἰκογένεια λοιπὸν δύο ἄδειες δωρεὰν καὶ χρεωθήκαμε καὶ ἀγοράσαμε καὶ δύο φορτηγὰ ὀκτάτοννα.
Μέχρι τὸ 1970 τὰ εἴχαμε ξεχρεώση γιατί εἶχε τρελλὴ δουλειὰ καὶ μετὰ μπήκαμε καὶ σὲ ἄλλες δουλειὲς καὶ προκόψαμε κι ἔχουμε πλέον περιουσία ἀτράντακτη (ἔχουν ὄντως).

Καλὰ ὅλα αὐτὰ τοῦ εἶπα, τί πιστεύεις τώρα.

«Ἐγὼ εἶμαι δημοκράτης χουντικός»…,

Αὐτὸ ἀκριβῶς μοῦ ἀπήντησε ὁ καλὸς ἐκεῖνος φίλος.
Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ νόημα τῆς ἑορτῆς τοῦ Πολυτεχνείου, ἀγαπημένοι φίλες καὶ φίλοι.

Πάντως, ἀκόμη ἔχω τεράστιες ἀντοχὲς καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι μεγαλώνω φαίνεται νὰ μὴν ὑποχωροῦν.
Ἔτσι σήμερα ἄντεξα καὶ διάβασα ὅλο ἄρθρο τοῦ Δοξιάδου γιὰ τὴν «…«…«…ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου»…»…».

Κατ’ ἀρχὰς νὰ πῶ ὅτι τόσο ὁ κύριος Δοξιάδης ὅσο κι ἐγὼ δὲν ἤμασταν στὸ Πολυτεχνεῖο. Ἐγὼ γιατί ἤμουν μόλις 12 ἐτῶν καὶ ὁ κύριος Δοξιάδης, ὡς μέλος τῆς ἑλληνικῆς ἐλίτ, ἐσπούδαζε ἤ, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ζοῦσε στὸ ἐξωτερικό.

Ὁ κύριος Δοξιάδης ἰσχυρίζεται ὅτι θὰ ἐπήγαινε βέβαια.
Ἐγώ, ἀντιθέτως, κατὰ πάσαν πιθανότητα, δὲν θὰ ἐπήγαινα.

Νὰ ἀρχίσουμε ἀπὸ τὶς ἀλφαβῆτες ὅμως, ποὺ ἐπιμελῶς ἀποφεύγει καὶ ἀρνεῖται νὰ παρουσιάσῃ ἡ μέηνστρημ ἱστορία τῆς μεταπολιτεύσεως.
Ὁ κόσμος τῆς ΕΡΕ, σὲ ἕνα ποσοστὸ τῆς τάξεως τοῦ 35%, ὅταν τὸ μεσημέρι τῆς 21ης Ἀπριλίου ἐπληροφορήθη ὅτι οἱ ἀξιωματικοὶ ἦσαν τελικὰ «δεξιοὶ» καὶ ὡς ἐκ τούτου μὲ τὰ τότε κρατοῦντα βασιλικοί, ὄχι ἁπλὰ ἐπανηγύρισαν τὴν ἐπιβολὴ τῆς δικτατορίας, στὴν συντριπτική τους πλειοψηφία, (99% καὶ περισσότερο!!!), ἀλλὰ ἀνάσαναν βαθειὰ μετὰ ἀπὸ ἕξι (6) χρόνια ἀναταραχῶν (πρῶτος ἀνένδοτος Παπανδρέα-Μητσοτάκη , 114, δεύτερος ἀνένδοτος Παπανδρέα, Λαμπράκηδες κλπ).

Οἱ μόνοι ποὺ δὲν ἐπανηγύρισαν ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς προδικτατορικῆς δεξιᾶς ἦταν οἱ ἐπαγγελματίες τῆς Δημοκρατίας (πολιτικοὶ τῆς ΕΡΕ, δημοσιογράφοι, ἰδιαίτεροι τῶν βουλευτῶν καὶ οἱ σὺν αὐτῷ).
Θὰ ἔπρεπε νὰ γίνῃ τὸ ἀντιπραξικόπημα τοῦ βασιλέως τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1967 γιὰ νὰ σπάσῃ αὐτὸ τὸ ἀραγὲς μέτωπο στὸν χῶρο τῆς δεξιᾶς.

Πὰρ ὅλα αὐτὰ στὰ ἑπόμενα χρόνια τὸ καθεστὼς ἀντικατέστησε αὐτὴ τὴν ἀπώλεια ἀπὸ πολίτες ποὺ ἐψήφιζαν τὸ κέντρο καὶ ἐν πολλοῖς τὴν ἀριστερά.
Δὲν χρειάζεται νὰ παραθέσω βιβλιογραφία, ἀλλὰ εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ἁλματώδης καὶ πρωτοφανὴς οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη ἐκείνων τῶν ἐτῶν, ἡ ὁποία διεχέετο ὅσο οὐδέποτε καὶ στὰ κατώτερα στρώματα καὶ τὴν ἐργατικὴ τάξη, εἶχε στὴν κυριολεξία δημιουργήση «φίλο ἐπαναστατικὴ» συνιστώσα μέσα στὴν προδικτατορικὴ ἀριστερά.

Οὐ μόνον αὐτό, τὸ 1973 τὸ καθεστὼς προχωροῦσε στὴν ἐπάνοδο στὴν «κανονικότητα» μὲ τὴν κυβέρνηση Μαρκεζίνη, ἡ ὁποία θὰ ἔστελνε στὰ ἀζήτητα τὴν προδικτατορικὴ πολιτικὴ τάξη καὶ δημοσιογραφία.

Οἱ μοναδικοὶ ποὺ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973, ἦσαν ἐναντίον τοῦ καθεστῶτος ἦταν οἱ «δεξιοὶ βασιλικοὶ» λόγῳ τῆς καταργήσεως τοῦ θεσμοῦ καὶ τὸ κόμμα τῶν πολιτικῶν κομμάτων, ποὺ ἔβλεπε τὴν κουτάλα νὰ ἀπομακρύνεται γιὰ πάντα.
Οἱ Καραμανλῆδες δηλαδή, οἱ Κανελλόπουλοι, οἱ Παπανδρέηδες καὶ ἡ Βλάχου μὲ τοὺς ὁμοίους της.

Κοντὰ σὲ αὐτοὺς καὶ ἡ μητέρα μου (τὴν ὁποία μνημονεύω συχνὰ πυκνὰ) ἡ ὁποία ἦταν σφόδρα ἀντικαθεστωτικὴ μιᾶς καὶ δὲν ὑπῆρχε τὸ ἀποκούμπι μας, ὁ ἀγαπημένος μας Ἀναξ.

Εἶναι φανερὸ ὅτι καὶ οἱ δοξιάδηδες ἀνῆκαν σὲ αὐτὴ τὴν δευτέρα κατηγορία.
Αὐτὴ εἶναι ἀφτιασίδωτος ἡ πραγματικὴ ἱστορία τοῦ Νοεμβρίου τοῦ 1973..

«Ἕνας» 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Ἱστορικῶς (ἀνομολόγητο μὰ) ἀληθὲς νόημα τοῦ «Πολυτεχνείου»

Leave a Reply