Ῥητορικὴ μίσους. Τὸ ὄγδοο θανάσιμο ἁμάρτημα, ποὺ παρέλειψε ὁ Δάντης στὴν «Θεία κωμωδία».

Στὴν ἱστορία τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ἀνώτεροι ἱερεῖς ἐπόπτευαν τὴν τήρηση τοῦ δόγματος, μέχρι αὐτὸ νὰ καταλήξῃ στὴν παράνοια τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως.

Στὴν ἐποχή μας, οἱ συνθῆκες ἔχουν ἀλλάξη. Ἡ παγκόσμιος ἄρχουσα τάξις, ἐπιβάλλει πλέον τοὺς ἠθικοὺς κανόνες. Καὶ γιὰ νὰ ἀποσείσῃ κάθε εὐθύνη ἀπὸ ἐπάνω της, χρίζει τοὺς συγχρόνους ἱεροεξεταστές, ὥστε νὰ διαφυλάττουν τὰ χρηστὰ ἤθη τῆς ἐποχῆς.

Τὰ δύο μέτρα καὶ τὰ δύο σταθμὰ εἶναι δεδομένα. Ὁ «κυνηγημένος» (ἂν εἶναι κυνηγημένος), ποὺ ἔρχεται ἀπ’ ἔξω, εἶναι ἀνέγγικτος, ὑπὲρ  ἄνω πάσης κριτικῆς. Τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά του καὶ οἱ θρησκευτικὲς δοξασίες του, ἀκόμη καὶ αὐτὲς ποὺ περιλαμβάνουν ἄθλια κακοποίηση γυναικών, προστατεύονται ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὁ ἐσωτερικὸς «κυνηγημένος», εἶναι ἁπλὰ ἄτομο χωρὶς δικαιώματα.

Ῥητορικὴ μίσους εἶναι νὰ ἐκφράσῃς ὁποιανδήποτε κριτικὴ-καὶ δὲν μιλᾶμε γιὰ ἀκραία-, ὁποιονδήποτε φόβο, γιὰ κάποιους ἀγνώστους ἀνθρώπους, ποὺ οἱ περισσότεροι λόγῳ θρησκευτικῶν πεποιθήσεων, ἐμφοροῦνται ἀπὸ μισαλλοδοξία.
Καὶ αὐτὴ ἡ ῥητορικὴ διώκεται.

Ἀντίθετα, οἱ χαρακτηρισμοὶ «ἐθνίκια», «Ἑλληναράδες», πράξεις ὅπως τὸ κάψιμο τῆς σημαίας ἢ θρησκευτικῶν Χριστιαννικῶν συμβόλων, δὲν ἐμπίπτει στὰ κολάσιμα ἁμαρτήματα, οὔτε καὶ τιμωρεῖται νομικῶς. 

Ὅπως εἶπε καὶ ἡ φίλη Εὐστρατία, τὰ φωτοστέφανα κατέβηκαν ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῶν ἁγίων καὶ μετεκόμισαν ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια, ὅλων τῶν εἰσερχομένων παρανόμως ἢ νομίμως.
Κάθε δράσις ἀσφαλῶς γεννᾶ ἀντίδραση. Καὶ ὅποιος σπέρνει ἀνέμους θερίζει θύελλες.
Ὁ κοινωνικὸς αὐτοματισμὸς ὑπάρχει, δυστυχῶς. Κάποιοι τὸν προκαλοῦν ἐσκεμμένα….

Θὰ ἔλθη καὶ γιὰ αὐτοὺς ἡ νέμεσις… Ἂς μὴν αἰσθάνονται ἀσφαλεῖς….

Δανόπουλος Περικλῆς