Θὰ σᾶς πῶ δύο πραγματικὲς ἱστορίες γιὰ νὰ ἐξηγήσω τὴν ἐπίσκεψη Κυριάκου καὶ τὰ ἀποτελέσματά της στὴν Ἀμερική.
Θὰ εἶναι ἁπλὲς ἱστορίες, ἀπὸ αὐτὲς ποὺ καταλαβαίνετε καὶ ἀγαπᾶτε.
Ὅπως ὁ Κύριος, ἔτσι κι ἐγὼ ἀπεφασίζω πλέον ἀπὸ τοῦδε νὰ σᾶς μιλῶ μὲ παραβολές, γιὰ νὰ μὴ συσκοτίζουν τὶς ἀπόψεις σᾶς ἀναλυτὲς μὲ βαρύγδουπες ἀναλύσεις.
Stay tuned καί, κυρίως, μὴ διαβάζετε «καθημερινή»… Εἶναι φέηκ νιοῦζ.
Πάντως πρὶν ἀπὸ τὶς παραβολὲς μία εἰκόνα (χίλιες λέξεις), δωράκι ἀπὸ φίλο, γιὰ τὸ πῶς εἶδαν τὸν Κυριάκο οἱ σχολιαστές…

Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν τὴν ἐπίσκεψη Κυριάκου στὶς ΗΠΑ, ἡ πρώτη παραβολή:

Τὴν δεκαετία τοῦ 50 οἱ φτωχοὶ ἀγρότες τῆς δυτικῆς Μαγνησίας κατέβαιναν μὲ τὸν Θεσσαλικὸ (Βόλος-Καλαμπάκας) στὴν «Ἀγροτικὴ τράπεζα» τοῦ Βόλου γιὰ νὰ ἐκλιπαρήσουν τὸν αὐστηρὸ (καὶ πολλὲς φορὲς λαδιάρη διευθυντὴ) γιὰ κάποιο καλλιεργητικὸ δάνειο, κάποιο δάνειο γιὰ ἀλέτρι ἢ γιὰ κάποια διευθέτηση πληρωμῆς.

Ὁ μπάρμπα Νίκος ἦταν φαμελιάρης, λογάς, μὲ πολλὲς ὑποχρεώσεις.
Τὸ πρωὶ ἐπέρασε ἀπὸ τὸ καφενεῖο καὶ ἐνημέρωσε τὸ κοινὸ γιὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν τράπεζα τοῦ Βόλου. Ἤθελε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ δείξῃ στοὺς πιστωτές του, ὅτι θὰ τοὺς ξεπληρώση καὶ κάποια δανεικά.
Τὸ τραῖνο τὸν κατέβασε στὸν Βόλο καί, ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα, ἐπέστρεψε πάλι στὸ χωριό.
Πῆγε στὸ καφενεῖο καὶ ὁ καφετζής, ἐργένης καὶ πειρακτήρι, τὸν ἐρώτησε γιὰ τὸ δάνειο.
Ὁ μπάρμπα Νίκος ἄρχισε νὰ λέῃ, πὼς ἀπεστόμωσε τὸν διευθυντὴ καὶ τί μαγκιὲς τοῦ εἶπε.
Σὲ κάθε καινούργιο λεκτικὸ κατόρθωμα, ὁ καφετζὴς ἐπανελάμβανε τὴν ἐρώτηση…  «Καλὰ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ τό δάνειο τό πῆρες;»
Ὁ μπάρμπα Νίκος, τὸ παρέβλεπε καὶ συνέχιζε νὰ ἐξιστορῇ τὸ πῶς κατετρόπωσε τὸν τραπεζίτη….
Σὲ κάθε ἀποστροφή, ὅλο τὸ καφενεῖο πλέον ἐρωτοῦσε…: «Καλὰ ὅλα αὐτά, ἀλλά τό δάνειο τό πῆρες;».
Ὁ καϋμένος δὲν τὸ εἶχε πάρη βεβαίως.

Στὰ χωριὰ τῆς δυτικῆς Μαγνησίας ἀκόμη καὶ σήμερα, ὅταν κάποιος ἐκστομίζῃ ἀνεξόδους πανηγυρισμούς…..
Ἐρωτᾶται πάντα περιπαικτικῶς…: «Καλὰ ὅλα αὐτά, ἀλλά τό δάνειο τό πῆρες;».
Αὐτό μοῦ ἔφερε στὴν μνήμη ἡ ἐπίσκεψις τοῦ πρωθυπουργοῦ στὶς ΗΠΑ.

Δευτέρα παραβολὴ σχετικῶς μὲ τὴν ἐπίσκεψη Κυριάκου στὶς ΗΠΑ.

Ὅλες οἱ πόλεις ἔχουν τοὺς κλοshάρ τους. Στὸν Βόλο γιὰ πολλὰ χρόνια ἐδέσποζε ὁ Ζῆσος (Ζήση τὸν ἔλεγαν ἀλλὰ ὅλοι τὸν ἤξεραν Ζῆσο).
Ὁ Ζησος ἦταν μπεκρὴς κι ἐσύχναζε στὰ τσιπουράδικα καὶ στὰ καφενεῖα μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ τὸν κεράσουν κάποιο τσίπρο.
Πολλοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων κι ἐγώ, πολλὲς φορὲς τὸν κερνούσαμε μιᾶς καὶ ἀμέσως μετὰ καὶ ἐν μέθῃ ἄρχιζε νὰ λέῃ φοβερὰ καὶ τρομερὰ πράγματα καὶ νὰ φοβερίζῃ τὸν κόσμο καὶ τοὺς πλέον παλληκαράδες τῆς πόλεως.
Τί θά τόν κάνῃς Ζῆσο τόν τάδε; (παλληκαρὰ καὶ νταὴ καὶ κατὰ τὰ κοινῶς κρατοῦντα νταβατζῆ…)
«Θὰ τὸν εὕρω καὶ θὰ τὸν κάνω μαῦρο στὸ ξύλο», ἀπαντοῦσε ὁ θρυλικὸς Ζῆσος, ἐνῶ ἀνέμενε καὶ δεύτερο κέρασμα.
Στὸ δεύτερο γινόταν πιὸ ἐπιθετικός, «ὄχι μόνο θὰ τὸν κάνω μαῦρο στὸ ξύλο τὸν γκαίη, ἀλλὰ θὰ τοῦ φακεύσω καὶ τὴν γυναίκα».

Τέτοια καὶ ἀλλὰ ἀνάλογα ἔλεγε ὁ Ζησος, τὸν ὁποῖο σὲ κάποια φάση καὶ ἀφοῦ κουραζόμασταν καὶ τὸ γελοῖον τοῦ θέματος μᾶς ἐπέρναγε μὲ τρόπο διώχναμε καὶ βεβαίως τὸν ἀγνοούσαμε γιὰ καιρό.

Αὐτό μου ἔφεραν στὴν μνήμη  οἱ προχτεσινὲς οὐζοποσίες στὸ Στέητ Ντηπάρτμεντ…..

«Ἕνας»