Οὐδέποτε ἔχω λάβη θέσι γιὰ τὸ θέμα τῶν ἐκτρώσεων. Πρέπει ὅμως νὰ πάρω θέσι γιὰ τὸ θέμα τῆς ἀφίσσας.

Ἔχω δῆ χιλιάδες ἀφίσσες καὶ συνθήματα γιὰ ἑκατοντάδες θέματα. Εἶναι κι αὐτὸ μία ἐλευθερία (τί εἶναι ἐλευθερία εἶναι ἕνα πιὸ σύνθετο θέμα βεβαίως), ἀλλὰ ἡ διαταγὴ τῆς κυβερνήσεως νὰ κατέβουν οἱ ἀφίσσες στὸ μέτρο γιὰ τὶς ἐκτρώσεις ἀπὸ ὀπαδοὺς τῆς «ζωῆς» εἶναι κατάπτυστος καὶ ἐπικίνδυνος.

Ἔχουμε μπλέξη, μετὰ τὴν κυβέρνησι τῶν ἠλιθίων της ἀριστερᾶς, μὲ κυβέρνησι Ζουστῆν Τρυντῶ.
Ἐρντοᾶν κᾶνε ἐπίθεσι τώρα νὰ μᾶς ἀπαλλάξῃς ἀπὸ τὴν μιζέρια μας.

Μᾶς κυβερνοῦν ἕνα κάρο μαλακισμένα, γόνοι καὶ ἐπιβήτορες γόνων.
Κᾶνε μᾶς εὐθανασία νὰ ἀπαλλαγῇ ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ τὴν μαλακία μας.

Αὐτὰ τὰ μαλακισμένα νομίζουν ὅτι ζοῦν στὸ Πᾶλο Ἄτο καὶ στὸ Χόλυγουντ.
Μᾶς κυβερνᾶ, ἐπιβάλλει τὴν ἀτζέντα, καθορίζει τὴν συζήτησι, προκαθορίζει τὴν σωστὴ ἄποψι μία κλίκα ῥηγάδων.

Ἀπὸ τὸ 1981 ἤδη, ἀλλὰ σίγουρα ἀπὸ τὸ 1996 καὶ μετά, αὐτοὶ καθορίζουν τὴν ἰδεολογία.
Αὐτὰ τὰ καρκινικὰ κύτταρα, ποὺ ἔχουν εἰσχωρήση στὴν ἀκαντέμια, στὴν δημοσιογραφία, στὴν διοίκησι, ἀκόμη καὶ στὶς διαπλεκόμενες ἐπιχειρήσεις καὶ καθορίζουν τὸ τί μπορεῖ νὰ λέγεται καὶ πότε.

Ἐὰν δὲν ἀπαλλαγῇ ἡ χώρα ἀπὸ αὐτὸν τὸν καρκίνο προκοπὴ δὲν θὰ δοῦμε.
Αὐτὸ ποὺ θὰ δοῦμε θὰ εἶναι ἐθνικὴ συρρίκνωσις (ποὺ ἤδη εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν).

«Ἕνας»