Διαδρομὴ ποὺ ἔφθασε στὸ τέλος της…

Επεὶ δὴ κατήντησε κουτσομπολίστικο καφενεῖο ἡ ἐν λόγῳ δημοσίευσις, ἀπὸ σήμερα «κλειδώνει» καὶ θὰ διαβάζεται μόνον μὲ κωδικό. Τὸ πρῶτο της μέρος ἐδῶ.:

Εἶναι μερικὲς ἑβδομάδες ποὺ ἡ ἐπισκεψιμότης τῆς σελίδος μας ἔχει αὐξηθῆ ὑπερβολικῶς πολύ, ἀναλογικῶς πάντα μὲ τὰ ὅσα συνηθίζαμε νὰ βλέπουμε τὰ τελευταία χρόνια. Τοῦτο σημαίνει, πρακτικῶς, πὼς κάποιες (συνήθως παλαιότερες) σημειώσεις μας ἢ κάποια ἄρθρα μας ἢ τέλος πάντων κάποιες ἔρευνές μας ἔτυχαν μεγάλης δημοσιότητος, πέραν τοῦ συνήθους «ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ» μας, τὸν τελευταῖο καιρό, πού, σὲ γενικὲς γραμμὲς εἶναι μᾶλλον συγκεκριμένο.
Ὅμως, παραλλήλως σημαίνει, μεγαλυτέρα εὐθύνη γιὰ ἐμέναν.

Ἡ ἐν λόγῳ κατάστασις ὅμως ἂν τί νὰ μὲ εὐχαριστήσῃ μὲ ὑπεχρέωσε νᾶ προβληματισθῶ σοβαρά, εἰδικῶς αὐτὴν τὴν περίοδο ποὺ διανύουμε διότι, ὡς γνωστόν, βαθύτατα πιστεύω πὼς δὲν εἶναι πλέον ἐποχὴ γιὰ νὰ διευρύνουμε τὶς (ἐγκυκλοπαιδικὲς καὶ εἰδησεογραφικές, κατὰ κύριον λόγον) γνώσεις μας καὶ νὰ ἑδραιώσουμε τὶς ἀπόψεις μας περὶ τοῦ τί πράγματι συμβαίνει στὴν χώρα, ἐφ’ ὅσον τοῦτο ἔπρεπε νὰ μᾶς ἔχη συμβῆ πρὸ πολλοῦ. Κατ’ ἐμὲ εἶναι μᾶλλον ἐποχὴ ἀνασυγκροτήσεώς μας, ἐπαναπροσδιορισμοῦ μας, ἐσωτερισμοῦ μας σὲ ἔναν βαθμό, «καθαρμοῦ»  μας, καί, ὁπωσδήποτε ἀποφάσεων καὶ ἐντατικοποιήσεως τῆς προετοιμασίας μας γιὰ ὅσα ἔπονται, παρὰ περίοδος ἐξακολουθήσεως τῶν ὅσων μάθαμε νὰ κάνουμε ἔως τώρα. Συνεπῶς τί ῥόλο θά μποροῦσαν νά παίξουν σέ μίαν, καθαρὰ ἀτομικὴ διαδικασία, ὅλα αὐτά πού γράφουμε ἐμεῖς; Καί γιατί νά μή μέ προβληματίσῃ αὐτὴ ὅλη ἡ νέα κατάστασις ἀπό τό νά μέ ἱκανοποιήσῃ; 

Ἕνα ἄλλο στοιχεῖον ποὺ διέκρινα μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀναγνωσιμότητα ἦταν πὼς πάλι καὶ πάλι ἀνατρέχουμε σὲ «ἀνά-μασσημένη» τροφή, τὴν στιγμὴ πού, θεωρητικῶς πάντα, αὐτὰ ποὺ διαβάζονται στὸ διαδίκτυον ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες δὲν εἶναι ἡ πρόσφατος εἰδησεογραφία (ἡ ὁποία, εἰρήσθῳ ἐν παρόδῳ, σὲ γενικὲς γραμμὲς παραμένει πανομοιότυπος ἐδῶ καὶ δεκαετίες), παρὰ μόνον ἡ ἐπιβεβαίωσις τῆς ὁριστικῆς διαλύσεως μίας χώρας. Καί, εἰλικρινῶς, δὲν ξέρω τὴν χρησιμότητα αὐτῆς τῆς τακτικῆς, ἐφ΄ ὅσον, κατ’ ἐμέ, ἀποκρύπτει τὴν ἐμμονικότητα κάποιων νὰ παραμένουν ἐλπίζοντες καὶ ἀναμένοντας κάτι. Καί, τελικῶς, σέ τί μοῦ χρειάζεται ἐμέναν τώρα πιά νά διαπιστώσω πώς τό τάδε πολιτικό «τζάκι» εἶναι πανομοιότυπον μέ τό δείνα, ἐφ΄ ὅσον παραμένει κοινός τόπος διαπιστώσεων πώς μέ αὐτά καί μέ ἐκείνα τά «τζάκια» φθάσαμε ἐδῶ πού φθάσαμε; Δὲν μὲ βοηθᾶ βέβαια σὲ κάτι… Μήπως ὄμως μοῦ κάνει καί κακό, ἐφ΄ ὅσον ἄν τί νά ἑστιάσω ἐκεῖ πού ἐγώ χρειάζομαι καταλήγω, πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι, νά κυττῶ γύρω μου ἀλλά ὄχι σέ ἐμέναν;

Ἡ ἀλήθεια ἀγαπητοί μου εἶναι μία: ὡς χώρα τελειώσαμε κι ἐφ΄ ὅσον τελειώσαμε τὸ νὰ καταπιανόμεθα μὲ τὶς λεπτομέρειες αὐτοῦ τοῦ τέλους δὲν ἔχει κάτι περισσότερο νὰ μᾶς προσφέρῃ, παρὰ μόνον νὰ μᾶς ἀπομειώσῃ σὲ σθένος, σὲ ἀποφασιστικότητα καὶ σὲ διαύγεια. Τὸ νὰ ἐξακολουθοῦμε ἐν ὀλίγοις τὴν συλλογὴ πληροφοριῶν, κατ’ ἐμέ, σὲ μίαν περίοδο πού, σὲ γενικὲς γραμμὲς ἀντιλαμβανόμεθα τὸ τί ἔπεται, εἶναι ὀλίγον …παραπλανητικῶς αὐτοκτονικό.

Ὁπωσδήποτε ὁ καθεὶς ἔχει δικαίωμα νὰ πράττῃ κατὰ πῶς ἀντιλαμβάνεται, ἀλλὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ αὔξησις τῆς ἀναγνωσιμότητος ἐτούτην τὴν περίοδο οὐδόλως μὲ εὐαρέστησε τελικῶς, μὰ μᾶλλον περισσότερο μὲ ἀνησύχησε. Δὲν θέλω λοιπὸν νὰ δρῶ, ἀκόμη καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ὡς μέσον χρονοκαθυστερήσεως γιὰ τοὺς γύρω μου. Ἂς ἀναζητήσουν ἀλλοῦ αὐτὰ τὰ προσχήματα. 

Μὲ ἀφορμὴ αὐτὸ τὸ περιστατικό, ποὺ ἐξακολουθοῦσε, μία ἀκόμη σκέψις ἄρχισε νὰ μὲ ταλανίζῃ παραλλήλως, τὶς προηγούμενες ἡμέρες. Γιὰ πρώτη φορά, σοβαρότατα, προβληματιζόμουν γιὰ τὸν ἐὰν ἔκρινα τὴν διαδικτυακή μου παρουσία πλέον ἀναγκαία ἢ ὄχι.

Ἐφ΄ ὅσον λοιπὸν ἤδη γύρω μας ἀφ΄ ἑνὸς ἡ ὑπέρ-πληροφόρησις εἶναι ἄφθονος ἀφ΄ ἑτέρου δὲ πιστεύω πὼς εἶναι καιρὸς νὰ καθαρίσῃ ἡ «ἧρα ἀπὸ τὸ στάρι, ἡ δική μου παρουσία εἶναι πλέον ἀπολύτως περιττή. Τοῦτον σημαίνει πὼς ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἔχουμε κυριολεκτικῶς κατακλυσθῆ ἀπὸ ὑπέρ-πληροφορίες καὶ ὑπέρ-εἰδησεογραφικὲς ἐνημερώσεις κι ἀπὸ ἀπόψεις ἐπὶ ἀπόψεων καὶ ἀπὸ κραυγὲς κάθε εἴδους, τύπου καὶ …«ἰδεολογίας» (καὶ ὁπωσδήποτε, σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις, χρηματοδοτήσεως!!!), νομίζω πὼς ἐπιβάλλεται πλέον ὁ τόσος θόρυβος νὰ σιγάσῃ κι ὁ καθεὶς ἐξ ἠμῶν νὰ στραφῇ μόνον στὰ τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ νὰ ἀποφασίσῃ, ἐπὶ τέλους, μόνος του γιὰ τὰ πάντα.

Ταὐτοχρόνως ὁ ῥόλος τῆς δικῆς μας σελίδος, σὲ γενικὲς γραμμές, ἦταν περισσότερο  σχολιαστικὸς καὶ ἀποσαφηνιστικὸς καὶ λιγότερο ἐνημερωτικός. Συνεπῶς, θέλαμε δὲν θέλαμε, μὲ τὶς τοποθετήσεις μας «ἐπιδρούσαμε», στὸν βαθμὸ ποὺ μᾶς ἀναλογοῦσε. Πῶς γίνεται ὅμως, εἰδικῶς μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν δεκαετὴ μνημονιακὴ περίοδον, ὅπου οἱ πλεῖστοι ἐξ ἡμῶν ἔνοιωθαν παγιδευμένοι, νά ἀρέσκεσαι στό νά «ἐπιδρᾷς» (λίγο ἢ πολὺ δὲν ἔχει σημασία) στούς γύρω σου; Ἐν τάξει νὰ «ἐπιδράσῃς» γιὰ νὰ «ἀνεβάσῃς ἠθικό», μά πόσο σέ βάθος θά μποροῦσε νά φθάσῃ μία τέτοια «ἐπίδρασις»; Καί, τελικῶς ποιόν θά ἐξυπηρετοῦσε κάτι τέτοιο; Ἐμέναν πού δέν προσέβλεπα σέ κάτι; Τούς ἀναγνῶστες πού σταθερῶς μᾶς ἐμπιστεύονται ἐδῶ καί χρόνια; Ἤ κάποιους ἄλλους γύφτουλες πού ἀρέσκονται νά παπαγαλίζουν ἕτοιμες γνῶμες καί πολυετεῖς κι ἐπίπονες ἀτομικές διερευνήσεις καί διεργασίες; Μήπως ἐκείνους πού, ἀναλόγως τῶν προθέσεών τους, χρησιμοποιοῦν ἰδέες καί κείμενα ἄλλων, γιά νά προωθήσουν τούς σκοπούς τους; Καί γιατί ἐγώ νά εἶμαι τελικῶς ἀμέτοχη ὅταν διαπιστώνω πώς σέ ἀμέτρητες περιπτώσεις δικά μου κείμενα ἤ δικά μου συμπεράσματα ἔχουν χρησιμοποιηθῆ ἀπό ἐπιτηδείους γιά νά ἰσχυροποιήσουν τίς θέσεις τους;

Ἐὰν μάλιστα πιστεύῃς (γιὰ τὸν ἑαυτόν σου) βαθύτατα στό χρέος-εὐθύνη τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως ὑπάρχει κάποιος λόγος νά θέλῃς νά ἐξακολουθήσῃς νά συμμετέχῃς (ἀκόμη καὶ ἀδόλως ἤ ἐμμέσως) σέ αὐτό τό γαϊτανάκι; Δέν ἀντιβαίνει τοῦτον στίς ἀρχές σου;;

Ἀντιβαίνει καί, φυσικά, κάτι τέτοιο δὲν μοῦ ἀρέσει, ἰδίως τώρα ποὺ πιστεύω πὼς ἐὰν ἀπολύτως μόνοι μας ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα δὲν σκεφθοῦμε, ἀποφασίσουμε, πράξουμε γιὰ τὰ πάντα, δὲν δικαιούμεθα καὶ νὰ λογιζόμεθα ἐν δυνάμει ἐλεύθερα (καὶ …ζωντανά!!!) ὄντα. Ἤ, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἐὰν δὲν κυττάξουμε τοὺς ἑαυτούς μας κατάματα, θεωρῶντας τους ἱκανοὺς καὶ ἀξίους νὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη τῆς ζωῆς τους μὲ συνέπεια, δὲν θὰ δικαιούμεθα χῶρο ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Σαφές, ἁπλὸ καὶ ἀπόλυτον. 

Ζυγίζοντας λοιπὸν τὰ δεδομένα μου, ἀλλὰ καὶ τὸν ῥόλο τῆς σελίδος μας, εἰδικῶς αὐτὴν τὴν περίοδο, ἄρχισα νὰ συνειδητοποιῶ πὼς αὐτὸς ὀ ῥόλος μας χάνει ἀξία καὶ μᾶλλον λειτουργεῖ ὡς ἐπιβραδυντικὸς παράγων. Ἀκόμη κι ἐὰν ὅμως, κατ’ ἐλάχιστον, θὰ μπορούσαμε νὰ «ἐπιδράσουμε» ἔτσι, δὲν θὰ τὸ ἤθελα.

Ἐπὶ πλέον ὡς ἄτομον δηλώνω (κάτι ποὺ νομίζω πὼς πηγάζει εὔκολα ἀπὸ τὰ κείμενά μου) πὼς ὅ,τι ἔγραψα, γιὰ ὁποιοδήποτε θέμα, τὸ ἔκανα μὲ τὴν καρδιά μου. Ἐὰν αὐτὸ ἦταν ἔρευνα, κατέθετα ἱκανοποιημένη καὶ ἀνακουφισμένη τὰ ἀποτελέσματά της. Ἐὰν ἦταν  ἔνα κείμενον σχολιασμοῦ, κατέθετα πάλι μὲ ἐντιμότητα τὶς σκέψεις μου. Ἐὰν ἦταν ἔνα κείμενον αὐτοπροσδιορισμοῦ, πάλι μὲ χαρά, κατέθετα τὰ ἀτομικά μου συμπεράσματα καὶ βήματα. Στὴν οὐσία ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικτυακὴ παρουσία μου ἦταν μία δημοσία ὁμολογία-κατάθεσις τῆς ἀτομικῆς μου διαδρομῆς. Καί, τώρα εἰδικῶς, αὐτὸ τὸ μέρος αὐτῆς τῆς διαδρομῆς μου ἔχει πλήρως, κατ’ ἐμέ, ὁλοκληρωθῆ, σὲ δημόσιο ἐπίπεδον καὶ πρέπει νὰ ἐξακουλουθήσῃ σὲ ἀπολύτως προσωπικό.
Ποῖος ὀ λόγος νά παραμένω ἐάν ὅσα εἶχα νά πῶ τά εἶπα καί ἐάν ὅσα ἀνεκάλυψα τά ἔχω ἤδη μοιρασθῆ μαζύ σας κι ἐάν ὅσα εἶχα νά μοιρασθῶ τά ἔχω μοιρασθῆ;

Εἶναι χρόνια ποὺ δηλώνω δημοσίως πὼς ὁ δικός μου ῥόλος (ἐὰν μπορούσαμε νὰ τὸν ἐννοήσουμε σὰν κάτι τέτοιο) δὲν εἶναι τὸ νὰ συγκεντρώσω ὁπαδούς, νὰ «συλλέξω» ἀκροατήρια καὶ νὰ …ἐξαργυρώσω τὴν ὁποιανδήποτε (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) δημοσιότητα μὲ κάτι. Ὅλη ἡ παρουσία μου στὸ διαδίκτυον ἦταν μία δική μου, προσωπικὴ ἀνάγκη νὰ μοιράζομαι τὶς σκέψεις μου, τοὺς φόβους μου καὶ τὰ βήματά μου.

Ἡ ἄρνησίς μου λοιπὸν νὰ διεκδικήσω ἀμοιβὴ γιὰ τὸν χρόνο καὶ τὸν κόπο μου ἦταν ἀπολύτως ἀδιαπραγμάτευτες ἀποφάσεις, ἐνᾦ ἡ δέσμευσίς μου νὰ ὑποστηρίξω, γιὰ ὅσο θὰ ἀντέχω, αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα, ἦταν πλήρως καὶ βαθύτατα συνειδητή. Στὸ ἐλάχιστον δὲν ἔχουν ἀλλάξη λοιπὸν οἱ θέσεις μου, ἀλλά, τώρα πιά, ἄλλαξε ὁ σκοπός μου.

ἡ συνέχεια …«κλειδωμένη»!!!

Τὸ δημοσίευμα, μαζὺ μὲ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, ποὺ ἔχουν «κλειδωθῆ» ἢ «κατεβῆ», ὅπως πρὸ ἀνέφερα, ἐξέπεσε σὲ διαδικτυακὸ …καφενεῖο ποὺ σκοπό του κατήντησε νὰ ἔχῃ τὸ κουτσομπολιό, κάτι ποὺ ἐξ ἀρχῆς ἔχω δηλώση πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορον μὰ καὶ ἐπιβαρυντικό, γιὰ τὰ ὅσα χρειάζομαι ὡς ἄτομον, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ ὅσα πράγματι κι ἀπὸ καρδιᾶς ἐπεδίωκα καὶ  ἐπιδιώκω.

Τὰ άναφερόμενα στὴν σούφρα, ἦσαν ὅλα ἀληθῆ καὶ οὐδὲ μία γραμμὴ ἀποσύρεται, διότι, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, ἐγὼ δὲν ἔχω κάτι νὰ χάσω, ἐν ἀντιθέσει μὲ ἐκείνην, πού, ἐπὶ πλέον, μᾶς φορτώθηκε μὲ τσιρίδες, ἀπειλὲς καὶ προειδοποιήσεις. Οὔτε καὶ φοβᾶμαι τὶς ἀπειλές της καὶ τὶς παρασκηνιακές της δράσεις, οἱ ὁποῖες, αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἔχουν ξεπεράση κατὰ πολὺ τὰ ἐσκαμμένα.
Ἀναμένω λοιπὸν μὲ χαρὰ (καὶ μοῦ εἶναι ἀδιάφορα) ὅσα σκοπεύει νὰ κάνῃ, ἐνᾦ θὰ εἶναι μία θαυμασία εὐκαιρία γιὰ νὰ δοῦμε τὸ ποιὸς εἶναι ποιός. Ἐὰν πάλι δὲν ἔχει προλάβη νὰ κρατήσῃ ἀντίγραφο τῶν ὄσων ἔχουν δημοσιευθῆ, εὐχαριστῶς θὰ τῆς τὰ στείλω γιὰ νὰ διαθέτῃ τὸ ἀναγκαῖον ἀποδεικτικὸ ὑλικό, πρὸ κειμένου νὰ στοιχειοθετήσῃ ἐπαρκῶς τὰ ὅσα ἰσχυρίζεται, τώρα ποὺ θὰ στραφῆ ἐναντίον μου.
Τὸ κείμενον λοιπὸν θὰ παραμείνη «κλειδωμένο» (μὲ κωδικό!), γιὰ τὴν ὥρα, ἀκριβῶς διότι μὲ κούρασαν τὰ κουτσομπολίστικα. Ἐὰν ἀπαιτηθῇ θὰ «ξεκλειδωθῇ».

Ὅσο γιὰ τοὺς σχολιαστές, ποὺ τοὺς εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδιᾶς, εἴτε ἔγραψαν κάτι θετικὸ εἴτε ἀρνητικό, θὰ τοὺς λυπήσω ὀλίγον, ἀλλὰ ἐπίσης τὰ σχόλιά τους θὰ «κλειδωθοῦν», μαζὺ μὲ τὸ κείμενον, διότι κουράστηκα μὲ τὸ νὰ διαβάζω, νὰ ἀπαντῶ καὶ νὰ …«δικαιολογῶ» τὰ ἀδικαιολόγητα.

Θὰ ἐπανέλθω συντόμως μὲ βιβλιοπαρουσιάσεις…

Φιλονόη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Διαδρομὴ ποὺ ἔφθασε στὸ τέλος της…

  1. φαινεται η αγωνια σας. Δεν μπορω να το διαβασω με επιμελεια το κειμενο αφου δεν βοηθουν πια τα ματια μου. Απλαστην απορια σας για την μεγαλη επισκεψιμοτητα θα σας δωσω μια «σημερινη» εξηγηση!
    Σημερα βτηκα ενα σημειωμα οπου ειχα καποθ «βαλει» με αρθρα σασσχετικα με την δημιουργια καταφυγιων και προβλεψη επερχομενων δεινων απο κυβερνησεις , ενα γραμμα νορβηγου για τοθεμα και μια επισημναση οτι το 2012 των συμφορων θα ηταν τελικα το 2021!
    Πριν λιγο ξυπνωντας θυμηθηκα να τα ξαναδω ολα, σας εψαξα συο τουιτερ κι επεσα στο κλουβι!
    Ελπιζω να προλαβω να δω παλι τι μου ειχε κανει εντυπωση το 2011!
    Μην απορειτε γιατι! Μετα τοσων χρονων αρθρογραφια, εχετε σπειρει μνημες διαλογους και αντιλογους!

    Συγχωρειστε το ατονικό. Ο κοσμος μου -θαμπος- ειναι 10 εκ Τοσο οσο να διαβαζω την οθονη του κινητού!
    Χαιροιτε και υγιαινοιτε

    Μαρία

Leave a Reply