..μά, σὲ ἕναν μεγάλο βαθμό, ἡ δική μας παραίτησις…
…ὅπως φυσικὰ καὶ τὸ πῶς, ἐμεῖς, καλούμεθα νὰ διαχειρισθοῦμε σήμερα τὰ ἀποτελέσματά τους, μὰ καὶ ἡ στάσις ποὺ θὰ υἱοθετήσουμε. Εἶναι οἱ ἀποφάσεις ποὺ δὲν λαμβάνονται ἀπὸ ὀλιγωρία καὶ φόβο.
Εἶναι ὅμως κι ὅλο τὸ σύστημα πεποιθήσεών μας, ποὺ ἀρνούμεθα, ἀκόμη, σὲ μεγάλον βαθμό, νὰ ἀναθεωρήσουμε.

Ὅσο κι ἐὰν φαντάζῃ ὀξύμωρον, εἰδικῶς στὶς ἡμέρες μας, αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ γίνουμε. Μικρὲς «θεές», μὰ καὶ μικροὶ «θεοί», ποὺ πατῶντας ἐπάνω στὴν Σοφία θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἐπαν-ἐξοπλισθοῦμε ὅσο χρειάζεται, γιὰ νὰ πολεμήσουμε καὶ νὰ νικήσουμε.

Ἡ μεγάλη προδοσία ποὺ βιώνουμε ὡς λαός, τὶς τελευταῖες δεκαετίες, δὲν εἶναι τόσο αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὰ ἐθνικά μας ζητήματα, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ δὲν ὁμολογῶνται. Εἷναι αὐτὰ ποὺ ψιθυρίζονται καὶ αὐτὰ ποὺ ὀσμιζόμεθα. Εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀπεφασίσθησαν, ἐν τῇ ἀπουσίᾳ μας, γιὰ τὸ ἐὰν θὰ μᾶς ἐπιτραπῇ ἢ ὄχι νὰ ἐπιβιώσουμε. Εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀπέκρυψαν καὶ ἡ ἀλλοίωσις τῆς Ἱστορίας μας. Εἶναι τέλος πάντων κάθε παγίδευσις, κάθε προπαγάνδα, κάθε ἀποσιώπησις, μὰ κυρίως εἶναι τὰ ἀναπάντητα «γιατί», ποὺ οὐδέποτε μᾶς ἐπετράπη ἀκόμη καὶ νὰ ὑποψιασθοῦμε πὼς ὑπάρχουν καὶ πὼς ὀφείλουμε νὰ τὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ τὰ διερευνήσουμε.

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην, τώρα, εἰδικῶς τώρα, ποὺ τὸ τέλος διαφαίνεται, ἀρχίζει καὶ γίνεται ἀντιληπτὸ τὸ τί εἴμαστε -ἢ δὲν εἴμαστε- ἐμεῖς, τὸ τί κάνουμε -ἢ δὲν κάνουμε- ἐμεῖς μὰ κυρίως τὸ τί θέλουμε -ἢ δὲν θέλουμε ἐμεῖς…
Εἶναι λοιπὸν κι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς προσπεράσαμε ὡς μὴ σημαντικά, μὰ κι αὐτὰ ποὺ πιστεύσαμε γιὰ ἀδύνατα.
Εἶναι αὐτὰ ποὺ φοβηθήκαμε νὰ πλησιάσουμε κι αὐτὰ ποὺ περιφρονήσαμε.
Εἶναι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀκραίως γελοιοποιημένα ἀπὸ δεκάδες παπαγάλους, ποὺ μᾶς ἔκαναν νὰ κύψουμε τὴν κεφάλι μὲ ντροπὴ καὶ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ τὰ χαρακτηρίσουμε ὡς δευτερεύοντα ἢ καὶ ἀνούσια.

Δὲν εἶναι μόνον οἱ προδοσίες λοιπόν.
Εἶναι μία ἐπιβεβλημένη ἀπὸ ἔξωθεν (ἀλλὰ υἱοθετημένη πλέον ἀπὸ ἐμᾶς) ἡττοπάθεια ποὺ πατᾶ ἐπάνω στὴν ἄγνοια καὶ στὶς ἀλλοιώσεις.
Εἶναι οἱ φόβοι ποὺ μᾶς σκιάζουν τὸ φῶς τῆς Ἀληθείας.
Εἶναι τὸ Χρέος ποὺ  ἐκτοπίσαμε λόγῳ τῶν καθημερινῶν μας ἀναγκῶν.

Καί, τελικῶς, εἶναι ἡ ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς ἀναζήτησις λύσεων. Εἶναι καὶ  οἱ φροῦδες ἐλπίδες μας ποὺ μᾶς καθησυχάζουν ἀναμένοντας μία στρατιὰ «ἀπὸ μηχανῆς θεῶν»…
Ζητᾶμε ἐναγωνίως ἔναν «στρατηγὸ» γιὰ νὰ μᾶς ὀδηγήσῃ, λησμονῶντας πὼς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι πλέον νὰ μετουσιωθοῦμε καὶ σὲ στρατιῶτες καὶ  σὲ στρατηγοὺς καὶ σὲ ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας μόνοι μας!!!
Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, τὸ δικαίωμα τῆς δικῆς μας Ἐλευθερίας δὲν πρόκειται κάποιος νὰ μᾶς τὸ προσφέρῃ, δίχως μεγάλα ἀνταλλάγματα καὶ περιορισμούς. Τὸ δικαίωμα αὐτὸ εἶναι δικό μας Χρέος νὰ τὸ ἐπαναδιεκδικήσουμε καὶ νὰ τὸ ἐπανακτήσουμε.

Δὲν εἶναι λοιπὸν τόσο οἱ προδοσίες, γνωστὲς κι ἄγνωστες, μικρὲς ἢ μεγάλες, ποὺ μᾶς ἔφεραν σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖον. Εἶναι μία εὐρυτέρα παραίτησις, ποὺ ἀκινητοποιεῖ, θολώνει τὶς σκέψεις καὶ περιορίζει τὶς ὁρατότητες.
Κι ἐμεῖς αὐτὸ καλούμεθα νὰ ξεπεράσουμε καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε.
Οἱ προδοσίες φαντάζουν ἀστεῖες κι ἀνούσιες ἐμπρὸς σὲ ὅλο αὐτὸ ποὺ μόνοι μας δομήσαμε καὶ ἐπιβάλλεται, γιὰ καθαρὰ λόγους ἐπιβιώσεως πλέον, νὰ γκρεμίσουμε μόνοι μας, γιὰ νὰ ἀντικρύσουμε τὸν Ἥλιο ὅπως εἶναι κι ὄπως μᾶς πρέπει.

Φιλονόη

εἰκόνα

 

Κείμενον ἀπὸ τὸ (κλειστὸ πλέον-μὰ πάντα ἀγαπημένο)  arxisame.gr.