Τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ Εὐρώπη καταῤῥέει…
Τὴν ὥρα ποὺ ὅλο τὸ κρατίδιον «Ἑλλαδοκαφριστάν» ἀποδομεῖται…
Κάπου γύρω μας, σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ πλανήτου, μὰ κυρίως αὐτῆς τῆς χώρας, κάποιοι, λιγοστοί, ἀνατρέχουν στὶς μοναδικὲς ἐκεῖνες ἀρχὲς τῆς δημιουργίας.
Νέοι ἄνθρωποι, παιδιὰ συνήθως, ἀνακαλύπτουν, δημιουργοῦν, γεννοῦν ἐκ τοῦ μηδενὸς ἰδέες, λύσεις, προτάσεις, ἐφευρέσεις… Καὶ φαντάζουν, μέσα στὴν συνολικὴ καταστροφή, ὡς ….παράλογες ἐξάρσεις, ἄκαιρεες καὶ ἐκτὸς πραγματικότητος, ὅλα αὐτά.

Μὰ δὲν εἶναι.
Ἡ Ἀνάγκη τοῦ Ἀνθρώπου τώρα πιὰ εἶναι ἄλλη… Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν διατήρησιν καὶ τὴν συντήρησιν τοῦ σάπιου καὶ τοῦ παλαιοῦ, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως τώρα πιά,  ἀπὸ διαρκῶς αὐξανομένους σὲ ἀριθμὸ συμπολῖτες μας, γίνεται συνειδητό, ἀλλὰ μὲ τὴν προσήλωσίν μας στὸ νέο, στὸ ἐποικοδομητικό, στὸ δημιουργικό.
Βαρύ, δύσκολο ἀλλὰ Ἀναγκαῖον.

Ὅταν ἕνα οἰκοδόμημα, ποὺ ἔχει κτυπηθεῖ ἄσκημα ἀπὸ τὸν σεισμό, προσπαθοῦμε νὰ τὸ κρατήσουμε ὄρθιο, ἀναλώνοντας τὶς δυνάμεις μας σὲ συντηρήσεις καὶ μπαλώματα, τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνουμε εἶναι νὰ καταῤῥεύσῃ συντόμως τὸ οἰκοδόμημα καὶ νὰ μᾶς πλακώσῃ.
Ἀντ’  αὐτοῦ πλέον, ἀπὸ τὸ νὰ …«μπαλώνουμε» καθημερινῶς διαρκῶς αὐξανόμενες σὲ μέγεθος καὶ ἀριθμό, τρύπες, ὀφείλουμε σιγὰ σιγὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν παγίδα καὶ νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ μηδὲν τὰ πάντα.
Καὶ γιὰ αὐτὴν τὴν ἀναγέννησιν τώρα πιὰ ἀπαιτεῖται ἀπὸ ὅλους μας νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ νὰ καταθέσουμε τὰ καλλίτερά μας στοιχεῖα, ἐὰν πραγματικὰ θέλουμε κάτι ὄμορφο καὶ ὑγειὲς νὰ ἐπικρατήσῃ στὸν πλανήτη μας..

Φιλονόη

εἰκόνα