Θὰ πληρώσουμε πολὺ ἀκριβὰ φίλε μου…

Θὰ πληρώσουμε γιὰ τὶς ἀδυναμίες μας, γιὰ τὶς «διπλωματικότητές» μας καὶ γιὰ τὶς εὐκολοπιστίες μας…
Θὰ πληρώσουμε γιὰ τοὺς συμβιβασμούς μας, γιὰ τὶς
ἐκπτώσεις μας καὶ γιὰ τὶς σιωπές μας…

Θὰ πληρώσουμε γιὰ τὴν ἠθελημένη μας ἀμάθεια-ἡμιμάθεια, γιὰ τὴν συνειδητὴ ἀνιστορικότητά μας καὶ γιὰ τὴν κάθε ἀτομικὴ (πρισματικὴ) ὁπτική μας.
Θὰ πληρώσουμε γιὰ τὴν κάθε ἐμπάθειά μας, γιὰ τὴν κάθε ἐρμηνεία μας καὶ γιὰ τὴν κάθε (διασπαστικὴ) ἐμμονή μας.
Θὰ πληρώσουμε γιὰ τὸν κάθε «-ισμό» μας, γιὰ ὅλες τὶς προκαταλήψεις μας καὶ τὶς προσκολλήσεις μας.
Θὰ πληρώσουμε γιὰ τὸν ὠχαδελφισμό μας, γιὰ τὴν ἀδιαφορία μας καὶ γιὰ ὅλα τὰ ὑποχωρητικὰ
βολέματά μας… 

Θὰ πληρώσουμε φίλε μου… Θὰ πληρώσουμε ἀκριβότερα ἀπὸ ὅσο ἀντέχουμε, πρὸ κειμένου νὰ ταρακουνηθοῦμε τόσο, ὅσο χρειάζεται, μήπως καὶ ἐπιτύχουμε νὰ …ἀναγεννηθοῦμε. Θὰ πληρώσουμε τόσο ὅσο νὰ ὑποχρεωθοῦμε μόνοι μας, δίχως ἐλπίδες, σωτῆρες καὶ χεῖρες βοηθείας, νὰ ἐξέλθουμε τῶν αὐτοπαγιδεύσεών μας καὶ τῶν αὐτοκαταστροφικῶν μας συμπεριφορῶν. Θὰ πληρώσουμε τόσο, ὅσο νὰ ξανά-μάθουμε τᾶ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ ἐπανεκκινήσουμε τὸν κόσμο μας σὲ ἄλλες βάσεις, μὲ ἄλλους ὅρους καὶ μὲ ἄλλους, ἀνωτέρους, σκοπούς…

Πονᾶ ἡ συνειδητοποίησις ἐτούτη… Πονᾶ κάθε ἕναν, ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὶς σὲ βάθος ἀλλοιώσεις μας… Πονᾶ καὶ τρομάζει…
Μά, ἀπὸ τὴν ἄλλην, εἶναι κατανοητὴ ἡ ἀναγκαιότης αὐτῆς τῆς πληρωμῆς καὶ ἀναμένεται μὲ δέος. Μία προσμονὴ ὀδυνηρή, ποὺ ὅμως, σιγά-σιγά, γίνεται ἀντιληπτὸ πὼς θὰ μᾶς λυτρώση ἀπὸ πρό-αἰώνια δεσμὰ γιὰ νὰ ξεκινήσουμε τὴν κοπιώδη πορεία μας πρὸς τὴν Ἀνάστασιν. Μία πορεία ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τῆς διαφύγουμε μὰ ποὺ γιὰ νὰ ξεκινήσῃ ἀπαιτεῖται πρωτίστως νὰ ἀπαλλαγοῦμε πλήρως ἀπὸ κάθε βαρίδι πού, συνειδητῶς ἢ μή, μᾶς κρατᾶ τελματωμένους. 

Κάθαρσις λέγεται αὐτὴ ἡ διαδικασία τῆς «πληρωμῆς». Κάθαρσις. Κάθαρσις σὲ βάθος καὶ στὸ Ὅλον. Κι ἐὰν προσπαθήσουμε νὰ τὴν ἀποφύγουμε πολὺ ἁπλᾶ θὰ ἀπωλέσουμε καὶ κάθε πιθανότητα ἐπιβιώσεώς μας. Ὁπότε, ὅσο κι ἐὰν μᾶς τρομάζῃ, βέλτιστον ὅλων εἶναι νὰ δοῦμε κατάματα τὴν πραγματικότητά μας καὶ νὰ προετοιμασθοῦμε, ὅσο τὸ δυνατόν, πρὸ κειμένου νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε μὲ τὸ κεφάλι ὄρθιο καὶ τὸ βλέμμα στραμμένο πρὸς τὸ αὔριο. Ἐκεῖ ποὺ ὀφείλαμε πάντα νὰ ἑστιάζουμε, ἀλλὰ φοβηθήκαμε νὰ τολμήσουμε.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογὴ παρὰ μόνον νὰ πολεμήσουμε ἀποφασισμένοι γιὰ ὅλα. Δὲν θὰ μᾶς χαρισθῆ κάτι, διότι, τώρα πιά, δὲν δικαιούμεθα κάτι. Ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀπαιτεῖται νὰ τὰ ἐπανακτήσουμε.

Θὰ πληρώσουμε φίλε μου… Θὰ πληρώσουμε γιὰ τὰ λάθη μας τὰ ἀτομικὰ καὶ τὰ συλλογικά. Θὰ πληρώσουμε διότι χρειάζεται νὰ πληρώσουμε, πρὸ κειμένου νὰ μάθουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Θὰ πληρώσουμε διότι μόνον μέσα ἀπὸ μίαν τέτοιαν διαδικασία πόνου μαθαίνει ὁ ἄνθρωπος, ἰδίως ἐὰν ἔχῃ πιστεύσῃ πὼς …διέφυγε τῆς πληρωμῆς.

Καὶ εἶναι ἀστεῖο νὰ κυττᾷς γύρω σου φίλε μου καὶ νὰ διακρίνῃς τὴν μουδιασμένη ἀδράνεια δίπλα στὴν ἀναισχυντία τῆς ὕβρεως, ποὺ συνυπάρχουν …«ἁρμονικά», σὲ ἕναν κόσμο ποὺ καταῤῥέει κι ἑτοιμάζεται νὰ «καταπιῇ» τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες στὸν θάνατό του… Καὶ εἶναι πικρὸ νὰ ἀντιλαμβάνεσαι πὼς ἀκόμη ὑφίστανται γύρω μας πολλοὶ ποὺ ἀρνῶνται ἢ ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν πὼς δὲν θὰ ὑπάρξη συνέχεια σὲ αὐτὴν τὴν κατάντια… Καὶ εἶναι ἀπελπιστικὸ νὰ συνειδητοποιῇς πὼς ὅλος ἐτοῦτος ὁ «χυλὸς» ἐπιχειρεῖ νὰ διαφύγῃ τῆς πληρωμῆς, ὄχι διαχωρίζοντας τὴν πορεία του, ἀλλὰ παραμένοντας μέσα στὴν λάσπη καὶ ἐλπίζοντας…

Ναί, δὲν «τὰ φάγαμε ὅλοι μαζύ», ἀλλὰ ἀνεχθήκαμε καὶ συμβιώσαμε μὲ αὐτοὺς ποὺ τὰ «ἔφαγαν μόνοι τους». Ναί, δὲν ἀδικήσαμε, ἀλλὰ ἀνεχθήκαμε αὐτοὺς ποὺ ἀδίκησαν. Ναί, δὲν προδώσαμε, ἀλλὰ ἐπιτρέψαμε στοὺς προδότες νὰ βασιλεύουν…
Καί, τελικῶς, ἀκόμη καὶ σήμερα, αὐτὴν τὴν ὥρα δῆλα δή, ποὺ ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας ἐπικρεμᾶται ἡ τουρκικὴ σπάθα, ἐμεῖς ἐλπίζουμε σὲ …θαύματα καὶ ἀπὸ μηχανῆς θεούς…
Ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ οἱ διακόπτες, ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλον, «κατεβαίνουν», ἂν τί νὰ στραφοῦμε σὲ ἐμᾶς, ἀναζητῶντας ἰδέες διαφυγῆς μας, οὐσιαστικῶν συμμαχιῶν καὶ ἐξ ἀνάγκης συμπολεμιστές, ἐμεῖς παραμένουμε μαλθακοὶ καὶ κυττᾶμε γύρω μας γιὰ βοήθεια… Ἀκόμη καὶ τώρα ποὺ εἶναι κοινὸς τόπος ἡ συνειδητοποίησις τοῦ τέλους, ἐμεῖς κάτι ἀναμένουμε… 

Θὰ πληρώσουμε φίλε μου… Θὰ πληρώσουμε γιὰ ὅλα… Θὰ πληρώσουμε γιὰ αἰώνων ὑποχωρήσεις, γιὰ χρονίζουσες ἐκπτώσεις καὶ γιὰ ὅλην τὴν δουλικότητα ποὺ ἐπιτρέψαμε νὰ μᾶς ποτίσῃ. Θὰ πληρώσουμε διότι ἐὰν δὲν πληρώσουμε τὸ τίμημα, δὲν γίνεται νὰ «ἐξαγοράσουμε» τὴν ἐν τῷ συνόλῳ Ἐλευθερία μας. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ αὐτὴ ἡ «ἐξαγορὰ» περιλαμβάνει τὰ πάντα, τὸ τίμημά μας θὰ εἶναι τὸ ὑψηλότερον δυνατόν, πρὸ κειμένου νὰ λάβουμε ὡς ἀντάλλαγμά του, τὸ μέγιστον δυνατὸν ἀντίκρυσμα. 

Φιλονόη

εἰκόνα 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply