Θά τά καταφέρουμε;

Ἤ δέν θά τά καταφέρουμε;
Ὄχι μόνον σὰν ἄτομα μά, ἰδίως, ὡς λαός.
Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα μᾶς ταλανίζει ὅλο καὶ συχνότερα… Μά ὑπάρχει ἀπάντησις πού νά μᾶς βεβαιώνῃ γιά τό ἔνα ἤ γιά τό ἄλλο;

Στὸ σύνολό μας, ὡς κοινωνίες, γιὰ διαφορετικοὺς ἴσως λόγους ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν, αἰσθανόμεθα ἀφ΄ ἑνὸς παγιδευμένοι καί, ἀφ΄ ἑτέρου μουδιασμένοι. Κι ὅσο κυλᾷ ὁ καιρός, τόσο τὸ μούδιασμα, ποὺ φθάνει στὰ ὅρια τῆς ἀδιαφορίας, ἐξαπλώνεται μέσα μας καὶ γύρω μας.

Ἐρωτήματα τοῦ τύπου «ποῦ πᾶμε;», «ποῦ θά καταλήξουμε;», «θά τά καταφέρουμε;» ὅλο καὶ συχνότερα ἐκφράζονται ἀνοικτά, ἀπὸ διαφορετικὲς πλευρὲς καὶ διαφορετικοὺς συνανθρώπους μας, γιὰ διαφορετικοὺς πάντα λόγους.
Ἐὰν ἐξαιρέσουμε δὲ κάποιους οἱ ὁποίοι συνειδητῶς (λόγῳ -προσκαίρου- βολέματος) ἢ ἀκόμη καὶ ἀσυνειδήτως (λόγῳ ἀντιληπτικῆς ἀδυναμίας) υἱοθετοῦν θέσεις καὶ συμπεριφορὲς ἐφησυχασμένων, στὸ σύνολόν τους, γενικῶς, οἱ κοινωνίες μας ἐνστικτωδῶς ἀναμένουν κάτι, ἀσαφὲς μὰ μεγάλο, ὅσο καὶ ἰδιαιτέρως ἀπειλητικό, δίχως ὅμως νὰ μποροῦν νὰ τὸ προσδιορίσουν. Ἐκ παραλλήλου διαφόρου τύπου προφητείες καὶ προφῆτες (μὲ ἢ χωρὶς εἰσαγωγικά, κατὰ τὰ πιστεύω τοῦ κάθε ἑνὸς) «ἐναποθέτουν» πληροφορίες ἀναφορικῶς μὲ τὰ ἐπερχόμενα, καταλήγοντας, συνήθως, σὲ ἔνα γενικό, ἀσαφὲς κι ἀόριστον: «θὰ τὰ καταφέρουν οἱ πιστοὶ ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον». Διότι, τελικῶς, αὐτὸ ποὺ λησμονοῦν ἅπαντες οἱ ἐνασχολούμενοι μὲ τὸ θέμα εἶναι τὸ αὐτονόητον: ἡ πίστις, ὡς κατάστασις, εἶναι ἱκανὴ στόν νά κρατᾷ διαρκῶς συνδεδεμένο τόν ἄνθρωπο μέ τό θεῖο. Ὅμως στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων χρησιμοποιεῖται ὡς …μπαστουνάκι γιά νά κρυφθῇ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τίς δικές του εὐθῦνες μά, κυρίως, ἀπὸ τὸ θεῖον.

Ὅμως αὐτὰ εἶναι, λίγο ἔως πολύ, κοινῶς ὁμολογούμενα.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἢδη ὁ πλανήτης μας ἔχει δώση «σημάδια» καὶ «μηνύματα» γιὰ τὸ ποῦ ὁδεύουμε, ποὺ ἐὰν τὰ ἐπεξεργασθοῦμε, μὲ καθαρὰ λογικὰ κριτήρια, εὔκολα θὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς πράγματι ἔπονται μεγάλες ἀνατροπὲς καί, κυρίως, μεγάλες καταστροφές. Μᾶλλον δῆλα δὴ σὲ ἐπιδεινώσεις τῶν συνθηκῶν διαβιώσεώς μας ὁδεύουμε, ἀλλὰ οὐδεὶς δύναται νὰ προσδιορίσῃ ἐπακριβῶς τὸ ποῖες θὰ εἶναι αὐτές. Καί, μέσα σὲ ὅλα αὐτά, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα, ἀπὸ τὴν μία πλευρά, ἅπαντες σχεδὸν «διαισθάνονται» πὼς κάτι «ἔρχεται», τὸ ὀξύμωρον εἶναι πὼς ἀρνῶνται νὰ πράξουν ὅσα ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ προετοιμασθοῦν καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουν, σὲ κάποιον βαθμό, κάποια ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀσαφῆ ἐπερχόμενα.

Ὅλα ὅσα ἔπονται, σὲ ἔναν, μικρὸ κατ’ ἐμέ, βαθμὸ θὰ σχετίζονται μὲ ἀνθρώπινες δραστηριότητες, μά, ἐν τῷ συνόλῳ τους θὰ προέρχονται ἀπὸ τοὺς «μηχανισμοὺς ἀποκαταστάσεως βλαβῶν» τοῦ ἰδίου τοῦ πλανήτου. Ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, «ὁ πλανήτης ὅταν τείνῃ πρὸς τὴν καταστροφή, ἐνεργοποιῇ μηχανισμοὺς ἀποκαταστάσεως τῶν βλαβῶν του, «καταπίνοντας» καὶ «καθαρίζοντας» ὅλα τὰ περιττά». Καί, αὐτὴν τὴν στιγμή, τὰ «περιττὰ» εἴμαστε ἐμεῖς καὶ ὅλα ὅσα ἐκ τῶν δραστηριοτήτων μας τὸν καταστρέφουν, μὲ πρῶτα καὶ κύρια ἐκεῖνα ποὺ ἀγνοοῦν, περιγελοῦν καὶ περιφρονοῦν τὴν Φυσικὴ ὁδό.

Ἐμεῖς, ὡς ἀπολύτως ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὶς Φυσικὲς λειτουργίες καὶ τοὺς Φυσικοὺς Νόμους ποὺ διέπουν τὰ πάντα στὸν κόσμο μας, ἀκόμη καὶ τώρα, δυσκολευόμεθα νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ ποῦ ἀκριβῶς διαβιοῦμε, τὸ πόσο ἀῤῥήκτως συνδεδεμένοι παραμένουμε μὲ τὶς φυσικὲς διεργασίες μά, κυρίως, ἀρνούμεθα, συνειδητῶς ὅλο καὶ περισσότερο, νὰ ἐνεργοποιήσουμε ὅλα ἐκεῖνα πού, ἔως τώρα, ἐπέτρεψαν στὴν ἀνθρωπότητα νὰ ἐπιβιώσῃ στὴν διάρκεια τῶν αἰώνων. Συνεπῶς, ναὶ μὲν διαισθανόμεθα πὼς κάτι ἔρχεται, ἀλλὰ ἀδυνατοῦμε -ἢ κι ἀρνόυμεθα- νὰ τὸ προσδιορίσουμε καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ προετοιμασθοῦμε σὲ ἔναν βαθμὸ μά, κυρίως, νὰ ἀποφασίσουμε πὼς πρέπει κι ἐπιβάλλεται νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε.

Τί ἐννοῶ;
Τὸ πασιφανές… Ἡ ἀνθρωπότης ἔχει ἐπιβιώση μέσα ἀπὸ ἀπίστευτες κι ἀπερίγραπτες στιγμὲς βιαιότητος καὶ καταστροφῶν, ἀποδεικνύοντας, ἐμμέσως μὰ σαφῶς, πὼς τελικῶς ὁ πλανήτης δὲν θέλει νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ αὐτήν, παρὰ μόνον τὴν «βοηθᾶ» νὰ ἐπανέλθῃ στὶς φυσικὲς ὁδούς.
Ἐτοῦτο ἔχει ἐπαναληφθῆ ἀμέτρητες φορές, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς γνωστῆς κι ἀγνώστου ἱστορίας μας, ἐνᾦ οἱ «ἐπανεκκινήσεις» ἦσαν πάντα ἀναζωογονητικές.
Καὶ τώρα, κατὰ πῶς ἀντιλαμβάνομαι, αὐτὸ θὰ ἐπαναληφθῆ, μὲ πανομοιότυπον τρόπο, ἀλλὰ ἂν καὶ «ὀσμιζόμεθα» πὼς κάτι ἔρχεται, ἀρνούμεθα νὰ ξεβολευθοῦμε γιὰ νὰ ἐπανακτήσουμε, στὸν ὁποιονδήποτε βαθμό, μίαν στοιχειώδη ἐπαφὴ μὲ τὰ τῆς Φύσεως.
Κατ’ ἐμὲ λοιπὸν πάντα θὰ καταφέρουν νὰ ξεπεράσουν τοὺς «σκοπέλους» μόνον αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔχουν «προσαρμοσθῆ» τόσο, ὅσο χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ «ἀκολουθήσουν» τὶς φυσικὲς ἐπιλογές καὶ νὰ «ἀκούσουν» ἐγκαίρως τὰ μηνύματα. Αὐτοὶ θὰ εἶναι καὶ ἡ ἀναγκαία «μαγιὰ» πρὸ κειμένου τὸ ἀνθρώπινον εἶδος νὰ ἐξακολουθήσῃ νὰ ὑπάρχῃ.

Καί ὅλοι οἱ ἄλλοι;
Μία καὶ μόνον ἀπάντησις ταιριάζει ἐδῶ: θέλουμε δὲν θέλουμε εἴμαστε ἅπαντες ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν πραγματικότητά μας. Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς.
Αὐτὸ καλύπτει τὰ πάντα.

Φιλονόη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply