Βολικὸ τὸ νὰ μισοῦμε…

…διότι μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴν ὑποχρεωτική, γιὰ ὅλους μας, διαδικασία ἀναζητήσεως τῶν αἰτίων τῆς κατάντιας μας.
Μᾶς βγάζει ἀπὸ τὸ «ἀναγκαῖον» ξεφλούδισμα, ποὺ χρειαζόμεθα γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὶς ἀλήθειες καὶ τὰ αἴτια τῶν δεινῶν μας.
Μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθύνη τῆς ζωῆς μας, τῶν πράξεών μας καὶ τῶν ἐπιλογῶν μας.

Καταδεικνύοντας κάτι ἢ κάποιον ἄλλον ὡς αἴτιον τῶν κακῶν μας, στοχοποιώντας το(ν) καὶ θεωρώντας το(ν) ὡς ἀρχὴ τοῦ κακοῦ, τὸ(ν) …θεοποιοῦμε καὶ τὸ(ν) μετατρέπουμε σὲ στόχο μας, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα καὶ  αὐτό(ς), ὅπως κι ἐμεῖς, ἁπλῶς ἀναπαράγουμε ῥόλους. Ταὐτοχρόνως κι αὐτομάτως ἐμεῖς αὐτο-ἀθῳωνόμεθα καὶ μετακινοῦμε τὸ βάρος τῶν πράξεών μας, τῶν ἀποφάσεών μας, μά, κυρίως τῶν πέριξ μας συνθηκῶν, στὶς πλάτες τοῦ θύτου.
Ὅμως μέσα στὶς συνθῆκες ἀνήκουμε κι ἐμεῖς, καθὼς καὶ ὁ φερόμενος ὡς θύτης μας. Πόσο λοιπόν εὔκολα συνεργήσαμε στό νά ὑπάρξουν αὐτές οἱ συνθῆκες; Πόσο πρόθυμοι ἤμασταν στό νά ἀποδεκτοῦμε τόν ῥόλο τοῦ θύματος; Πόσο πολύ βολευθήκαμε μέ τό νά ἀποποιηθοῦμε τήν εὐθύνη στό δικαίωμά μας στήν ζωή;

Μισώντας κάποιον ἢ κάτι, ἑστιάζουμε σὲ αὐτὸ ἢ αὐτόν, παραμένουμε φυλακισμένοι στὸ συναίσθημα καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ διευρύνουμε τὸ ὀπτικό μας πεδίον, γιὰ νὰ διακρίνουμε τὸ τὶ εἶναι πράγματι αὐτὸ ποὺ μᾶς πνίγει, μᾶς σκοτώνει καὶ μᾶς διατηρεῖ ἐν δουλείᾳ ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Κι αὐτὸ ποὺ μᾶς πνίγει, μᾶς σκοτώνει καὶ μᾶς διατηρεῖ ἐν δουλείᾳ, ὅσο σκληρὸ κι ἐὰν φαντάζῃ, δὲν εἶναι κάτι ἢ κάποιος, ἀλλὰ ἐμεῖς.

Γιατί εἴμαστε ἐμεῖς τό πρόβλημα καί ὄχι οἱ ἄλλοι;
Μά, διότι, γιὰ νὰ ὑπάρξῃ θύτης πρέπει νὰ ὑπάρχουν πρόθυμα θύματα. Θῦτες δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν ἐὰν δὲν ἔχουν ταὐτοχρόνως γεννηθῆ τὰ ἀναγκαία ἐκείνα θύματα, ποὺ θὰ «παίξουν» τὸν χρήσιμο ῥόλο τους, πρὸ κειμένου οὐδέποτε νὰ κλείνουν οἱ κύκλοι τοῦ αἵματος. Ὁ θύτης καὶ  τὸ θῦμα, κάθε στιγμή, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθοῦν, ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνουν τοὺς ῥόλους τους.

Μὰ καλά… Τόσες γενοκτονίες;
Τόσοι νεκροί;
Τόσα ἀθῷα θύματα; Αὐτά ὅλα εὐθύνονται γιά τό βίαιο τέλος τους;

Ἐὰν ἀναζητήσουμε τὴν εὐθύνη στὸ ἀτομικὸν ἐπίπεδον, ναί, δὲν θὰ διακρίνουμε εὔκολα τὸ μερίδιον τῆς εὐθύνης τοῦ θύματος. Ἐὰν ὅμως ἀναζητήσουμε τὴν εὐθύνη στὸ συλλογικὸ ἐπίπεδον, στὶς ἱστορικὲς ἀνακρίβειες ποὺ ταλανίζουν τὶς κατὰ τόπους κοινωνίες, στὴν ἀπουσία μνήμης, στὴν ἄρνησιν ἀντιμετωπίσεως τῆς πραγματικότητος, στὴν (πάντα) ὑπάρχουσα πληροφορία, ποὺ τὰ θύματα ἀρνῶνται νὰ προσλάβουν καὶ νὰ χρησιμοποιήσουν καί, κυρίως, στὴν μόνιμο ἐλπίδα, ποὺ καθυστερεῖ τὶς ἀποφάσεις, θολώνει τὴν κριτικὴ ἱκανότητα καὶ ἐφησυχάζει τοὺς πολλούς, τότε ἴσως νὰ μπορέσουμε νὰ κατανοήσουμε τὸν ἐν λόγῳ μηχανισμό.

Ναί, ἕνας μηχανισμὸς εἶναι, ποὺ ἔτσι, σὲ μίαν στιγμή, ἐὰν τὸ ἐπιλέξουμε, παύει νὰ μᾶς καταδυναστεύῃ καὶ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ δοῦμε πανοραμικῶς τὶς συνθῆκες. Μόλις ὅμως κάτι τέτοιο ἐπιτευχθῇ, τὰ συναισθήματα ἐξοβελίζονται καὶ ἡ λογική, ἡ κοινὴ λογική, μᾶς διέπει. Ἐκεῖ τὰ μίση καὶ τὰ πάθη εἶναι περιττὰ καὶ λειτουργοῦν ὡς βαρίδια.
Ἡ Ἐλευθερία τοῦ Ἀνθρώπου δὲν μπροεῖ νὰ ἐπέλθῃ μὲ βαρίδια. Τὰ βαρίδια καθυστεροῦν τὶς κινήσεις καὶ μειώνουν τὴν ἱκανότητα τῶν ἀποφάσεων.

Βολικὸ τὸ συναίσθημα τοῦ μίσους. Βολικὸ ἐξ ἴσου καὶ τὸ νὰ μετακινῶνται οἱ εὐθῦνες μας ὁπουδήποτε, ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς. Βολικὸ καὶ τὸ νὰ κυττᾶμε ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀπόλυτο, μία, φωτεινὴ ἀλήθεια. 

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη εἶναι τόσο μῦθος, ὅσο δὲν μᾶς …ξεβολεύει. Ἡ παραπάνω εἰκόνα, ποὺ δείχνει τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ μίσους, μπορεῖ σὲ μίαν μόνον περίπτωσιν νὰ παύσῃ νὰ μᾶς καταδυναστεύῃ, νὰ μᾶς καταστρέφῃ καὶ νὰ μᾶς διατηρῇ θυματοποιημένους: στὴν ἀτομικὴ ἐπιλογή!!!

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply