Οἱ «δῆθεν», μία μεγάλη κοινωνικὴ ὁμάδα ποὺ καταδυναστεύει κάθε ἄλλην. Μία ὁμάδα ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ λάθος τῆς φύσεως κι ὄχι ἀπὸ τὴν φυσικὴ ἐξέλιξι τῶν πραγμάτων.

Ποιοί εἶναι;

Ὅλοι μας! Ὁ καθεὶς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι κάθε στιγμὴ ἐν δυνάμει «δῆθεν».

Κάθε φορὰ ποὺ ἀρνούμαστε νὰ πράξουμε αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ ἀπὸ μέσα μας βγαίνει ὡς κραυγή, κάθε στιγμὴ ποὺ φιμώνουμε τὴν φωνούλα τοῦ ἐνστίκτου ἢ τῆς φυσικῆς μας ὓποστάσεως, κάθε φορὰ ποὺ πράττουμε αὐτὸ ποὺ «πρέπει» κι ὄχι αὐτὸ ποὺ πρέπει….

Γονεῖς πιέζουν  τὰ παιδιά τους νὰ σπουδάσουν κάτι ποὺ δὲν θέλουν, διότι αὐτὸ θὰ «ἀναδείξῃ» τοὺς γονεῖς ὡς πρόσωπα ἀξιόπιστα κι ἀξιόλογα. Ξεχνοῦν νὰ ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν τους. Ξεχνοῦν νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ πραγματικά τους ταλέντα. Καὶ παράγουμε «ἐπιστήμονες» ὡς στρατούς, ποὺ καμμίαν σχέσι δὲν ἔχουν μὲ τὴν ἐπιστήμη.

Ταὐτοχρόνως οἱ αὐτοκτονίες ἀποσιωπῶνται. Πόσα παιδιὰ δὲν χάνουν τὴν ζωή τους διότι δὲν ἐπέτυχαν τοὺς στόχους;  Στόχους δικούς τους; Ὄχι ἀπαραιτήτως. Ἀλλὰ ἄρρηκτα συνδεδεμένους μὲ τὴν «δῆθεν» στάσι τῶν πάντων γιὰ τὰ πάντα.

Ἐνήλικες ποὺ «δημιουργοῦν» γιὰ νὰ φαίνονται. Ποὺ ὑπάρχουν γιὰ νὰ τοὺς βλέπουν οἱ γύρω. Ποὺ δὲν κάνουν τίποτα ἀπὸ ὅσα θέλουν ἀλλὰ κάνουν μόνον ὅλα ὅσα πρέπει νὰ βλέπουν οἱ γύρω τους.

Ἀνθρώπινα ὄντα ποὺ δὲν ἐκφράζονται. Ποὺ δὲν νοιώθουν. Ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ἀλλὰ διότι ἔτσι τοὺς ἔμαθαν. Γιὰ νὰ βλέπουν οἱ ἄλλοι.

Ὄχι φυσικὰ γιὰ νὰ θαυμάσουν ἀλλὰ γιὰ νὰ φθονήσουν. Γιὰ νὰ θέσουν καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ ὅποιοι ἄλλοι ἑαυτοὺς σὲ μειονεκτικότερη θέσι. Γιὰ νὰ ἐξακολουθήσῃ ἡ βλακεία…

Συναναστρεφόμαστε αὐτοὺς ποὺ μᾶς «ἀναδεικνύουν» ἢ μᾶς ἐπιβεβαιώνουν. Ὄχι αὐτοὺς ποὺ θὰ μᾶς μάθουν κάτι.

Συνδιαλεγόμαστε μὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ μᾶς θαυμάσουν γιὰ ὅσα κατέχουμε κι ὄχι γιὰ ὅσα εἴμαστε.

Διότι δὲν εἴμαστε τίποτα!

Πασχίζοντας νὰ κρύψουμε τὴν πνευματική μας γύμνια, κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ ἀντικείμενα, καταστάσεις καὶ εἰκόνες. Ἀρνούμαστε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἀνάγκες μας καὶ τοὺς δρόμους μας.

Κι ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ ἔχει γίνει δευτέρα φύσις μας. Ἐπίκτητες συμπεριφορές, ποὺ καμμίαν σχέσι δὲν ἔχουν μὲ τὸν πραγματικὸ ῥόλο τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τοῦ πλανήτου. 

Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸν ἥλιο; Γιὰ τὴν θάλασσα; 

Ποῦ ἡ ἀνάγκη μας γιὰ τὸν καθαρό ἀέρα; Γιὰ τὴν φυσική ζωή; 

Ποῦ ἡ ἀνθρωπιά μας; Ἡ αὐτοεξέλιξις; Ἡ αὐτοβελτίωσις; 

Ποὐθενά….  Χάθηκαν πίσω ἀπὸ δῆθεν συμπεριφορές, πίσω ἀπὸ μᾶσκες καὶ εἰκόνες ποὺ οὐδόλως μᾶς ἐκφράζουν…

Φιλονόη.

Υ.Γ. 1.Θὰ μποροῦσα νὰ γράψω δεκάδες παραδείγματα. Ἔμεινα στὸ πιὸ κραυγαλέο. Ἀλλὰ εἶμαι σίγουρη πὼς κι αὐτὸ ἐλάχιστοι θὰ τὸ ἀντιληφθοῦν.

Υ.Γ.2. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ πλανήτου εἶναι ἡ ἄρνησις τῆς ἀνθρωπότητος νὰ  ἀκολουθήσῃ τοὺς φυσικοὺς δρόμους. Κι αὐτὸ εἶναι Ὕβρις!  

φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ

πρώτη δημοσίευσις 19 Αὐγούστου 2011